Στάδιο – θρύλος

Φιλοξένησε κάποτε σχεδόν 200.000 φιλάθλους. Ήταν το στάδιο στο οποίο ο Πελέ

πέτυχε το χιλιοστό του τέρμα, το αγαπημένο γήπεδο των Ντίντι, Γκαρίντσα,

Ριβελίνο, Τοστάο, Ζίκο και Ρομάριο. Το όνομά του και μόνο προκαλεί δέος. Είναι

το σύμβολο ενός ολόκληρου έθνους, του δημοφιλέστερου αθλήματος στον κόσμο.

Είναι το στάδιο Μαρακανά, στο Ρίο ντε Ζανέιρο!

Το Μαρακανά σχεδιάστηκε από τέσσερις αρχιτέκτονες, τον Πέδρο Πάουλο

Μπερνάρντες Μπάστος, Ραφαέλ Γκαλβάο, Αντόνιο Ντίας Καρνέιρο και Ορλάντο ντα

Σίλβα Αζεβέδο (και όμως, μόνο τέσσερις είναι!) αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο

Πόλεμο. Αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι ότι το μυθικό αυτό γήπεδο

ονομάζεται επίσημα, από το 1960, «Στάδιο Μάριο Φίλιο» προς τιμήν του ανθρώπου

στον οποίο χρωστά σε πολύ μεγάλο βαθμό την ύπαρξή του. Ο Μάριο Φίλιο ήταν

εκδότης του περιοδικού «Jornal dos Sport», το οποίο ουσιαστικά «επέβαλε» την

κατασκευή του. Ο θεμέλιος λίθος τοποθετήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1948 και τα

έξοδα της κατασκευής καλύφθηκαν σε μεγάλο ποσοστό από τις πωλήσεις των

εισιτηρίων για τα επόμενα πέντε χρόνια. Αξίζει να σημειωθεί πως τα έργα

κράτησαν μόλις 21 μήνες, έτσι ώστε το στάδιο να είναι έτοιμο για το Παγκόσμιο

Κύπελλο του 1950. Δέκα χιλιάδες εργάτες και ακαθόριστος αριθμός στρατιωτών

δούλευαν νύχτα-μέρα μέχρι τα επίσημα εγκαίνια, στις 16 Ιουνίου του 1950 και

ένα ματς μεταξύ επίλεκτων των περιοχών του Σάο Πάουλο και του Ρίο (3-1). Η

επίσημη χωρητικότητα του Μαρακανά ήταν 183.354, αλλά ακριβώς έναν μήνα μετά

(16/7/50) πάνω από 200.000 θεατές είδαν την Εθνική Βραζιλίας να χάνει με 2-1

από την Ουρουγουάη στον τελικό του Μουντιάλ ­ η μεγαλύτερη ταπείνωση στην

ποδοσφαιρική (και ίσως όχι μόνο…) ιστορία της χώρας του καφέ.

Αγαπημένο…

Παρά το «πατατράκ» του 1950, το Μαρακανά ήταν και είναι το αγαπημένο γήπεδο

της «Σελεσάο», σε εναλλαγή τελευταία με το «Μορούμπι» του Σάο Πάουλο.

Φιλοξενεί επίσης: το κλασικό ντέρμπι του Ρίο ντε Ζανέιρο «Φλα-Φλου» (Φλαμένγκο

– Φλουμινένσε), τα σημαντικά ματς της Βάσκο ντα Γκάμα και της Μποταφόγκο, τους

αγώνες του Κόπα Λιμπερταδόρες και Κόπα Μερκοσούρ. Συνολικά 70 παιχνίδια τον

χρόνο διεξάγονται στον αγωνιστικό του χώρο. Πέρα από το ποδόσφαιρο έχουν γίνει

και αγώνες μπάσκετ (1951), ράγκμπι (1954) και βόλεϊ (1983). Ο Πάπας Ιωάννης

Παύλος Β’ έψαλλε δύο λειτουργίες σε ισάριθμες επισκέψεις του στη Βραζιλία

(1981 και 1997). Το στάδιο χρησιμοποιήθηκε ως χώρος περίθαλψης για τα θύματα

έκρηξης το 1958, αλλά και ως χώρος εξετάσεων για τη στρατιωτική σχολή του Ρίο.

