Αν η καθαριότητα είναι ­ όπως έλεγαν οι παλιοί ­ η μισή αρχοντιά, οι δημοτικοί

άρχοντες του τόπου μας είναι άρχοντες… μισεροί, όπως μισερή ­ κάποτε και

απούσα ­ είναι και η καθαριότητα στους δήμους τους. Υπάρχουν ασφαλώς και

εξαιρέσεις. Αλλά να, το ρεπορτάζ του Στέφανου για την Αθήνα με τις χιλιάδες

των εγκαταλελειμμένων αυτοκινήτων και τους κάδους απορριμμάτων που ­ συμφορά

να τους βλέπεις ­ ποτέ δεν πλένονται και ποτέ δεν αρκούν, μου χτύπησε το

καμπανάκι για αδιαφορία όλων μας μπροστά σε εικόνες διόλου τιμητικές γι’ αυτό

που πομπωδώς ονομάζουμε πολιτισμό. Εικόνες από τη γειτονιά μου που ­ εδώ ή

στην εξοχή ­ λίγο απέχει από σκουπιδότοπο, ωσάν να μην πληρώνω ­

αδιαμαρτύρητα… ­ δημοτικά τέλη ακριβώς για στοιχειώδεις παροχές όπως η

καθαριότητα. Και ας μην πει κανείς πως άνθρωποι λερώνουν τις πόλεις, τα πάρκα,

τις ακτές, τα ίδια τα χωράφια τους, λίγο παραέξω. Πολίτες που δεν έχουν μάθει

στο καθαρό και καθαρό δεν βλέπουν γύρω τους, «ε, δεν βαριέσαι», λένε, και

πετούν εδώ κι εκεί απορρίμματα παντός είδους ­ συχνά γιατί κάδοι και

κουβαδάκια είναι ξέχειλα. Αλλά και όπου έχω δει μέρη καθαρά, είναι γιατί οι

άνθρωποι βλέπουν το καθαρό και το σέβονται. Κι ούτε διανοούνται να πετούν στον

δρόμο ξεκοιλιασμένα στρώματα, πλαστικές σακούλες με αποφάγια, ντενεκοκούτια

και λερωμένα είδη υγείας. Αν τολμούν οι δημοτικοί άρχοντες, ας κάνουν μια

δημοσκόπηση, καθένας στην περιφέρειά του, για την καθαριότητα. Θ’ ακούσουν τα

εξ αμάξης.

Τελευταία Νέα