Αναζήτηση
|
|
Και ενώ το σίριαλ της Ολυμπιακής συνεχίζεται, αποκλειομένων τού ενός μετά τον
άλλον των υποψήφιων αγοραστών, όπως και στον «Μεγάλο Αδελφό», ο κοινός πολίτης
που αγαπά την Ολυμπιακή, γιατί είναι ο εθνικός του αερομεταφορέας, αναρωτιέται
γιατί πρέπει, ντε και καλά, να εκχωρηθεί σε ιδιώτη.
Αφού, εδώ κι έναν χρόνο υπάρχει μια αντιστροφή (προς το θετικό) των
οικονομικών της εταιρείας και σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε ο ίδιος ο
υπουργός Μεταφορών προκύπτει ότι αν στην Ολυμπιακή δεν έπεφτε το βαρύ μίσθωμα
του νέου αεροδρομίου, θα παρουσίαζε και κέρδη, τη χρονιά που μας πέρασε.
(Πληρώνει ετήσιο ενοίκιο στα Σπάτα ύψους 32 δισ.).
Επιπλέον, μας προέκυψε, από την 11η Σεπτεμβρίου και μετά, το εξής περίεργο:
για τις υπερατλαντικές πτήσεις οι επιβάτες άλλων εταιρειών ζητούν να ακυρώσουν
τα εισιτήρια που είχαν βγάλει προ της 11ης Σεπτεμβρίου και να τα μετατρέψουν
σε εισιτήρια με την Ολυμπιακή.
|
|
Όχι μόνο, δηλαδή, η Ολυμπιακή δεν είχε την τύχη της Suisse Air (ΑΟΜ, Air
Liberte) και της Sabena (ή όλων συλλήβδην των βορειοαμερικανικών εταιρειών),
αλλά αύξησε το επιβατικό της κοινό μετά την κρίση, οπότε και μόνο ο «αέρας»
της, όπως λέμε για τις οικοδομές, αυξήθηκε κατά 1 τρισ.
Αυτό δεν το λέει η οικονομία ή μια ανάλυση στρατηγικού επενδυτή, το λέει η
παραψυχολογία που κινεί τις μάζες. Ξαφνικά οι ξένοι νιώθουν ασφάλεια μόνο με
την Ολυμπιακή. Μόλις την εβδομάδα που μας πέρασε η Fly Safety Foundation, που
εδρεύει στην Ουάσιγκτον, στο συνέδριο που οργάνωσε στην Αθήνα, παρουσία 500
προσωπικοτήτων από όλο τον κόσμο, βράβευσε στο πρόσωπο του υπουργού Μεταφορών
κ. Βερελή και του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της εταιρείας κ. Διονύση
Καλλόφωνου την ασφάλεια των πτήσεων της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Θα μπορούσαμε
να εστιάσουμε τους λόγους σε πολλές παραμέτρους. Μία από τις πιο σημαντικές
για τις σημερινές συνθήκες είναι και ότι η χώρα μας, από το ’81 και μετά,
στήριξε το παλαιστινιακό αίτημα για ανεξαρτησία…
Αλλά για μένα το θέμα τίθεται και σε επίπεδο συμβόλων. Πώς μια χώρα που
ετοιμάζεται πυρετωδώς και μέσα σε τόσες δυσκολίες να δεχθεί τους Ολυμπιακούς
Αγώνες το 2004 ξεφορτώνεται τον εθνικό της αερομεταφορέα, που φέρει κατά
σύμπτωση το όνομα αυτών των Αγώνων;
Ο Νεοέλληνας δεν έχει πολλές ταυτότητες. Είναι η ιστορία του, η γλώσσα, η
θρησκεία, είναι η μουσική. Αλλά για τον απόδημο Ελληνισμό (και φθάνει περίπου
στα δύο τρίτα των εντοπίων) μία ακόμα, προστιθέμενη ταυτότητα ήταν και είναι η
Ολυμπιακή Αεροπορία. Αισθάνεται σε ελληνικό έδαφος μόλις επιβιβαστεί από τη
Μελβούρνη ή τη Βοστώνη, όπως αντίστοιχα όταν αναχωρεί.
