Αναζήτηση
Η είσοδος της χώρας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση είναι πλέον
πραγματικότητα.
Γι’ αυτή την πραγματικότητα έως σήμερα μίλησαν κυρίως ή αποκλειστικά οι
ειδικοί, οι τεχνοκράτες και οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων. Από την άλλη
πρέπει να παρατηρήσουμε ότι αυτή η ίδια η ευρωπαϊκή ενοποίηση, ενώ αποτελεί
την εκφρασμένη βούληση των ευρωπαϊκών λαών, στερείται, μέχρι στιγμής, μιας…
λαϊκής δυναμικής!
Και όμως, ό,τι συντελείται σ’ αυτό το επίπεδο καθορίζει τη ζωή όλων μας!
Στη χώρα μας, για να ‘ρθουμε στα δικά μας, περάσαμε, με τη συνήθη ευκολία μας,
από το πολύ κρύο στο πολύ ζεστό!
Ενώ μέχρι προχθές κάποιοι μιλούσαν για το ανέφικτο του στόχου της ΟΝΕ,
προέβλεπαν «πολιτική διαπραγμάτευση» και εθνικές παραχωρήσεις, σήμερα, αρκετοί
από τους αρνητές του χθες αντιμετωπίζουν την είσοδό μας περίπου ως «αυτονόητη»
και «προεξοφλημένη»!
Όμως, το χειρότερο δεν είναι η ασυνέπεια, αλλά ο επιφανειακός τρόπος
αντιμετώπισης των πραγμάτων. Έχει γίνει συνείδηση ότι μπήκαμε ήδη σε μια νέα
εποχή;
Νομίζω πως όχι!
Περιέργως, οι μόνοι που δείχνουν να λαμβάνουν υπόψη τους τη νέα εξέλιξη είναι
οι… φοβικοί όλων των τύπων! Όσοι νιώθουν την ΟΝΕ ως απειλή, την Ευρώπη ως…
διαφθορέα αξιών, την παγκοσμιοποίηση ως μπαμπούλα.
Κι όμως, από μια άποψη οι φοβικοί έχουν δίκιο! Η Τετάρτη 21η Ιουνίου, η
επομένη της επίσημης εισόδου της χώρας στην ΟΝΕ δεν μοιάζει σε τίποτα με την
προηγούμενη μέρα! Τα πάντα άλλαξαν. Ή, καλύτερα, από την είσοδό μας και μετά
μέρα με τη μέρα όλα θ’ αλλάζουν. Στην οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία,
την ίδια τη ζωή μας!
Ας πάρουμε το παράδειγμα του δραστικού περιορισμού της κρατικής δημοσιονομικής
αναρχίας μας ή τον οριστικό ενταφιασμό της… εθνικής νομισματικής κυριαρχίας!
Τι σημαίνουν αυτά για το πολιτικό επίπεδο; Για τη χώρα;
Αντί, λοιπόν, να αναλυθούν τα προβλήματα και οι προκλήσεις σ’ αυτό ακριβώς το
επίπεδο, κάποιοι δίνουν μάχες για την αναγραφή του θρησκεύματος στις
ταυτότητες. Λίγες φορές η λέξη σκιαμαχία αποδίδει τόσο πιστά την
πραγματικότητα!
Ποια όμως είναι η αιτία της ασυμβατότητας ανάμεσα σ’ αυτό που συντελείται
πραγματικά και σ’ αυτά που απασχολούν το δημόσιο διάλογο;
Μήπως η έλλειψη ικανών αναλυτών; Όχι! Μήπως η κυριαρχία του ξύλινου
τεχνοκρατικού λόγου; Και πάλι όχι.
Η δημόσια συζήτηση κατά τη γνώμη μας δεν είναι υπόθεση κάποιων opinion
makers, αλλά των πολιτικών υποκειμένων της χώρας. Των πολιτικών κομμάτων. Σε
όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης τα κόμματα, με την εσωτερική τους ζωή και
τη δημόσια διαπάλη τους, επέβαλαν κάθε φορά τα κοινωνικά ζητήματα αιχμής.
Σήμερα;
Σήμερα, η βάση της Νέας Δημοκρατίας, έχοντας απογοητευθεί από την ηγεσία της
και το στρατηγικό αδιέξοδο του πολιτικού της φορέα, δείχνει να έλκεται από
τη… μεταφυσική!
Το ΠΑΣΟΚ, από τη μεριά του, συνεχίζει να ‘ναι, όπως εύστοχα χαρακτηρίστηκε,
ένα… άδειο πουκάμισο.
Ποιος πήγε υπουργός εκεί; Ποιους έχει μαζί του; Τι γίνεται με τον τάδε
οργανισμό; Ποιοι είναι δικοί μας και ποιοι όχι;
Εν τω μεταξύ τα πάντα γύρω μας αλλάζουν με τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς των νέων
τεχνολογιών. Οι δομικές αλλαγές αλλάζουν συθέμελα τη χώρα!
Πολλοί συχνά, πολλοί έχουν αναφερθεί στην… προσαρμοστικότητα που όλα αυτά τα
χρόνια έδειξε ο πολιτικός μας φορέας. Όμως, η προσαρμοστικότητα δεν αρκεί πια.
Το νέο δεν ταιριάζει με το παλιό, το ανατρέπει.
Μετεξέλιξη, λοιπόν, ή επανίδρυση; Φοβάμαι πως όλα αυτά είναι τραγικά ανεπαρκή
πια!
Το κουρασμένο πολιτικό προσωπικό συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, τα
«χορτασμένα περιστέρια» όπως εύστοχα γράφτηκε, έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν.
Όταν λέμε ότι η παράδοση που γίνεται φετίχ, λειτουργεί ως εμπόδιο για την
έλευση του νέου, δεν πρέπει να ‘χουμε στο νου μόνο κάποιους θρησκευόμενους
αλλά και τους εραστές της κομματικής συνέχειας και ορθοδοξίας! Το ερώτημα
είναι: Υπάρχουν στην κοινωνία, στο κόμμα, δυνάμεις φρέσκιες που θα εκφράσουν
τη νέα εποχή; Δεν γνωρίζω. Όμως, όταν εμφανιστούν, μεγάλο μέρος του σημερινού
πολιτικού προσωπικού θα ‘χει ενδιαφέρον μόνο για τους αρχαιολόγους.
Ο Γιώργος Πανταγιάς είναι Σύμβουλος του Πρωθυπουργού επί θεμάτων Τύπου.
