Αναζήτηση
|
|
Οι δημοσκοπήσεις τον «βγάζουν» ανελιπώς τα τελευταία χρόνια ως τον
καταλληλότερο για Πρωθυπουργό. Οι κάλπες τον ανέδειξαν δύο φορές νικητή των
εκλογών. Και το κόμμα τον εξέλεξε δύο φορές πρόεδρο.
Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας του; Πώς μία ψηφοφορία, σε πρόταση
δυσπιστίας της Ν.Δ., για τον υπουργό του Γιάννο Παπαντωνίου, τη μετέτρεψε σε
διαδικασία για ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση; Είναι, τελικώς, τόσο τυχερός,
που «και ο κόκοράς του γεννάει», όπως υποστηρίζει ο βουλευτής του Ευάγγελος
Βλασσόπουλος; Ή, τον έφεραν στο προσκήνιο οι συγκυρίες, η ικανότητά του να
διαχειρίζεται υποθέσεις και «οι καλές σχέσεις του με ισχυρά, ελληνικά και
εξωελλαδικά, κέντρα εξουσίας», όπως λένε οι «άσπονδοι φίλοι» του;
Οι αντίπαλοί του «διαβάζουν» με ένα… άλλο μάτι τις επιτυχίες του: «Είναι ο
πιο συντηρητικός Πρωθυπουργός της τελευταίας 20ετίας», «τον ανέδειξαν και τον
συντηρούν τα διαπλεκόμενα», «δεν φέρνει αντιρρήσεις στους Αμερικανούς, είτε
αυτό λέγεται Ίμια είτε πρόκειται για τον Οτζαλάν είτε αυτό καταγράφεται ως
συνυπογραφή για τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας», «κάνει ό,τι
του λένε οι Βρυξέλλες και γι’ αυτό είναι ιδιαίτερα αρεστός στις ευρωπαϊκές
κυβερνήσεις».
Οι φίλοι του έχουν άλλη άποψη: «Έχει καλές σπουδές και γερές βάσεις από τους
αριστερούς γονείς του, κυρίως από τη μητέρα του, τη Φανή, την οποία εκτιμούσε
ακόμα και η δύσκολη Αλέκα Παπαρήγα», «είναι μεθοδικός, σταθερός, έχει χαμηλούς
τόνους, είναι λιτός, αν και ιδιαίτερα εύπορος», «δεν υπήρξε ποτέ «γιές μαν»
στο ΠΑΣΟΚ, δείχνει μία συνέπεια στις θέσεις του», «η λογική του στηρίζεται
στην άποψη πως μόνο μέσα από μία πλουσιότερη Ελλάδα μπορεί και οι φτωχοί
Έλληνες να δουν… Θεού πρόσωπο».
Η αλήθεια είναι πάντα σχετική. Και οι δύο «πλευρές» για ορισμένα ζητήματα
μπορεί να έχουν τα… δίκια και τα… άδικά τους.
Ωστόσο, κάτω από τις σημερινές συνθήκες της ελληνικής κοινοβουλευτικής
δημοκρατίας, έστω κι αν κανείς προσχωρήσει στην άποψη όσων από την
αντιπολίτευση κάνουν λόγο για «έλλειμμα δημοκρατίας και διαφάνειας στην
πολιτική ζωή του τόπου», οι προσωπικές επιτυχίες του Κώστα Σημίτη είναι
αρκετές. Και καταδείχνουν ακόμα κι αν αξιοποίησε συμμαχίες με «συντηρητικά
κέντρα», όπως ορισμένοι τού καταλογίζουν πως κάποιοι τον υποτίμησαν.
Ασφαλώς, ο Κώστας Σημίτης ακολουθεί μία διαφορετική πολιτική γραμμή από τον
Ανδρέα Παπανδρέου, όσον αφορά τις διεθνείς σχέσεις της χώρας. Δεν θα επέλεγε
ποτέ για παράδειγμα να συγκρουσθεί με την Ε.Ε. για κάτι ανάλογο, όπως
έγινε το ’83 με την πτώση του νοτιοκορεάτικου τζάμπο, όταν ο Ανδρέας
Παπανδρέου, ο μόνος τότε στην ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ στήριξε την τότε ΕΣΣΔ.
