Τη μια ήταν η Ημέρα του Παιδιού, την άλλη η Ημέρα της Επετείου Υπογραφής των

Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την παράλλη η Ημέρα κατά του AIDS και πριν ή μετά

πολλές άλλες Ημέρες…

Εγώ με τις ημέρες δεν έχω κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα ­ όλο και τα καταφέρνω να

περνάνε. Λίγο η δουλειά, λίγο οι υποχρεώσεις μέσα κι έξω από το σπίτι, οι

συναναστροφές ­ δεν έχω πρόβλημα, ξεχνιέμαι.

Εκεί που έχω μια δυσκολία, είναι οι νύχτες. Όταν σβήσουν τα φώτα και οι

προβολείς. Όταν το πολύβουο πλήθος χαθεί από την καθημερινή μου οθόνη. Όταν

κοπάσουν ο κραυγές των μικροπωλητών ή των μεγάλων εμπόρων. Τότε, μέσα στο

σκοτάδι και τη σιωπή, η ίδια η ζωή μού παίζει σκληρά παιχνίδια και δοκιμάζει

την ανοχή και τον εφησυχασμό μου.

Σκληρά, όσο τα εκατό εκατομμύρια παιδιά που ζουν μόνα στους δρόμους των

μεγαλουπόλεων. Γιατί ξέρω ότι αυτές τις νυχτερινές ώρες χιλιάδες από αυτά

κοιμούνται σε παγκάκι, χωρίς να έχουν βάλει μπουκιά στο στόμα. Σκληρά όσο η

«μυστική ντροπή του κόσμου» που λέει η Διεθνής Αμνηστία, τα εκατομμύρια

σεξουαλικά κακοποιημένα παιδιά.

Σκληρά όσο οι άνεργοι, παντού στον κόσμο αλλά και δίπλα μου. Γιατί ξέρω ότι

κάποιες χιλιάδες άνθρωποι θα πρέπει να περάσουν τη μέρα τους με…3.442 δρχ.

όσο και το επίδομα ανεργίας, όπως γράφει ο Ηλίας στο διπλανό γραφείο.

Σκληρά όσο και όλοι αυτοί οι ηλικιωμένοι άνθρωποι ­ που δεν ξέρω πόσοι είναι,

δεν τους έχουν μετρήσει ποτέ, αλλά ξέρω ότι τις νύχτες δεν κοιμούνται γιατί

φοβούνται, χωρίς έναν άνθρωπο δίπλα τους.

Γι’ αυτό σου λέω. Οι… μέρες δεν έχουν καμιά σημασία. Οι νύχτες είναι που

μετράνε.

Τελευταία Νέα