Αναζήτηση
Η πολιτική της κυβέρνησης στον χώρο της Παιδείας θυμίζει όλο και πιο πολύ την
Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Κάθε χρόνο που περνά ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας
ανακοινώνει μέτρα που με τη σειρά τους δημιουργούν την ανάγκη για νέα
διορθωτικά τα λένε μέτρα τα οποία όμως στα μάτια της κοινής γνώμης έχουν προ
πολλού πάρει διαζύγιο από την κοινή λογική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι
πανελλαδικές εξετάσεις στη Β’ Λυκείου. Όταν τις ανακοίνωσε ο κ. Αρσένης,
ανεξαρτήτως των αντιδράσεων που προκάλεσαν, εξυπηρετούσαν μία λογική.
Υποχρέωναν τους μαθητές ή αυτό ήλπιζαν οι σχεδιαστές της μεταρρύθμισης να
δίνουν βάρος στο σχολείο και να μην περιορίζονται στα μαθήματα των
φροντιστηρίων. Όταν εν συνεχεία ο κ. Αρσένης τις έκανε προαιρετικές ο βαθμός
τους για τον πρώτο χρόνο θα μετρούσε μόνο αν ήταν καλύτερος από τον βαθμό της
Γ’ Λυκείου θα μπορούσε και πάλι κανείς να υποστηρίξει ότι η υπαναχώρησή του
είχε μια λογική: διευκόλυνε την αποδοχή της μεταρρύθμισης από τους μαθητές.
Σήμερα ο κ. Ευθυμίου ανακοινώνει ότι θα παραμείνουν προαιρετικές εσαεί. Αλλά
βέβαια αυτό στερείται κάθε λογικής. Οι εξετάσεις υποτίθεται ότι εντάσσονται σε
ένα παιδαγωγικό σύστημα εξυπηρετώντας κάποιες ανάγκες. Εξετάσεις χάριν…
παιδιάς αποτελούν ασφαλώς παγκόσμια πρωτοτυπία. Εκτός και αν η λογική του κ.
Ευθυμίου είναι και τον κ. Αρσένη να μη θίξουμε αλλά και τους μαθητές να μη
δυσαρεστήσουμε. Αλλά αυτό δεν αποτελεί, δεν μπορεί να αποτελεί, λογική
εκπαιδευτικής πολιτικής. Δυστυχώς οι ανακοινώσεις του κ. Ευθυμίου αυτό ακριβώς
ήταν: ένα συνονθύλευμα ρυθμίσεων χωρίς καμιά εσωτερική λογική που απλώς
στοχεύουν στο να καθησυχάσουν τις αντιδράσεις. Γι’ αυτό άλλωστε τον λόγο
μπορεί κανείς με ασφάλεια να τις χαρακτηρίσει θνησιγενείς. Η πολυπλοκότητα του
εξεταστικού συστήματος δεν εξυπηρετεί πλέον τίποτα. Είναι βέβαιο λοιπόν ότι σε
πρώτη ευκαιρία θα επιστρέψουμε σε ένα απλούστερο σύστημα από το οποίο μάλιστα
θα έχουν αφαιρεθεί τα στοιχεία της αυθαιρεσίας οι προφορικοί βαθμοί δηλαδή
που σπρώχνουν μαθητές και καθηγητές σε παράνομες συναλλαγές. Μια
μεταρρυθμιστική περιπέτεια ήταν και πάει, πέρασε. Κι όμως όχι. Το αίτημα της
μεταρρύθμισης στην Παιδεία παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ. Γιατί είναι σκάνδαλο
να απαιτούνται δαπάνες τόσων εκατομμυρίων προκειμένου να μπει ένας μαθητής στο
Πανεπιστήμιο. Ένα σκάνδαλο που πλήττει ευθέως τη λειτουργία της δημοκρατίας.
Ένα σκάνδαλο για το οποίο τόσες και τόσες κυβερνήσεις δεν έχουν κάνει το
παραμικρό…