Η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ και η πολιτική των «ήρεμων νερών» στην εξωτερική
πολιτική, όπως λένε οι συνεργάτες του, αφήνουν στον Πρωθυπουργό ελεύθερο το
πεδίο για «να γίνουν τα μεγάλα έργα», στα οποία αναφέρεται συνεχώς, σαν να
‘χει γίνει γι’ αυτόν το θέμα… έμμονη ιδέα.
Όσο γι’ αυτό που του καταμαρτυρούν οι «αντίπαλοί» του, πως είναι «ένας…
ανελέητος τακτικιστής», κορυφαίο στέλεχος της Αριστεράς σχολίαζε: «Αλήθεια
είναι όλα αυτά. Αλλά όταν κάνεις πολιτική δεν μπορείς να παίζεις. Να σου πω
ένα παράδειγμα: τον Κωστή Στεφανόπουλο τον είχαν προτείνει, αρχικώς, ο
Παπανδρέου και ο Σαμαράς για Πρόεδρο Δημοκρατίας. Ο Σημίτης, όταν πέθανε ο
Ανδρέας, δεν τον πολυήθελε. Στην αρχή μάλιστα της πρωθυπουργίας του οι σχέσεις
του με τον Στεφανόπουλο δεν πήγαιναν καλά. Παρατήρησε, όμως, πως όλες οι
δημοσκοπήσεις έβγαζαν ψηλά τον Στεφανόπουλο. Είδε και την ανοησία μας να μην
του βγούμε μπροστά και τα τρία «μικρά» κόμματα προτείνοντας εμείς πρώτοι τον
Στεφανόπουλο ή έστω να συμφωνούσαμε σ’ ένα πρόσωπο, π.χ. του Λεωνίδα Κύρκου,
του Μανόλη Γλέζου… Και μας έκλεψε το χαρτί μέσα από τα χέρια μας,
αξιοποιώντας το ακόμα και στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Απριλίου».
Σήμερα, πέντε χρόνια από τότε που τον εξέλεξε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του
ΠΑΣΟΚ το πέτυχε κάτω από άριστες τακτικές κινήσεις του, πέραν της όποιας
άλλης πολυποίκιλης στήριξης που είχε ο κ. Κ. Σημίτης αντιμετωπίζει, για
πρώτη ίσως φορά, μία «αντιπολίτευση» και «από τα μέσα». Είτε αυτό αφορά την
«ομάδα των «4»», με την οποία πήρε την εξουσία (π.χ. οι έντονες διαφωνίες του
Θεόδωρου Πάγκαλου, αλλά και η κριτική στάση της Βάσως Παπανδρέου σε ορισμένα
ζητήματα) είτε αυτό αφορά στενούς συνεργάτες του (π.χ. η συνεχιζόμενη
«αντιπαράθεση» με τον Θεόδωρο Τσουκάτο).
Οι συμμαχίες του Πρωθυπουργού και μέσα στο κόμμα ενώ σε ορισμένους τομείς
δείχνουν να «χάνουν», π.χ. με την απομάκρυνση του Θεόδωρου Τσουκάτου από το
επιτελείο του, σε άλλους φαίνεται να έχουν διευρυνθεί. Για παράδειγμα, έχει
κερδίσει «αντιπάλους», όπως ο πρώην υπουργός Γιάννης Μαγκριώτης, που ήταν
παλιότερα «ο θεωρητικός του Άκη Τσοχατζόπουλου, στο κρίσιμο για την πορεία
του, συνέδριο του ’96», και σήμερα «τον έχει κάνει κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο
του κόμματος».
