Οι περισσότεροι το θεωρούν αξίωμα: Όσο ανεβαίνει το ηθικό, τόσο χαλαρώνει η

ηθική. Ε, σ’ αυτήν την περίοδο βρισκόμαστε. Περικυκλωμένοι από τα προβλήματα

ψάχνουμε λύσεις στα ξένα δισ. Αγωνιούμε γι’ αυτά, τα υπερασπιζόμαστε με πάθος

και όταν φθάνουμε στο ταμείο αυτό είναι μείον και καταφεύγουμε στην εύκολη

λύση.

Μάθαμε (;) να ζούμε με δανεικά. Την υπερηφάνεια μας την ταυτίσαμε με τα κιλά

που θα σηκώσει ο Πύρρος Δήμας. Την αξιοπρέπειά μας την κάναμε μπάλα στα χρυσά

πόδια του Τζιοβάνι και του Φλίπσεν. Ξεθώριασαν οι φιλοδοξίες μας και ξοδεύουμε

τα συναισθήματά μας σαν μεθυσμένοι ναύτες.

Ζούμε τη ζωή από την τηλεόραση, ερωτευόμαστε με τα τραγούδια άλλων και

ταξιδεύουμε με τα όνειρα των (δήθεν) σταρ. Αιχμάλωτοι του εαυτού μας

αναπνέουμε για τις μάταιες ανταρσίες.

Και όμως. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Σίδνεϊ είναι μια χρυσή ευκαιρία για ένα

ταξίδι στη δική μας ενδοχώρα. Εάν πρέπει να αντιγράψουμε κάτι από αυτούς τους

αθλητές δεν είναι η τελική προσπάθεια αλλά το πώς έφθασαν σ’ αυτήν.

Το χαμόγελο στο βάθρο του νικητή δεν είναι θέση στο Δημόσιο που την

καταλαμβάνει ο έχων μπάρμπα στην Κορώνη. Θέλει πείσμα, θέλει θέληση, θέλει

όραμα, θέλει ξενύχτι και δουλειά. Μα πάνω απ’ όλα θέλει διάθεση να παλέψεις,

ακόμα και να ματώσεις, γι’ αυτό που εσύ θεωρείς σωστό.

Και τότε το χρυσό μετάλλιο δεν θα είναι σαν το πανέμορφο λουλούδι του

κατακόκκινου ιβίσκου που έχει διάρκεια λίγων ωρών, αλλά θα είναι γερό και

στέρεο σαν τον βράχο του Γιβραλτάρ.

Τελευταία Νέα