Αναζήτηση
Στο βιβλίο μου «Ζω από περιέργεια» θα κυκλοφορήσει το Πάσχα έχω βάλει και
μια συνέντευξη του Ευάγγελου Παπανούτσου, που δημοσίευσα στα «Νέα» στις
28-11-1980. Η συνέντευξη αρχίζει έτσι: «Ο Ευάγγελος Παπανούτσος στην Ακαδημία!
Όταν το διάβασα, δεν πίστευα στα μάτια μου. Σκέφτηκα: ή ο Παπανούτσος χάλασε ή
η Ακαδημία Αθηνών άρχισε να βάζει νερό στο κρασί της και να δέχεται ως μέλος
της προσωπικότητες αυτού του τόπου, που ανήκουν σε κάποιαν άλλη παράταξη εκτός
από τη Δεξιά».
Την σκέφτομαι συχνά, τα τελευταία χρόνια, αυτήν τη φράση. Και έχω πια πεισθεί,
ότι η Ακαδημία επιτέλους! βρίσκεται σε άλλη εποχή. Βραβεύει ή δέχεται
στους κόλπους της ως μέλη της, πρόσωπα που πρόσφεραν σημαντικές υπηρεσίες στη
χώρα, χωρίς να λογαριάζει αν αυτά τα πρόσωπα είναι με το μέρος του Σημίτη, του
Καραμανλή, της Παπαρήγα, του Κωνσταντόπουλου κ.λπ.
Η αρχή, λοιπόν, έγινε με τον Παπανούτσο. Που οι εφημερίδες της Δεξιάς, στη
δεκαετία του ’70, αποκαλούσαν… ΕΑΜοβούλγαρο! Μία, δε, μάλιστα, τόνιζε, ότι
είναι «εκθεμελιωτής της Παιδείας»! Και άλλη, απευθυνόμενη στην Ακαδημία, μετά
την εκλογή, δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Να σας ζήσει!». Κι όλ’ αυτά, γιατί ο
«δάσκαλος» ήταν δημοτικιστής και συνεργάτης του Γεωργίου Παπανδρέου!
Τα πράγματα ομαλοποιήθηκαν μετά το ’81 και τις απανωτές νίκες του ΠΑΣΟΚ. Ο
Νικηφόρος Βρεττάκος, ποιητής ενταγμένος στην Αριστερά, με έργα όπως η «Ηρωική
Συμφωνία» (η αντίσταση του σοβιετικού λαού στο Στάλινγκραντ) γίνεται μέλος της
Ακαδημίας, έξω από την πόρτα της οποίας δεν θα μπορούσε να περάσει, άλλες
εποχές! Θα με ρωτήσετε: γιατί δεν συνέβη το ίδιο και με τον Ρίτσο; Απαντώ: για
λόγους τυπικούς φαντάζομαι: Ο Ρίτσος, δεν θα υπέβαλε υποψηφιότητα, όπως
έκαναν, προηγουμένως, ο Σεφέρης, ο Ελύτης κ.ά.
Η Ακαδημία εμφορείται, πλέον, από «άλλο πνεύμα» και αυτό το κατάδειξαν και η
πρόσφατη εκλογή ως ακαδημαϊκού του Ιάκωβου Καμπανέλλη και η βράβευση, πριν από
λίγες ημέρες, του Άγγελου Δεληβορριά, του Κώστα Γεωργουσόπουλου και του Κώστα
Μητρόπουλου. Η βράβευση, ειδικά, του Μητρόπουλου, που δεν είναι
πανεπιστημιακός καθηγητής, φιλόσοφος, επιφανής κριτικός και δοκιμιογράφος,
διαπρεπής γιατρός κ.λπ., αλλά γελοιογράφος (όμως, μέγας!) δημιουργεί τη
βεβαιότητα, ότι το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της χώρας βλέπει, πλέον, καθαρά
και μπροστά και ανεβάζει στο βάθρο που τους αξίζει, για τη σημαντική προσφορά
τους και ανθρώπους της «διπλανής πόρτας». Κι αυτό, είναι θαυμάσιο!
Όπως είναι θαυμάσιο το τόνιζα και προ δεκαπενθημέρου να είναι πρόεδρος της
Πολιτιστικής Ολυμπιάδας ένας ποιητής σπουδαίος, όπως ο Πατρίκιος, που πολλά
τράβηξε για τις ιδέες του ή να παίρνει το πρώτο κρατικό βραβείο πεζογραφίας
ένας συγγραφέας, σαν τον Αντρέα Φραγκιά, που επίσης και για τους ίδιους
λόγους, ήταν υπό καταδίωξη, μια ολόκληρη ζωή.