«Ο Κώστας Σημίτης έχει πάντα μία πολιτική γραμμή», παρατηρεί βουλευτής και
φίλος από τα… παλιά. «Εάν σ’ αυτήν μπορεί να ενταχθεί κάποιος με σοβαρότητα
και συνέπεια, τον… στρατολογεί και τον κρατάει δίπλα του για… πάντα. Δεν
είναι τυχαίο, που δεν του αρέσουν οι συχνοί ανασχηματισμοί».
Ορισμένοι τον κατηγορούν ότι, τον τελευταίο καιρό, «κλείστηκε» πολύ στον εαυτό
του και στο περιβάλλον του, ενώ για τις σχέσεις του με τη Δύση, κυρίως τις
ΗΠΑ, λένε πως «ποτέ άλλοτε, τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα δεν ήταν τόσο
υποταγμένη».
Για το πρώτο το κλείσιμο στον εαυτό του δεν πρόκειται για… ανακάλυψη. Ο
Κώστας Σημίτης, άλλωστε, ποτέ δεν το αρνήθηκε. «Είμαι εσωστρεφής. Αυτό είναι
κάτι που δεν αλλάζει», έχει εκμυστηρευθεί στο περιοδικό «ΝΙΤΡΟ», που εκδίδει ο
φίλος του Πέτρος Κωστόπουλος.
Για το δεύτερο, «τις στενές σχέσεις του με τις ΗΠΑ», ο Πρωθυπουργός το
διέψευσε κατηγορηματικά. «Εμείς δεν πρόκειται να συνεργασθούμε σε λύσεις που
δεν είναι σύμφωνες με τα συμφέροντά μας», είχε πει. «Γι’ αυτό δημιουργούμε
ερείσματα, όπου μπορούμε, στην Ε.Ε. και την Ανατολική Ευρώπη για να υπάρχουν
αντίβαρα… Οι υπουργοί των ΗΠΑ εκπροσωπούν τη χώρα τους και φροντίζουν για τα
συμφέροντά της».
Οι «αντίπαλοι» τού κ. Κ. Σημίτη τον κατηγορούν ότι «έχει δεξιές θέσεις και
έχει στρέψει το ΠΑΣΟΚ πολύ συντηρητικά».
Ο ίδιος όταν το ακούει… χαμογελάει. Και λέει με χιούμορ: «Εδώ με θεωρούσαν
κάποτε τρομοκράτη…». Σε μία συνέντευξή του μάλιστα στον Γιάννη Πρετεντέρη,
στον Antenna, είχε αποκαλύψει πως το 1977 η ΚΥΠ τον θεωρούσε ύποπτο για
«τρομοκρατική δράση στη 17Ν»! Και «μερικές φορές για να μας ελέγξουν, με
κατεβάσανε από το αεροπλάνο, όπως και τη γυναίκα μου»!
Η αλήθεια και αυτό δεν μπορεί να του το αμφισβητήσει κανείς είναι ότι ο κ.
Κ. Σημίτης διατήρησε πάντα μία σταθερή ιδεολογικοπολιτική γραμμή και στο ΠΑΚ
και στο ΠΑΣΟΚ. «Είχα προτείνει γενικά για το ΠΑΚ και το ΠΑΣΟΚ να πάρουν μία
μορφή, η οποία να ανταποκρίνεται στο πρότυπο των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων»,
έχει πει (και πάλι στον Γιάννη Πρετεντέρη).
Σήμερα, με δύο εκλογικές νίκες στο βιογραφικό του, ο κ. Σημίτης έχει
τοποθετήσει τον πήχυ στο 2004, στους Ολυμπιακούς Αγώνες…
Θα είναι όμως μέχρι τότε Πρωθυπουργός; Στο ΠΑΣΟΚ, πάντως, ουδείς θέτει
σήμερα θέμα ηγεσίας ή Πρωθυπουργού. Και στην αξιωματική αντιπολίτευση όλο
και πληθαίνουν οι φωνές προχθές και του κ. Κ. Μητσοτάκη, που δεν βλέπει
αλλαγές μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές ότι ο κ. Σημίτης δεν
αμφισβητείται…
