Αναζήτηση
Άντε πάλι από την αρχή. Ο Σημίτης είναι εκτός Ελλάδος, επιστρέφει απόψε, αλλά
από Δευτέρα, Γιάννα Αγγελοπούλου, 2004, και Άγιος ο Θεός. Η κυρία φθάνει
σήμερα στην Ελλάδα, έτσι τουλάχιστον είχε προγραμματίσει, τη Δευτέρα
συναντάται με τον κ. Σημίτη (και όχι μόνο θα δει και Λαλιώτη, Πάγκαλο) και
την Τρίτη θα συνεδριάσει η διυπουργική επιτροπή για τους Αγώνες. Θα
παρακολουθήσουμε δηλαδή ένα ακόμη επεισόδιο του σίριαλ «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες
της Αθήνας, σε νέες περιπέτειες». Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα συνεχίσει η
κυρία Γιάννα να είναι επικεφαλής της προσπάθειας. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι
με δεδομένο πως ο Κ. Σημίτης με το που ακούει για δημιουργία υπουργείου
Ολυμπιάδας κάτι παθαίνει, είναι πολύ δύσκολο η κυρία Γιάννα να παραμείνει στη
θέση της. Λάθος. Διότι παραγνωρίζουν τις φιλοδοξίες της ίδιας της κυρίας
Γιάννας. Θέλει, το ξέρουμε όλοι πια, να παίξει ευρύτερο ρόλο. Πώς θα το
καταφέρει αυτό αν παραιτηθεί; Μένοντας στο περιθώριο; Όχι. Μέσα στο παιχνίδι
θα μείνει, μέχρι να μας πάρουν τους Αγώνες (γιατί δεν μπορεί, θα τους
πάρουν)…
Τα γκολ της ντροπής
Ζούμε, πάντως, στη χώρα του απόλυτου παραλογισμού. Πήγε η Εθνική ομάδα
ποδοσφαίρου στην Αλβανία και έχασε πανηγυρικά από την αντίστοιχη Εθνική. Με
2-0. Σπουδαία τα λάχανα. Το πιο απαξιωμένο ομαδικό άθλημα εν Ελλάδι, είχαμε
την απαίτηση να επικρατήσει στα Τίρανα, λες και οι δικοί μας ποδοσφαιριστές
είναι καλύτεροι από τους Αλβανούς. Ε, δεν είναι. Αυτό τουλάχιστον αποδείχθηκε
εντός του αγωνιστικού χώρου. Αυτό ορισμένοι, ή μάλλον πολλοί απο μας, δεν το
αποδεχθήκαμε. Ως εκ τούτου, συνέβησαν όσα τραγελαφικά παρακολουθήσαμε.
Διάφοροι «Ελληνάρες» να αποδοκιμάζουν έντονα τους ποδοσφαιριστές που έχασαν,
και το χειρότερο, βουλευτές να ζητούν την επιβολή προστίμων στους
ποδοσφαιριστές! Αφήστε δε, τις δηλώσεις προσερχόμενων στο Κοινοβούλιο
πολιτικών που χαρακτήριζαν την ήττα ως… εθνική ντροπή! Ντροπή όντως είναι.
Το να ασχολείται κανείς με ένα άθλημα το οποίο δεν απολαμβάνει πλέον καμιά
υπόληψη. Δηλαδή πώς θέλουν να νικάει η Εθνική ομάδα, όταν την απαρτίζουν
ποδοσφαιριστές οι οποίοι μετέχουν σε ένα ανυπόληπτο, μη φερέγγυο και εν
πολλοίς προδιαγεγραμμένο ως προς την τελική του έκβαση, πρωτάθλημα;
Οφ σάιντ το ποδόσφαιρο
Το ποδόσφαιρο, το ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν μπορούσε παρά να έχει τη διοίκηση
που του πρέπει. Άτομα δηλαδή τα οποία συμβάλλουν με αποφάσεις, ενέργειες ή
παραλείψεις στην ανυποληψία του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Τα άτομα αυτά,
λοιπόν, πίσω από τα οποία κρύβονται λογής λογής συμφέροντα (και πολιτικά;)
συμφέροντα, αποφάσισαν να αναβάλλουν το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου για δύο
εβδομάδες, επειδή η Βουλή ψήφισε το νομοσχέδιο του Γ. Φλωρίδη, το οποίο μας
στερεί τη χαρά να βλέπουμε επικεφαλής της Ένωσής του έναν καλό κύριο, ονόματι
Βίκτωρα Μητρόπουλο. Πρόκειται για θρασύτατη στάση. Τα συγκεκριμένα άτομα
αρνούνται στη Βουλή τη δυνατότητα να νομοθετεί. Μήπως τα έχουν λίγο μπερδέψει
τα πράγματα; Αυτά ίσχυαν επί Ασλανίδη. Επί χούντας δηλαδή. Εδώ όμως έχουμε
δημοκρατία. Τους κακοφαίνεται βέβαια, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα…
Αλβανικό τάκλιν
Αν υπάρχει ένα θέμα με τους Ααλβανούς, δεν είναι ότι μας νίκησαν στον
ποδοσφαιρικό αγώνα (παρά την ανάμειξη μέχρι και του Αλβανού πρωθυπουργού που
έταξε λαγούς με πετραχήλια στους ποδοσφαιριστές του). Είναι οτι εδώ και
μερικούς μήνες σημειώνεται μια ραγδαία επιδείνωση των ελληνοαλβανικών σχέσεων.
