Διαστάσεις Στο χείλος της αβύσσου

Το σενάριο έχει ως εξής. Ο Αριέλ Σαρόν κερδίζει άνετα τις εκλογές της

ερχόμενης Τρίτης και περιμένει δέκα ημέρες για να ανακοινωθούν τα επίσημα

αποτελέσματα. Στη συνέχεια τον καλεί ο πρόεδρος της χώρας και τον πληροφορεί

ότι έχει προθεσμία 45 ημερών για να παρουσιάσει στην Κνεσέτ την κυβέρνησή του.

Εκείνος σχηματίζει κυβέρνηση εντός του επόμενου 48ώρου, αφήνοντας όμως κενά

ορισμένα χαρτοφυλάκια ­ για παράδειγμα το Υπουργείο Αμύνης. Καλεί τότε τους

Εργατικούς να λάβουν μέρος σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Αν αρνηθούν, θα

κατηγορηθούν ότι παρέδωσαν τη χώρα στην ακροδεξιά. Αν δεχθούν, θα βρεθούν να

παίζουν το παιχνίδι του Σαρόν.

Σε κάθε περίπτωση, λέει στη Φιγκαρό ο Κλωντ Κλάιν, καθηγητής

συνταγματικού δικαίου στο εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, θα ξαναγίνουν

εκλογές σε έξι μήνες. Μπορεί και νωρίτερα. Αν, για παράδειγμα, η Βουλή δεν

εγκρίνει την κυβέρνηση. Αν δεν υπερψηφιστεί ο προϋπολογισμός μέχρι τα τέλη

Μαρτίου. Ή αν ο Σαρόν επιχειρήσει κάποια κίνηση στην κατεύθυνση της ειρήνης:

οι δεξιοί του κόμματός του θα τον ρίξουν αμέσως, όπως έριξαν τον Νετανυάχου

λίγους μήνες μετά τις συμφωνίες της Ουάι Πλαντέισιον.

Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά ελπίδα για την ειρήνη; Όχι τις προσεχείς δεκαετίες,

απαντά στη Λιμπερασιόν ένας άλλος καθηγητής του ίδιου Πανεπιστημίου, ο

Άμπρααμ Ντίσκιν. Πρώτα απ’ όλα, το μεγαλύτερο μέρος του αραβικού κόσμου

εξακολουθεί να πιστεύει ότι η ύπαρξη του Ισραήλ αποτελεί μια αδικία της

Ιστορίας. Έπειτα, οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι δεν γνωρίζουν παρά την

ισραηλινή κατοχή, με όλους τους εξευτελισμούς που σημαίνει αυτό, τον πόνο, τις

φυλακίσεις, τις απώλειες αγαπημένων προσώπων. Είναι πολύ οργισμένοι. Και

εκφράζονται με δηλώσεις που πυροδοτούν ακόμη περισσότερο την ένταση ­ όπως

εκείνη της Χάνα Ασράουι, ότι ο Έχουντ Μπαράκ πρέπει να δικαστεί για εγκλήματα

πολέμου.

Σύμφωνα με τον Ντίσκιν, ο Αραφάτ έχει συνειδητοποιήσει ότι έχει στύψει το

ισραηλινό λεμόνι μέχρι την τελευταία σταγόνα και ότι δεν υπάρχει άλλο. Οι

επιλογές που έχει σήμερα είναι δύο: να δεχθεί αυτό που του προτείνουν και να

εγκαταλείψει το μεγάλο του όνειρο ή να περιμένει τις νέες κυβερνήσεις στο

Ισραήλ και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Γύρω από τον πρόεδρο Μπους, άλλωστε,

υπάρχουν πολλά στελέχη που κρατούν αρνητική στάση απέναντι στο Ισραήλ. Οι

Παλαιστίνιοι μπορούν να σπρώξουν το Ισραήλ στο χείλος της αβύσσου,

συνδυάζοντας τη δημογραφική αύξηση με έναν πόλεμο φθοράς.

Όσο για τους Ισραηλινούς, έχουν όλοι καταλάβει ότι πρέπει να δεχθούν την

ύπαρξη ενός παλαιστινιακού κράτους και τη διάλυση των οικισμών. Ακόμη κι ο

Σαρόν συμφωνεί. Αυτός δεν ήταν άλλωστε που έδωσε το πράσινο φως στον Μπέγκιν

για να αποσύρει τους οικισμούς από το Σινά; Κακώς τον θεωρούν εξτρεμιστή.

Είναι απλώς ένας οπορτουνιστής που κινείται με τον άνεμο. Και σήμερα έχει

γίνει αρκετά ρεαλιστής. Αλλά δεν θα κυβερνήσει για πολύ.