Βέβαια, η Ολυμπιακή ξεκίνησε από ιδιώτη. Τον Ωνάση. Μα σήμερα δεν φαίνεται
στον ορίζοντα να υπάρχει ο αντίστοιχός του. (Όπως δεν υπάρχει και άλλη Μαρία
Κάλλας). Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί ισχυροί ιδιώτες, που θα μπορούσαν να
συνενωθούν και ν’ αποκτήσουν το πακέτο που το κράτος έχει αποφασίσει να
εκχωρήσει.
Χρειάζεται γι’ αυτό όραμα. Και πατριωτισμός. Η Ολυμπιακή είναι μια κερδοφόρα
επιχείρηση. Το κράτος θέλει να υποχωρήσει, αλλά δεν πρέπει να αποχωρήσει.
Σήμερα, οι πόλεμοι κερδίζονται από αέρος. Και ένα κράτος χωρίς τον εθνικό του
αερομεταφορέα είναι κολοβό. Να καλέσει, λοιπόν, το κράτος τους τρεις-πέντε
μεγάλους των μπίζνες και να τους πει, «ορίστε, συμπτύξτε ένα κονσόρτσιουμ κι
εγώ είμαι μαζί σας, να σας διευκολύνω». Δεν πρέπει, προπαντός, να δοθεί σε
άτομο δηλαδή σε μη τεμνόμενο περαιτέρω. (Και μάλιστα χωρίς λεφτά).
Η άλλη λύση είναι να παύσει να υπάρχει για μία ημέρα και να επανασυσταθεί με
νέο οργανόγραμμα. Δεν μπορεί μια αεροπορική εταιρεία, που οι ανάγκες της και
τα επείγοντα περιστατικά της είναι για το «Ωνάσειο», να υπακούει στο δημόσιο
λογιστικό για τις προμήθειες των ανταλλακτικών της.
Εν ολίγοις, δεν πρέπει να της επιφυλαχθεί η τύχη που είχε ο Νίκος Γκάλης. Που
ήρθε στον τόπο μας, αναβίωσε το μπάσκετ, δόξασε τη χώρα μας, και τον έβαλαν
στο περιθώριο. Ούτε για βουλευτή τον πρότειναν ούτε για Επικρατείας ούτε για
εθνικό προπονητή.
Ως Έλλην της Διασποράς εγώ ο ίδιος, που χρόνια ταξιδεύω αποκλειστικά με την
Ολυμπιακή, εκεί όπου έχει δρομολόγια, μπορώ να βεβαιώσω, με το χέρι στην
καρδιά, ότι όλοι οι εργαζόμενοι στην εταιρεία νιώθουν πως επιτελούν ένα
λειτούργημα, μια αποστολή. Δεν είναι όπως στον Εθνικό Οργανισμό Βάμβακος ή στο
ΙΚΑ.
Το αεροπλάνο πετά και μπορεί να πέσει. Είναι όπως η τηλεόραση. Όλος ο κόσμος
νιώθει ανακούφιση με την κρατική. Οι ιδιωτικές είναι ζούγκλα.
Όχι λοιπόν στον νόμο της ζούγκλας και στις αερομεταφορές, όπου το κέρδος
προκαθορίζει την ασφάλεια των επιβατών και όχι το αντίστροφο.
Ναι, σε μια Ολυμπιακή η οποία επέζησε μετά το χτύπημα που δέχθηκαν οι
αερομεταφορές την 11η Σεπτεμβρίου. Που βγήκε αλώβητη. Σαν όταν κέρδισαν στους
Ολυμπιακούς οι Πατουλίδου, Δήμας, Κεντέρης.