Οι Έλληνες διπλωμάτες θέλουν να πιστεύουν ότι οι τωρινές «εξάρσεις» των
αλβανών επισήμων έχουν να κάνουν με τον διαγκωνισμό μεταξύ των προαιώνιων
εχθρών Μπερίσα και Νάνο, για το ποιο κόμμα θα νικήσει στις δημοτικές εκλογές
προοίμιο των εθνικών εκλογών. Είναι όμως έτσι; Διότι εδώ αποδεικνύεται πως
διάφοροι τύποι, όπως οι προαναφερόμενοι, τους οποίους φέραμε εδώ, τους
ταΐσαμε, τους ποτίσαμε, τους φιλοξενήσαμε γενικώς, επιστρέφοντας στην Αλβανία
μεταβλήθηκαν σε ορκισμένοι εχθροί της Ελλάδας. Τι θέλουν πια; Χρειάζεται
μεγάλη φιλοσοφία να καταλάβουν ότι η Αλβανία μόνο με καλές σχέσεις με την
Ελλάδα μπορεί να επιβιώσει;
Η τακτική δεν «τράβηξε»
Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις είναι ένας ακόμη πονοκέφαλος για την κυβέρνηση και
τον Κώστα Σημίτη. Στον σχετικό κατάλογο είναι χαμηλά προηγούνται άλλα
προβλήματα και είναι φυσικό αυτό. Για παράδειγμα η εναλλαγή στην επικαιρότητα
μεταξύ ναυαγίου («Εξπρές Σαμίνα») και διαπλοκολογίας (σε όλες τις εκφάνσεις
της) έχει αποσυντονίσει εντελώς το σύστημα. Εκεί που λένε «εντάξει, «έπεσε» το
ναυάγιο», νάσου ξεπετάγεται η ιστορία με το αν τα ελικόπτερα Σούπερ Πούμα
μπορούσαν να πετάξουν εκείνο το μοιραίο βράδυ και δεν πέταξαν. Ή εκεί που
σκέπτονται «ευτυχώς, «πέφτει» η διαπλοκολογία», ξεφυτρώνει ένας Σαλαλές και
κάνει τα νεύρα τού Κ. Σημίτη, κρόσσια. Και το χειρότερο; Δεν φαίνεται φως στον
ορίζοντα. Κανένα φως…
Κόκκινες κάρτες
Τι κι αν τα είπε ο Κώστας Σημίτης στην Κεντρική Επιτροπή, ότι πρέπει τα
στελέχη να προσέχουν τι επαγγελματικές υποχρεώσεις αναλαμβάνουν; Αυτοί δεν
καταλαβαίνουν τίποτε. Του Σαλαλέ αν δεν του υπεδείκνυαν (κατ’ εντολήν του
Πρωθυπουργού πρέπει να παραιτηθείς, του είπαν) όχι μόνο δεν είχε σκοπό να
υποβάλει την παραίτησή του, αλλά δεν θα είχε παραιτηθεί ούτε από τον μεγάλο
του στόχο: να μπει στη Βουλή, ως υποψήφιος στη Β’ Πειραιώς. Τώρα έχει προκύψει
άλλη ιστορία. Βουλευτής ονόματι Δ. Γούσκος έχει αναλάβει υπεράσπιση του
προέδρου του Ελληνικού Νηογνώμονα (του αμαρτωλού Ελληνικού Νηογνώμονα), ο
οποίος εξέδωσε πιστοποιητικό αξιοπλοΐας για ένα καράβι το οποίο αποδεδειγμένα
ήταν σαπιοκάραβο. Το αποτέλεσμα ήταν να βουλιάξει στον Ατλαντικό και να πνίξει
24 ανθρώπους. Αυτός ο βουλευτής υποστηρίζει ότι δεν τον «πιάνει» η
πρωθυπουργική αναφορά. Το ερώτημα απευθύνεται στο περιβάλλον του Πρωθυπουργού:
περιλαμβάνεται; Και τι μέτρα θα λάβει ο Πρωθυπουργός; Γιατί ο Σαλαλές τέθηκε
εκτός ΠΑΣΟΚ…
Για λίγα μέτρα γης
Εκτός λογικής, από την άλλη πλευρά, είναι όσα συμβαίνουν σ’ αυτή την πολύπαθη
Λωρίδα της Γάζας, εκεί δηλαδή που Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί σκοτώνονται για
μερικά μέτρα γης. Φρικτές σκηνές κάνουν τον γύρο της Γης και ταράζουν με την
αγιρότητά τους την ηρεμία και τη μακαριότητα των βολεμένων της προηγμένης
κοινωνίας. Την προηγούμενη εβδομάδα ανατριχιάσαμε με την εκτέλεση του 12χρονου
από Ισραηλινούς στρατιώτες. Και με το λιντσάρισμα δυο Ισραηλινών φαντάρων που
είχαν συλληφθεί και τους κρατούσαν στο αστυνομικό τμήμα της Ραμάλα. Κάθε
έννοια ανθρώπινης συμπεριφοράς έχει καταπατηθεί. Αλλά ο πόλεμος έχει κώδικες
συμπεριφοράς; Πόλεμος είναι και συνώνυμο της κτηνωδίας, της αγριότητας, του
αποτρόπαιου και του ζωώδους. Γι’ αυτό να κάνουμε τον σταυρό μας να λήξει
σύντομα και η νέα κρίση στη Μέση Ανατολή, γιατί όπως λένε και στο χωριό μου
άμα καίγεται το σπίτι του γείτονα, ετοιμάσου, μην καεί και το δικό σου…
