Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι γεμάτο πληγές. Πληγές ανοιχτές που

αιμορραγούν. Δεν κατάφερε δεκαετίες τώρα ο χώρος των γηπέδων να οχυρωθεί και

να αφήσει έξω καιροσκόπους, τυχοδιώκτες, εκμεταλλευτές,«μαγείρους»,

παρολιτζήδες, χρυσοδάκτυλους, αλλά και άτομα με βεβαρημένο ποινικό μητρώο.

Γι’ αυτό άλλωστε δεν πιάνουν τόπο τα δισεκατομμύρια δραχμές που χορεύουν

κάθε χρόνο στα γήπεδα. Τόσο οι ομάδες των ΠΑΕ, όσο και η Εθνική μας, κάνουν

όνειρα, που δεν καταφέρνουν να υλοποιήσουν. Η μία απογοήτευση διαδέχεται την

άλλη. Θύματα κυρίως είναι οι φίλοι του ποδοσφαίρου, οι οποίοι περιμένουν κάθε

φορά μια σημαντική διάκριση, αλλά βιώνουν την πίκρα της αποτυχίας.

Τα γήπεδα έχουν αδειάσει. Τα εισιτήρια μειώθηκαν δραματικά και οι

εισπράξεις είναι ισχνές. Οι ΠΑΕ, ανάλογα βέβαια με το μέγεθός τους,

συντηρούνται από τα τηλεοπτικά δικαιώματα και κάποιους χορηγούς. Ουδείς όμως

έχει συλλογιστεί πως μπορεί να πωλείται ακριβά ένα προϊόν (ποδοσφαιρικό θέαμα)

που δεν συγκινεί τους φιλάθλους και άρα τα επόμενα χρόνια ίσως βρεθεί στα

αζήτητα.

Είναι περίεργο γιατί σιωπούν δύο επαγγελματικοί χώροι, προπονητές και

ποδοσφαιριστές, που αδικούνται συστηματικά. Πότε θα αντιδράσουν αποτελεσματικά

οι πρωταγωνιστές των γηπέδων και θα βοηθήσουν για την αποκατάσταση υγιών

συνθηκών στα γήπεδα;

Δεν είναι περίεργο να κλέβουν το ψωμί σου και να σιωπάς, υπομένοντας τις

αδικίες; Μήπως δεν γνωρίζουν οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές ποιος «νόμος»

υπερισχύει; Δεν έχουν ευθύνη γι’ αυτήν την αποδοχή;

Όσο για τη διαιτησία, εξακολουθεί να περιμένει μηνύματα στην αρχή κάθε

αγωνιστικής περιόδου. Γνωρίζουν άριστα τα μέλη της τι συμβαίνει, και όχι μόνο

δεν αντιδρούν, αλλά επιτρέπουν να μειώνεται η καθαρότητα της σκέψης τους.

Είναι βέβαιο ότι αδικούν τον κλάδο τους κι αυτό το πληρώνει ακριβά το ελληνικό

ποδόσφαιρο.

Δεν πρόκειται να κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά το ποδόσφαιρό μας όσο η

διαιτησία παραμένει δέσμια σε σκοπιμότητες και δεν αντιδρά με στόχο να βγει

από την ανυποληψία και να συναντηθεί με την έννοια του λειτουργήματος.