Το 1980 μία συναυλία του αξέχαστου Φρανκ Σινάτρα συγκέντρωσε 144.000 θεατές.

Οι αξέχαστες ημερομηνίες

Πέρα από τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1950, το Μαρακανά υπήρξε ο

τόπος στον οποίο συνέβησαν μερικά από τα σημαντικότερα γεγονότα του

νοτιοαμερικανικού και παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Εκεί στις 22 Δεκεμβρίου

1957 η Μποταφόγκο συνέτριψε με 6-2 τη Φλουμινένσε, στον τελικό του

πρωταθλήματος «Καριόκα» (Ρίο ντε Ζανέιρο). Ο Πάουλο Βαλεντίν σημείωσε πέντε

γκολ και ο μεγάλος Γκαρίντσα έκανε μία από τις πιο λαμπρές εμφανίσεις της

καριέρας του. Τον Μάρτιο του 1961 η Σάντος κερδίζει τη

Φλουμινένσε (3-1), με τον Πελέ να παίρνει την μπάλα στην περιοχή της ομάδας

του να διανύει όλο το γήπεδο, ντριμπλάροντας έξι αντιπάλους του και να

σκοράρει.

Η επιτυχία του αυτή σκαλίστηκε πάνω σε χάλκινη πλάκα που ακόμα κοσμεί έναν

τοίχο του σταδίου. Νοέμβριος 1963: Ξανά η Σάντος επικρατεί με 4-2 της

Μίλαν και κατακτά το δεύτερο διηπειρωτικό της κύπελλο. Στις 19 Νοεμβρίου

1969 ο Πελέ πετυχαίνει το χιλιοστό του τέρμα, με πέναλτι, στο παιχνίδι

Σάντος – Βάσκο ντα Γκάμα (2-1). Η διεθνής καριέρα του, για πολλούς, καλύτερου

ποδοσφαιριστή όλων των εποχών θα κλείσει στο ίδιο γήπεδο στις 18 Ιουλίου

1971, στην ισοπαλία της Βραζιλίας με τη Γιουγκοσλαβία (2-2). Το κοινό

φωνάζει «Fica! Fica!» (Μείνε! Μείνε!) και ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο

στοιχηματίζει πέντε μπουκάλια ουίσκι με τον συμπαίκτη του, Κλοντοάλντο, πως

δεν θα κλάψει. Έχασε το στοίχημα…

Ο Γκαρίντσα

Στις 19 Δεκεμβρίου 1973 και μπροστά σε 131.555 θεατές ο Γκαρίντσα,

άρρωστος πια, παίζει το αποχαιρετιστήριο του παιχνίδι. Ίσως η συγκινητικότερη

στιγμή στην ιστορία του Μαρακανά. Η Βραζιλία παίρνει μία ρεβάνς για την ήττα

της, το 1950, κερδίζοντας στις 16 Ιουλίου 1989 την Ουρουγουάη με 1-0,

στον τελικό του Κόπα Αμέρικα. Στις 5 Φεβρουαρίου 1990 ο Ζίκο κάνει το

δικό του αποχαιρετιστήριο παιχνίδι με τη φανέλα της Φλαμέγκο, κόντρα στη

μεικτή κόσμου, ενώ στις 14 Ιανουαρίου 2000 η Κορίνθιανς επικρατεί με

4-3 στα πέναλτι και κατακτά το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων της

ιστορίας.

Σήμερα το Μαρακανά ζει και αναπνέει κυρίως στους ρυθμούς του βετεράνου Ρομάριο

που σκοράρει χωρίς σταματημό με τη φανέλα της Βάσκο ντα Γκάμα. Και η ιστορία συνεχίζεται…