Πάντα πίστευα πως οι καλύτεροι σχολιαστές της επικαιρότητας είναι οι

ταλαντούχοι σκιτσογράφοι. Ποιος δεν θυμάται εκείνο το σκίτσο του Κώστα

Μητρόπουλου, που συνόψισε, μια για πάντα, τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη με

το τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη: «Εκτελούνται μεταφοραί και βουλευταί»;

Ή το άλλο, του Κυρ, στη δεκαετία του ’80, στην πρώτη περίοδο του σοσιαλισμού,

που η Ελλάδα γέμισε περιοδεύοντες θιάσους επιχορηγούμενους από το ΥΠΠΟ, που

έπαιζαν κατ’ αποκλειστικότητα Μπρεχτ: τη γριούλα στο απομονωμένο ορεινό χωριό

που τη ρωτά ο δημοσιογράφος με το «μαρκούτσι»: «Ποιο ήταν το πρόβλημά σου,

γιαγιά, τον χειμώνα που μας πέρασε;». Κι εκείνη του απαντά: «Ου Μπρεχτ,

παιδάκι μ’, ου Μπρεχτ».

Έτσι και τώρα, στη νέα δεκαετία, με ρίζες στην παλιά, όσα ακούμε για τις

εκπομπές στα ιδιωτικά κανάλια, στα πορτοπαράθυρά τους, με κερασάκι στην τούρτα

τον «Μεγάλο Αδελφό», ο Κυρ ξανά, στην «Ελευθεροτυπία» του Σαββάτου που μας

πέρασε, βρήκε καίρια τον στόχο:

Μπροστά σε δύο κάμεραμαν της τηλεόρασης το 2004, ως γυναίκα, (το θέμα του

είναι «αν θα προκάνουμε τα ολυμπιακά έργα) αναφωνεί: «Ωχ! Ήρθανε οι τήλεμπαν».

Να, λοιπόν, με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στο μακρινό για μας Αφγανιστάν, η

προσφυής μείξη Ταλιμπάν και Τήλεμπαν.

Η τρομοκρατία που ασκούν τα μέσα ενημέρωσης δεν είναι φυσικά ελληνικό

φαινόμενο.

Σε μας όμως, που η ιδιωτική τηλεόραση εισόρμησε ως ταύρος εν υαλοπωλείο, χωρίς

κανόνες, χωρίς δεοντολογία, άρρυθμη και διψασμένη, υπάρχουν τηλεφαινόμενα που

ξεπερνούν κάθε όριο.

Όπως, για να αναφέρω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, δολοφόνοι και απαγωγείς που

ζητούν να παραδοθούν σε επώνυμους παρουσιαστές.

Ή η διάχυτη στα λαϊκά στρώματα αντίληψη ότι το δίκιο σου δεν μπορείς πια να το

βρεις πουθενά αλλού, παρά μόνο στην εκπομπή του τάδε ή του δείνα.

Γιατί, αφού επιτρέπεται σ’ έναν τηλεπαρουσιαστή να παίζει τον ρόλο του

αστυνομικού, του ανακριτή, του εισαγγελέα και του εφέτη, φυσικό είναι ο άλλος

που τον παρακολουθεί να πιστέψει πως η δικαστική εξουσία παραχώρησε τη θέση

της στην τηλεκρατία.

Και όπως οι Ταλιμπάν κατάργησαν κάθε θεσμό δικαίου και αναγνωρίζουν μόνο την

πίστη στον Αλλάχ, φυσικό είναι εκείνοι που αναγνωρίζουν μόνο την πίστη στην

τηλεθέαση και στα κέρδη που αποφέρει στο αφεντικό τους, να ονομαστούν

τήλεμπαν.

Υπάρχουν όμως και άλλα κοινά σημεία μεταξύ Ταλιμπάν και τήλεμπαν. Και οι δύο

ανδρώθηκαν με την υποστήριξη των ΗΠΑ. (Άσχετα αν τους πρώτους τώρα τους

τιμωρούν για τα φριχτά που διέπραξαν).

Η βασική διαφορά βέβαια μεταξύ τους είναι ότι ενώ οι δεύτεροι δίνουν γη και

ουρανό για να πλησιάσουν τους πρώτους, οι πρώτοι αποφεύγουν σαν τον διάολο το

λιβάνι τους δεύτερους.

Η Αλ Κάιντα των τήλεμπαν λέγεται θεαματικότητα. Δεν διαθέτουν όμως δικό τους

Μπιν Λάντεν.

Μικροί όμως, τοπικοί Μπιν Λάντεν, υπάρχουν σε όλες τις περιοχές του κόσμου που

αγνοούνται μεταξύ τους. Δεν πιστεύουν στον Παράδεισο του Επέκεινα. Πιστεύουν

στον επί Γης παράδεισο που φτιάχνεται με την κόλαση των άλλων.

Θύματά τους τα ήδη θύματα της ζωής που, μέσω των κατάλληλων τήλεμπαν,

μεταμορφώνονται σε μια εικονική πραγματικότητα.

Τελευταία Νέα