Αναζήτηση
Ο λόγος στους αναγνώστες.
Ο Παν. Μπάκας, Λυκούργου 18, Κορυδαλλός, γράφει:
«Ο καθηγητής κύριος Θάνος Βερέμης γέμισε δύο σελίδες στα «ΝΕΑ» για να μας
θυμίσει τη δράση και την προσφορά του Παναγιώτη Κανελλόπουλου στην πολιτική
γενικώς. Και από άλλες υψηλές θέσεις που βρέθηκε, από τότε που ήταν νέος,
μέχρι που τον φώναξε ο Άγιος Πέτρος να γνωριστούνε από κοντά.
Του ξέφυγαν όμως του κυρίου καθηγητή μερικές στραβοκλωτσιές που έριξε ο
Κανελλόπουλος εκείνο τον καιρό. Και τις λέμε εμείς, με το χέρι στην καρδιά:
Ανακάλυψε τη Μακρόνησο. Και τη βάπτισε Νέο Παρθενώνα και κολυμβήθρα του
Σιλωάμ. Από αυτό το μαρτυρικό νησί πέρασαν 60 χιλιάδες πολίτες και στρατιώτες.
Χώρια οι γυναίκες. Σε όλες τις τότε κεντροφιλελεύθερες κυβερνήσεις, που
έστειλαν τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης στην εξορία, στις φυλακές και
στα 6 μέτρα με κάλπικες δίκες, ο Κανελλόπουλος ήταν υπουργός Στρατιωτικών. Τον
Μάρτιο του 1948 στο Α’ Τάγμα, που ήταν απέναντι από το Λαύριο, οι
ταγματασφαλίτες της Κατοχής, που έγιναν μασκαρεμένοι αξιωματικοί και
αλφαμίτες, σκότωσαν σε μια μέρα 200 παλικάρια με στημένη κατηγορία: Ότι
ετοίμαζαν κίνημα για να καταλάβουν το νησί και να ζητήσουν βοήθεια από τον…
ΣΤΑΛΙΝ.
Ο Κανελλόπουλος εκείνη την τραγική μέρα ήταν σε πολεμικό καράβι έξω από τη
Μακρόνησο και έδινε ο οδηγίες με τον ασύρματο. Τον Νοέμβριο του 1949 που μας
επισκέφθηκε η Γερμανίδα η Φρειδερίκη, με την παρέα της, για να πει στους απέξω
που φώναζαν πως όλα ήταν μέλι γάλα στο νησί, ο Κανελλόπουλος ήταν δίπλα της
πρώτος και καλύτερος.
Έδωσε τη γνωστή αναφορά στον Βαν Φλιτ, «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας»,
δείχνοντας τους Έλληνες φαντάρους! Και το 1961 που έγιναν εκλογές με βία,
νοθεία και ξυλοδαρμούς, ο Κανελλόπουλος το έκανε γαργάρα.
Όλ’ αυτά, είναι αληθινά. Δείχνουμε κόκκινη κάρτα στον κ. Βερέμη. Για να είναι
πιο διαβασμένος την άλλη φορά που θα ξαναγράψει».
Ο Κ. Παπανδρέου, Φαρές Πατρών, γράφει:
«Αν κάποιος θέλει να είναι χριστιανός και πράγματι πιστεύει στον Χριστό, θα
πρέπει να έχει πάντα κατά νουν τούτο: Εχθρός μας δεν είναι αυτός που μας
μισεί, αλλά ο εαυτός μας, ο οποίος μισεί αυτόν που μας μισεί.
Αυτό το επιγραμματικό μου σχόλιο, το έγραψα γι’ αυτούς που στρέφονται κατά του
Ανδρουλάκη, ανεξάρτητα από το ότι δεν συμφωνούν με τις θέσεις του. Άλλο η
ανεξαρτησία του λόγου και άλλο το να διακατέχεται κανείς από το σύνδρομο του
Ρουσντί και αυτό από ψώνιο του, γιατί θέλει ντε και καλά να βρίσκεται στο
προσκήνιο».
