Αναζήτηση
|
|
Ένας κόσμος ολόκληρος περιμένει με ανυπομονησία πότε θα περάσει ο
Δεκαπενταύγουστος για ν’ αρχίσει στις 20 Αυγούστου η περίοδος του κυνηγιού.
Οι κυνηγοί είναι μια παρεξηγημένη κατηγορία ανθρώπων που τους πήραν… τα
σκάγια των οικολόγων σαν να επρόκειτο για καταστροφείς του περιβάλλοντος.
Με παππού κυνηγό, έζησα από μικρός στην παρέα τους, στην Καβάλα, όταν με το
κάρο ξεκινούσαμε για τον κάμπο του Σαρί-Σαμπάν. (Σημερινή Χρυσούπολη, κοντά
στην Ξάνθη).
Πηγαίναμε για τρυγόνια και ορτύκια, μα τ’ αγαπημένα πουλιά του παππού ήταν οι
φάσες. Πετούσαν ψηλά και δύσκολα τις έπιανε το βόλι.
Κυρίως όμως στα κυνήγια αυτά θυμάμαι τον παππού μου που ξαπόσταινε κάτω από
ένα δέντρο και σπάζαμε καρπούζια απ’ το γειτονικό μποστάνι τρώγοντας μόνο τη
δροσερή καρδιά του καρπουζιού.
Η τάξη των κυνηγών είναι στην πλειοψηφία τους φυσιολάτρες. Βγαίνουν στους
κάμπους και στα βουνά, γιατί αγαπούν τη φύση και τη μοναξιά.
Με τη δικαιολογία του κυνηγιού βρίσκονται μια μέρα τη βδομάδα, την Κυριακή,
μακριά από την οικογενειακή γκρίνια, μακριά από την πρέφα και το ποδόσφαιρο.
Είναι ρομαντικοί. Τα πουλιά έτσι κι αλλιώς τα σκοτώνουν μαζικά τα φυτοφάρμακα.
Το κυνήγι είναι πανάρχαιο ριζωμένο ένστικτο μέσα στον άνθρωπο, που κάποτε ήταν
η μόνη διέξοδος για τη διατροφή του και σήμερα έγινε ένα χόμπι.
Η άρνηση του κυρίου Μπους να υπογράψει τη συνθήκη του Κιότο, γίνεται πράξη
στυγνής δολοφονίας εκατομμυρίων ζωντανών. Ένας κυνηγός δεν φέρνει την
καταστροφή, όπως ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη.
|
|
«Κυνηγός που κυνηγούσε εις τα δάση μια φορά/ έτυχε να συναντήσει μια μικρή
καλογριά/ καλογραία μου, της λέει, τι είναι αυτά που φορείς;».
Τους κυνηγούς τούς κυνηγούνε σαν να ‘ταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όμως από τη
στιγμή που απέκτησαν δικό τους ευρωβουλευτή στη Γαλλία (πήραν 5,6% του
συνολικού ποσοστού) έγιναν μια δύναμη υπολογίσιμη στα πολιτικά δρώμενα της
χώρας.
Κι αυτός ο ευρωβουλευτής, ο Ζαν Λουί Μπερνιέ, κάλεσε, όπως είχε το δικαίωμα,
με έξοδα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, 35 Έλληνες πολίτες, φίλους και
υποστηρικτές του Κόμματος των Ελλήνων Κυνηγών, στο Στρασβούργο. «Στην αποστολή
συμμετείχαν» (διαβάζουμε στο ένθετο «ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ») «πρόεδροι κυνηγετικών
συλλόγων, δημοσιογράφοι από τον κυνηγετικό Τύπο, και φυσικά οι δύο Γιώργηδες,
Τσαγκανέλης και Αραμπατζής, η ψυχή και η καρδιά δηλαδή του Κόμματος των
Ελλήνων Κυνηγών».
Και αναρωτιούνται οι άνθρωποι: γιατί κανένας από τους 25 ομοεθνείς τους
ευρωβουλευτές δεν σκέφτηκε ποτέ να τους προσκαλέσει; Και βρέθηκε ο Γάλλος που,
αντί να προτιμήσει ψηφοφόρους του, επέλεξε τους Έλληνες; Κανείς Έλληνας
ευρωβουλευτής δεν ενδιαφέρεται για τα προβλήματά τους; Όλοι, όλες οι
παρατάξεις, τους Οικολόγους μόνο πασχίζουν να προσεταιριστούν, που το συνολικό
ποσοστό στις εθνικές εκλογές είναι μικρότερο από αυτό των ψαράδων και των
κυνηγών;
Οι κυνηγοί είναι οι καλύτεροι κυνηγοί των λαθροθηρών (λαθροκυνηγών). Αυτοί που
συνθέτουν εθελοντικές ομάδες πυροπροστασίας, όπως ο Αρκτούρος. (Μια συνεργασία
των δύο θα ήταν ευχής έργον).
Ξέρω δεν είναι «in» να λες ότι συμπαθείς τους κυνηγούς. Αλλά αυτό συμβαίνει
μόνο στην Ελλάδα. Στη Γαλλία, Γερμανία και αλλού, ούτως ή άλλως το ελεύθερο
κυνήγι έχει καταργηθεί προ πολλού. Όλα γίνονται μέσα σε «περιοχές», σε
προκαθορισμένες «ζώνες», όπως αυτές που διαβιούν οι Ινδιάνοι στις ΗΠΑ.
Σε μας που δεν γίναμε ακόμη Φαρ-Ουέστ, μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια της
ελευθερίας, μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά περιθώρια. Όμως κι αυτά (το λεγόμενο
ρυθμιστικό) κάθε χρόνο αργεί να τα καθορίσει.
Έτσι και φέτος. Ακόμα να δοθούν οι ημερομηνίες για τα συγκεκριμένα θηράματα.
Αγαπώ τους κυνηγούς γιατί αγαπούσα τον παππού μου. Και κρατώ το
ασημοποίκιλτο δίκαννό του μάρκας Saint-Etienne με τους «πετεινούς» (κοκόρια)
άθιχτο απ’ τη φθορά του χρόνου, όπως άθιχτη παραμένει και η δική του μνήμη.
