Το τελευταίο διάστημα υπήρξε μεγάλη δημοσιότητα στην εσωκομματική κρίση του

ΣΥΝ. Πρόκειται για το τέταρτο κοινοβουλευτικό κόμμα και η έντονη συζήτηση στις

γραμμές του αφορά τις εξελίξεις στο πολιτικό σύστημα. Είναι αλήθεια, βέβαια,

ότι σε μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης δημιουργήθηκε η εικόνα μιας

«βεντέτας» ανάμεσα στα κορυφαία πρόσωπα του ΣΥΝ. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι

έτσι! Έχει σοβαρές ευθύνες γι’ αυτήν την εκδοχή η Κεντρική Επιτροπή του

κόμματος, γιατί με την πρωτόγνωρη διαδικασία προσωπικής αντιπαράθεσης με τη Μ.

Δαμανάκη παραμέρισε αντικειμενικά το διάλογο πάνω στα μεγάλα προβλήματα της

Αριστεράς και της χώρας. Η ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ κατέβαλε κάθε δυνατή

προσπάθεια για μια νηφάλια συζήτηση, ώστε να μην τραυματιστεί η δημόσια εικόνα

του κόμματος. Τώρα πια η ηγεσία οφείλει να πάρει όλες εκείνες τις οργανωτικές

και πολιτικές πρωτοβουλίες για να αποκαταστήσει την ενότητα και την πολιτική

συνεννόηση. Στο ΣΥΝ δεν περισσεύει κανείς! Αντίθετα, μάλιστα, η πολυχρωμία του

αποτελεί το DNA του χώρου μας, πολλές φορές το όπλο και τη δύναμή του.

Η ανανεωτική τάση του ΣΥΝ αποτελεί κρίσιμο μέγεθος γα την πολυσυλλεκτικότητα

του κόμματος. Αποτελεί το πιο ισχυρό ανάχωμα στις πιέσεις του ΠΑΣΟΚ. Η ηγεσία

του ΣΥΝ οφείλει να λάβει σοβαρά υπόψη της αυτήν την παράμετρο,

συνυπολογίζοντας τις μεγάλες απώλειες ψηφοφόρων στις τελευταίες εθνικές

εκλογές προς το κυβερνητικό κόμμα.

Ποιο είναι, λοιπόν, το κύριο πρόβλημα που υποβόσκει ανάμεσα στα επιφανειακά

χαρακτηριστικά της εσωκομματικής κρίσης; Θα μπορούσε κανείς να το εντοπίσει

στο ζήτημα που αφορά τη στρατηγική του κόμματος της σύγχρονης Αριστεράς για το

μέλλον της χώρας. Ορισμένες φορές ο ΣΥΝ δίνει την εντύπωση ότι αποσύρεται από

την κεντρική πολιτική σκηνή ­ επομένως και από την «ατζέντα» των

προτεραιοτήτων της χώρας ­ και εγκλωβίζεται στα στενά όρια της παραδοσιακής

Αριστεράς, σε ένα ατελείωτο ανταγωνισμό με το ΚΚΕ για το ποια είναι η

πραγματική Αριστερά.

Ωστόσο, τα δεδομένα του πολιτικού παιχνιδιού, η ίδια η ζωή, απαιτούν από το

κόμμα μας να συμμετέχει ενεργά στις διεργασίες που αφορούν τον προσανατολισμό

της χώρας.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στη δύση του.

Μπορεί να βγήκε από το συνέδριό του με κατεύθυνση ομογενοποίησης αλλά τα

προβλήματα παραμένουν. Η ομογενοποίηση είναι προσωρινή και επιφανειακή. Οι

κυβερνητικοί παράγοντες οφείλουν να κατανοήσουν ότι η διαφαινόμενη άνοδος της

Κεντροδεξιάς δεν αντιμετωπίζεται με ΠΑΣΟΚικά προσκλητήρια. Η οικονομική

επιβράδυνση, οι περίπλοκες διεθνείς εξελίξεις και η απουσία μιας προωθητικής

και τολμηρής υπέρβασης των διαρθρωτικών προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας

συνθέτουν μια γκρίζα εικόνα.

Ο ΣΥΝ μπορεί να είναι ένα μικρό κόμμα, αλλά αποτελεί μια αναντικατάστατη

δύναμη. Στην ιστορία του αποτέλεσε το θερμοκήπιο νέων ιδεών και εξακολουθεί να

αποτελεί τον πιο κρίσιμο παράγοντα για μια ευρεία συμμαχία κοινωνικών και

πολιτικών δυνάμεων με στόχο το ριζοσπαστικό και προοδευτικό εκσυγχρονισμό. Αν

η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει το σχεδιασμό του μέλλοντος με τις

εσωκομματικές ισορροπίες και τη μονοκομματική αλαζονεία, τότε θα μετρήσει σε

λίγα χρόνια τα λάθη της.

Όπως επίσης και αν η ηγεσία του ΣΥΝ συνεχίσει να πολιτεύεται επαναπαυόμενη

στις αιώνιες βεβαιότητες της Αριστεράς, θα βρεθεί σύντομα πίσω από τις

εξελίξεις.

Πρέπει, επομένως, χωρίς αυταπάτες αλλά και χωρίς κομματικές ιδιοτροπίες να

αρχίσει ένας ουσιαστικός προγραμματικός διάλογος. Στον ευρύτερο κόσμο της

Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς διατυπώνονται με αγωνία πολλά ερωτηματικά

για το μέλλον. Εκφράζονται εύλογες ανησυχίες για την ικανότητα των

μεταρρυθμιστικών πολιτικών. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, από την πλευρά της, πρέπει να

προχωρήσει τολμηρά στις αναδιατάξεις του πολιτικού σκηνικού. Να ξεπεραστεί η

αφασία.

Σε ό,τι μας αφορά, ο ΣΥΝ έχει ακόμα πολλά περιθώρια για να εδραιώσει τον

αυτόνομο ρόλο του συνδεδεμένο με θετικές κινήσεις και πρωτοβουλίες που

παράγουν εξελίξεις στο πολιτικό σύστημα.

Ας συμφωνήσουμε, πάντως, ότι ούτε η επίπλαστη ομογενοποίηση του συνεδρίου του

ΠΑΣΟΚ ούτε βεβαίως οι επιδιώξεις ομογενοποίησης της Κ.Ε. του ΣΥΝ με την

κατασκευή και τη δίωξη του «εσωτερικού εχθρού» δίνουν απαντήσεις στα

ερωτηματικά του κόσμου. Ο χρόνος ίσως βοηθήσει!

Ο Θ. Μαργαρίτης είναι μέλος της Π.Γ. του Συνασπισμού.