Αναζήτηση
|
|
Ο Πάπας έφυγε, έρχεται ο Μπερλουσκόνι. Ανησυχούντες απανταχού δημοκράτες,
σκέφτονται από τώρα πώς θα τον αντιμετωπίσουν. Η μέθοδος τιμωρίας του
Αυστριακού Χάιντερ, σαφώς δεν απέδωσε τους αναμενόμενους καρπούς. Τι θα γίνει
τώρα με τον Σίλβιο;
Το πρόβλημα δεν είναι άσχετο με τη σχεδιαζόμενη ευρωπαϊκή ομοσπονδία που
προωθούν οι Γερμανοί των Φίσερ – Σρέντερ.
Δηλαδή, με ποιο δικαίωμα ένα κράτος – μέλος της Ε.Ε. μπορεί να επεμβαίνει στα
εσωτερικά ενός άλλου.
Το ερώτημα όμως, για μένα, μετατίθεται στους ίδιους τους Ιταλούς. Πώς, μια
χώρα, με τέτοια παράδοση και προσήλωση στη δημοκρατία τουλάχιστον μετά τον
πόλεμο πώς τώρα αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο, για να μην πούμε τη βεβαιότητα,
της εκλογής ενός συνασπισμού κομμάτων που περιλαμβάνει την Εθνική Συμμαχία του
Τζανφράνκο Φίνι (σκωληκοειδή απόφυση του MSI Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος
διάβαζε: φασιστικού, του διαδόχου του Μουσολίνι, «ονορέβολε» Αλμιράντε).
Και στην «Τρίχρωμη Φλόγα» του εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντος ανδρός Πίνο
Ράουτι.
Για μια κατηγορία Ελλήνων, όπως εγώ, που ζήσαμε πολλά χρόνια στη γείτονα
χώρια οι χιλιάδες φοιτητές που πρόστρεξαν στα πανεπιστήμιά της είναι σχεδόν
αδιανόητο η χώρα του Γκράμσι, του Ντε Γκάσπαρι, του Μπερλίγκουερ, του
Παζολίνι, του Μοράβια, του Βέρντι και του Φελίνι να αντιμετωπίζει τώρα το
ενδεχόμενο, δηλαδή τη βεβαιότητα, να έχει επικεφαλής τον Ιταλό Κοσκωτά.
|
|
Θυμάμαι τον Θόδωρο Πάγκαλο, ως υφυπουργό Εξωτερικών το ’94, στη σύνοδο κορυφής
στην Κέρκυρα, που δεν κατέβηκε τα σκαλιά για να υποδεχθεί τον τότε πρωθυπουργό
Μπερλουσκόνι, βοηθώντας έτσι στην πτώση του.
Τώρα τι θα γίνει με το προηγούμενο του Χάιντερ; Και δεν μιλάμε για το ίδιο το
πρόσωπο του Αρχηγού του Casa dela Liberte (Σπίτι της Ελευθερίας ή Οίκος των
Ελευθεριών). (Παρατήρηση: πρώτη φορά η Ελευθερία σπιτώθηκε). Αυτός, είναι
αυτός που είναι: οικονομικός μεγιστάνας, απόλυτος κυρίαρχος των ΜΜΕ, εκδοτικών
οίκων και της Μίλαν.
Μιλάμε για τους συμμάχους του. Τον ξενόφοβο ρατσιστή Ουμπέρτο Μπόσι, της
«Λίγκας του Βορρά» και για τους άλλους δύο που προαναφέραμε.
Αν ο Μπερλουσκόνι έχει τη Μίλαν, εμείς έχουμε τον Κούντερα. Μίλαν – Κούντερα
λοιπόν και πάσης Τσεχίας!
Βέβαια τίποτα ακόμα δεν έχει παιχθεί. Και το νούμερο 13 (ημέρα των εκλογών)
γι’ άλλους είναι γρουσούζικο, για άλλους τυχερό. Ό,τι βγάλει η κάλπη. Το 1/4
είναι ακόμα αναποφάσιστο. Ίσως για να δοκιμάσει τα νεύρα μας μέχρι τελευταίας
στιγμής.
Για όσους αγάπησαν την κοίτη αυτή του πολιτισμού και της πολιτικής ωριμότητας
δηλαδή την Ιταλία για όσους ανήκουν στην πνευματική κληρονομιά του
Γκράμσι, του Καλβίνο, του Μπασάνι, του Βισκόντι, του Πιραντέλο και των
προσωκρατικών του Κρότωνα και των Συρακουσών, αποτελεί αυτόχρημα πρόκληση και
πρόσκληση σε αγώνα το ενδεχόμενο της ήττας της «Ελιάς» (τον συνασπισμό των
προοδευτικών κομμάτων). Διότι θα «τους βγάζει το λάδι» ο συγκαταλεγόμενος
στους 14 πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Μια χώρα που κατάφερε μέσα σε μια δεκαετία να απαλλαγεί από την εγγενή
τρομοκρατία της, μια χώρα που κατάφερε με την επιχείρηση «Καθαρά χέρια» να
αποκόψει τον ομφάλιο λώρο εξουσίας – διαπλεκομένων, ορίστε τώρα που
αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να έχει στον θώκο της εξουσίας την τρομοκρατία του
χρήματος και να παίζει την επόμενη τετραετία τα «βρώμικα χέρια» του Σαρτρ.
