Το ποδόσφαιρό μας, παρά τα πολλά του προβλήματα, εξακολουθεί να έχει την

πρώτη θέση στην προτίμηση των φιλάθλων. Ο δεσμός τους είναι ισχυρός και

αντέχει στον χρόνο. Μπορεί στα γήπεδα να έχει μειωθεί δραματικά ο αριθμός των

θεατών, ωστόσο η αγάπη των φιλάθλων για το ποδοσφαιρικό θέαμα παραμένει.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να γίνονται αναφορές στο παρασκήνιο,

γιατί έτσι πλήττεται ο χώρος. Προτείνουν το ενδιαφέρον να στραφεί αποκλειστικά

και μόνο στην αναβάθμιση του θεάματος. Λένε ότι η καλύτερη συνταγή για την

ανάπτυξη του ποδοσφαίρου είναι η δημιουργία ισχυρών ομάδων, ικανών να

εναρμονίσουν την απόδοσή τους με τις προσδοκίες των φιλάθλων. Λένε ακόμα ότι

τα προβλήματα θα λυθούν, αν ουδείς ασχολείται με το παρασκήνιο και κυρίως με

θέματα της διαιτησίας.

Πώς όμως θα καταφέρει να ολοκληρώσει τις προσπάθειές της μια ομάδα, όταν

βρεθεί στο στόχαστρο του παρασκηνίου; Ο πρόεδρος θα αγοράζει ακριβούς

ποδοσφαιριστές, ο προπονητής θα πασχίζει να κάνει το καλύτερο δυνατό, οι

παίκτες θα ιδρώνουν προσπαθώντας να αποδώσουν άριστα και σε ένα δέκατο του

δευτερολέπτου κάποιο φαλτσοσφύριγμα του διαιτητή θα σωριάζει σε ερείπια τον

σχεδιασμό. Με το πάτημα ενός κουμπιού θα πηγαίνουν στράφι πολύμηνες

προσπάθειες.

Άλλωστε στο περίεργο πρωτάθλημά μας εδώ και δεκαετίες δεν είναι ασύνηθες η

καλύτερη ομάδα να μένει χωρίς τίτλο. Όταν όμως στραπατσάρεται κατ’

εξακολούθηση μια ομάδα που έχει αποφασίσει να υπηρετήσει την ομορφιά του

ποδοσφαίρου, οι δυνάμεις της συρρικνώνονται, τα σχέδια πετάγονται στο καλάθι

και υιοθετείται η τακτική της αρπαχτής, που ακολουθούν οι «επιτυχημένοι».

Όταν το παρασκήνιο βάζει χειροπέδες στις εξελίξεις, πώς μπορεί η αισιοδοξία

για καλύτερο ποδόσφαιρο να μείνει ακέραιη;

Αν λοιπόν ουδείς ασχολείται με τους μηχανισμούς του παρασκηνίου και δεν

γίνονται αναφορές στην αδιαφάνεια των διαιτητικών πραγμάτων, πώς θα βγει το

ποδόσφαιρο από το άντρο της αναξιοπιστίας, θα απαγκιστρωθεί από τη μιζέρια και

θα βρει τον δρόμο του; Υπάρχουν μαγικές συνταγές ανάπτυξης;