Αναζήτηση
Θα μπορούσε να θεωρηθεί και αυτονόητο: ένας βουλευτής δεν μπορεί να ασκεί
ταυτοχρόνως και ιδιωτικό επάγγελμα. Αν δηλαδή θέλει στοιχειωδώς να
ανταποκρίνεται με επάρκεια στα καθήκοντά του. Και επειδή ο κ. Βενιζέλος θεωρεί
ότι το αυτονόητο είναι και… επαναστατικό, ήταν φυσικό ίσως να προχωρήσει με
τέτοιο πάθος στο ασυμβίβαστο. Δυστυχώς όμως στην πολιτική τίποτα δεν είναι
αυτονόητο. Μία τόσο σημαντική λοιπόν θεσμική παρέμβαση χρειάζεται και την
ανάλογη αιτιολογία. Και πριν απ’ όλα: ποιο πρόβλημα επιχειρεί να
αντιμετωπίσει; Παραδόξως αυτό δεν είναι και τόσο σαφές. Θα μπορούσε, για
παράδειγμα, η κυβέρνηση να υποστηρίξει ότι στόχος είναι η ενίσχυση της
συμμετοχής των βουλευτών στις εργασίες του Κοινοβουλίου να πάψουν επιτέλους
να προσβάλουν τους πολίτες εκείνες οι απαράδεκτες εικόνες των άδειων εδράνων.
Αλλά βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι οι αιτίες του φαινομένου είναι πολύ
σοβαρότερες. Σχετίζονται με μια πολύ πιο ουσιαστική υποβάθμιση του ρόλου των
βουλευτών για την οποία καμία κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται. Γιατί να ενδιαφερθεί
άλλωστε; Τι πιο βολικό από ένα πειθήνιο Κοινοβούλιο; Θα μπορούσε επίσης να
υποστηριχθεί ότι το «ασυμβίβαστο» επιδιώκει να κατοχυρώσει την διαφάνεια και
να περιορίσει τις δυνατότητες επηρεασμού της ψήφου των βουλευτών από το
πολιτικό χρήμα. Μόνο που και πάλι θα ήταν περίπου κωμικό να πιστεύει κανείς
ότι οι… πελάτες των βουλευτών συνιστούν το πρόβλημα της διαφθοράς στα
δημόσια πράγματα. Το αντίθετο, το ότι τα πενιχρά μέσα των βουλευτών τούς
αφήνουν έρμαιο στις πιέσεις επιχειρηματιών, θα μπορούσε να φανεί περισσότερο
πιθανό… Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: ποιο πρόβλημα επιχειρεί να θεραπεύσει ο
κ. Βενιζέλος; Πιθανότατα κανένα. Για μας τους πολίτες ωστόσο, η θεσμική
παρέμβαση που εισηγείται ενδεχομένως να έχει επιπτώσεις, κυρίως στο προφίλ των
πολιτικών που θα προσελκύει το Κοινοβούλιο. Με δυο λόγια: προτιμούμε τον
Λαλιώτη και την Ντόρα τους επαγγελματίες της πολιτικής ή τον Κρεμαστινό
και τον Παυλόπουλο τους επαγγελματίες δηλαδή που μπήκαν στην πολιτική. Είναι
φανερό πως και οι δύο κατηγορίες πολιτικών μάς είναι απαραίτητες. Το να
πριμοδοτήσουμε τη μία εις βάρος της άλλης θα είναι επικίνδυνο. Για τον ίδιο
λόγο άλλωστε πολλά Κοινοβούλια στην Ευρώπη δέχονται την άσκηση ιδιωτικού
επαγγέλματος με αυστηρούς όμως όρους διαφάνειας. Το αυτονόητο τελικώς δεν
είναι πάντα αυτονόητο…
