Αναζήτηση
|
|
ΣΥΝΘΕΤΗΣ
ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Εκεί όπου μένει
ΦΟΒΑΤΑΙ: Την hypocrisia nervosa
ΚΟΙΜΑΤΑΙ: Στο θέατρο όταν δεν του αρέσει η παράσταση
ΑΠΟΧΑΛΙΝΩΝΕΤΑΙ: Ενώπιον μιας βουτιάς σε καθαρά νερά
ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΕΤΑΙ: Εύκολα και άμεσα
ΨΗΦΙΖΕΙ: Εναντίον της λούφας και της χυδαιότητας
Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι βέβαιο πως, αν πριν από μερικά χρόνια πέρασε
μία περίοδο περισυλλογής, τώρα βρίσκεται σε περίοδο πλήρους δράσης. Κάτι που
έχει και απτά αποτελέσματα! Μετά το κρατικό βραβείο ποιότητας για τη μουσική
της ταινίας «Αυτή η νύχτα μένει» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, έρχεται βραβείο
τηλεοπτικής μουσικής για το «Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες». Το «Όλα μαύρα κι
ένα πιάνο» συνεχίζει την πορεία του φέτος στο «Χώρα». Αλλά τον ίδιο μπορεί
να τον βρει κανείς τα βράδια στον «Διογένη» μαζί με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη.
ΕΡ.: Πάντα μαύρα κι ένα πιάνο;
ΑΠ.: Πάντα ένα πιάνο
ΕΡ.: Και Άλκηστη με πιάνο;
ΑΠ.: Και Άλκηστη ξαπλωμένη πάνω στο πιάνο (στο «Αυτή η νύχτα μένει»).
ΕΡ.: Μουσική για καμιά ταινία φέτος;
ΑΠ.: Επρόκειτο να κάνω μουσική για μια ταινία αλλά την επομένη της βράβευσής
μου με απολύσανε.
ΕΡ.: Όλο… χόμπι είστε. Πότε δουλεύετε;
ΑΠ.: Έχετε δίκιο. Αποφάσισα πλέον να δουλέψω.
ΕΡ.: Είχατε κι εσείς όνειρο τη Συγγρού όπως ο Πανούσης;
ΑΠ.: Εγώ γεννήθηκα στη Συγγρού.
ΕΡ.: Μα στον «Διογένη»;
ΑΠ.: Είναι μια μοναδική ευκαιρία να αποδείξω ότι είμαι φτιαγμένος για τις
μεγάλες πίστες!
ΕΡ.: Στο Γκάζι καλά δεν ήτανε;
ΑΠ.: Βεβαίως, εξ ου και το κατέλαβε ο παλιός Διογένης (τραγουδάει εκεί ο
Πανταζής).
ΕΡ.: Και ο από πάνω, ο Ρέμος, τι λέει;
ΑΠ.: Ένα βράδυ που ανέβηκα να τον ακούσω είπε από μικροφώνου: καλώς τον
γείτονα!
ΕΡ.: Δημήτρης Παπαϊωάννου…
ΑΠ.: Πειθάρχησα στους μαγικούς χρωστήρες του με κέρδος να μεταμορφώνομαι σε
μάγο αισθήματος κάθε βράδυ.
ΕΡ.: Άλκηστη Πρωτοψάλτη…
ΑΠ.: Μια θύελλα που ξέρει να κοντρολάρει τα μπωφόρ της!
ΕΡ.: Τι είναι η φωνή στο τραγούδι;
ΑΠ.: Το αίμα.
ΕΡ.: Τι σημαίνει «ύφος νάιτ κλαμπ»;
ΑΠ.: Η αίσθηση ότι μπαίνω σ’ ένα χώρο που υπάρχει αλκοόλ, καπνός και μουσική.
ΕΡ.: Κι ένα «κλισέ». Υπάρχει κρίση;
ΑΠ.: Υπάρχει κρίση στην ευθυκρισία.
ΕΡ.: Το καλό τραγούδι είναι λυπητερό;
ΑΠ.: Με την έννοια ότι η καλή τέχνη περιέχει τον απολεσθέντα παράδεισο, ναι.
ΕΡ.: Τραγουδάμε για να… μιλάμε;
ΑΠ.: Τραγουδάμε αντί να μιλάμε.
ΕΡ.: Αν υπήρχε ρεμπέτικο σήμερα πώς θα ήτανε;
ΑΠ.: Σαν το «Μοναξιά μου όλα».
ΕΡ.: Τραγούδι και θέαμα πρέπει να συνδυάζονται;
ΑΠ.: Απαραίτητα στον 21ο αιώνα.
ΕΡ.: Τα CD είναι μόνο για το ραδιόφωνο;
ΑΠ.: Αιωνία τους η μνήμη. Ζήτω το Διαδίκτυο.
ΕΡ.: Φταίνε οι πειρατές ή τα CD είναι πολύ ακριβά;
ΑΠ.: Οι πειρατές αποδίδουν τη σωστή τιμή του συγκεκριμένου περιεχομένου. Μόνο
που και αυτοί έχουν δύο μάτια.
ΕΡ.: Τι μπορεί να γίνει με τα δικαιώματα;
ΑΠ.: Τώρα που η πνευματικότητα ξανάγινε της μόδας θα βρεθεί και γι’ αυτό λύση.
ΕΡ.: Η επικοινωνία με το κοινό υπάρχει ή είναι μύθος;
ΑΠ.: Υπάρχει. Και πάντα ο κόσμος είναι έτοιμος να δεχθεί τα μηνύματα και να
εισπράξει το καλό.
ΕΡ.: Αν το πάθος γίνει επάγγελμα, παραμένει πάθος;
ΑΠ.: Αν το πάθος γίνει επάγγελμα, γίνεται πάθος!
ΕΡ.: Υπάρχει ευτυχία χωρίς αθωότητα;
ΑΠ.: Στην περίπτωσή μας όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
ΕΡ.: Υπάρχει δημιουργία ανεξαρτήτως έμπνευσης;
ΑΠ.: Είναι σαν να θες να φτιάξεις ψαρόσουπα χωρίς να ‘χεις ψάρι.
ΕΡ.: Αν έχετε μια ώρα κενό μπορείτε να γράψετε μουσική;
ΑΠ.: Βεβαίως. Και πέντε λεπτά αν έχω, μπορώ.
ΕΡ.: Οι μουσικές ιδέες είναι εύπλαστες ή «καλούπια»;
ΑΠ.: Οι δικές μου είναι εύπλαστες!
ΕΡ.: Ο στίχος είναι δεσμευτικός;
ΑΠ.: Εν αρχή ην ο Λόγος.
