Αναζήτηση
|
|
Το έντονο κλίμα απογοήτευσης για την πορεία και τις δυνατότητες της
Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι, κατά τη γνώμη μου, το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο
αυτών των ευρωεκλογών σε όλες τις χώρες της Ένωσης.
Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ήταν, πιστεύω, η τελευταία ένεση αισιοδοξίας στην
Ευρώπη. Οι λόγοι ευνόητοι. Οι προοπτικές οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής
συνεργασίας με τη Σοβιετική Ένωση και τις υπόλοιπες χώρες της Ανατολικής
Ευρώπης δυνάμωναν το κλίμα αισιοδοξίας, αφού η Ευρώπη εμφανιζόταν ως ο
προνομιακός ωφελημένος από μια τέτοια ανάπτυξη σχέσεων.
Με αυτό το πνεύμα ξεκίνησαν και οι δύο Διακυβερνητικές Διασκέψεις για να
καταλήξουν στο Μάαστριχτ, μία για την ΟΝΕ και μία για την ΚΕΠΠΑ. Όμως, στη
διάρκεια αυτών των συζητήσεων τα δεδομένα άλλαζαν ταχύτατα. Το άνοιγμα της
Σοβιετικής Ένωσης είχε μεταβληθεί σε κατάρρευση. Το ίδιο συνέβη και στις άλλες
ανατολικές χώρες. Κατάρρευση πολιτική, οικονομική, κοινωνική. Μία κατάρρευση
στην οποία συνέβαλαν οι ίδιες οι ευρωπαϊκές χώρες προωθώντας έναν άγριο
εξοντωτικό καπιταλισμό, με ταυτόχρονη διάλυση των δομών κοινωνικής προστασίας
που υπήρχε σε αυτές τις χώρες.
Ο πόλεμος του Κόλπου ήταν το επόμενο χτύπημα. Ευρωπαϊκές δυνάμεις σέρνονταν
πίσω από τις αμερικανικές επιδιώξεις χωρίς να μπορούν στοιχειωδώς να αρθρώσουν
μια επιχειρηματολογία γιατί αυτή η περιπέτεια εξυπηρετούσε τα ευρωπαϊκά συμφέροντα.
Το Μάαστριχτ κατέληξε μεν, αλλά με ουσιαστικά ελλείμματα. Ανίκανο να
ανταποκριθεί στις μεγάλες προσδοκίες που είχαν οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης,
ανίκανο να ανταποκριθεί στις κοινωνικές απαιτήσεις που είχαν οι ίδιοι οι λαοί
της Ε.Ε. και ανίκανο να αρθρώσει οποιαδήποτε πρόταση που θα ξεπερνούσε τα
ΝΑΤΟϊκά πλαίσια, δηλαδή την αμερικανική κηδεμονία, στην κατεύθυνση της
δημιουργίας μιας ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. Ισχυρά συμφέροντα της
Ευρωπαϊκής Ένωσης ωθούσαν πολιτικές δυνάμεις και κυβερνήσεις σε κεντρόφυγες
λογικές, υποδεικνύοντας τον ρόλο μιας υποτελούς συμπληρωματικής δύναμης για
την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τα προγράμματα σταθερότητας που οι κυβερνήσεις στο όνομα της ΟΝΕ και των
κριτηρίων του Μάαστριχτ επέβαλαν στους λαούς, δημιούργησαν νέους τριγμούς στην
«αποδοχή» της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τους λαούς της.
Η κραυγαλέα αδιαφορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ανταποκριθεί στις κοινωνικές
ανησυχίες των λαών της Ευρώπης απαξίωνε τα οράματα μιας ενιαίας οικονομικά,
πολιτικά και κοινωνικά Ευρώπης. Θυμίζω τα οριακά ή και αρνητικά δημοψηφίσματα
σε χώρες-μέλη της Ε.Ε. για την έγκριση της Συνθήκης του Μάαστριχτ.
Τα σκάνδαλα της Κομισιόν, οι τεράστιες σπατάλες, οι προσπάθειες για μείωση του
προϋπολογισμού της Ε.Ε., οι συνεχείς περικοπές στον αγροτικό τομέα εμφανίζουν
στα μάτια των λαών μια γραφειοκρατία αποστασιοποιημένη από τις πραγματικές
ανάγκες των λαών της Ευρώπης.
Η υπόθεση Οτζαλάν κλόνισε σε αρκετές χώρες την αντίληψη ότι η Ε.Ε. τουλάχιστον
μπορούσε να εγγυηθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες με τρόπο
αμερόληπτο και όχι επιλεκτικό.
Και, τέλος, ο πόλεμος εις βάρος της Γιουγκοσλαβίας έχει πλέον αποκαλύψει ότι η
Ευρωπαϊκή Ένωση ακολουθώντας τις ΗΠΑ στην καταπάτηση του Διεθνούς Δικαίου και
των Διεθνών Συνθηκών εισάγει έναν αμοραλισμό και έναν χυδαίο κυνισμό στις
διεθνείς σχέσεις τέτοιους που προκαλούν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά και τις
συνειδήσεις των λαών της Ε.Ε.
Η δυσαρέσκεια και η απογοήτευση αποτυπώνονται στις τελευταίες δημοσκοπήσεις,
όπου η πλειοψηφία των Ευρωπαίων δηλώνει ότι δεν είναι ικανοποιημένη από τον
τρόπο που οικοδομείται η Ευρώπη. Η αύξηση μάλιστα της δυσαρέσκειας είναι
ταχύτατη τους τελευταίους μήνες.
Η δικαιολογημένη απογοήτευση των πολιτών θα εκφραστεί στις ευρωεκλογές;
Πιστεύω ναι. Κυρίως με την αύξηση της αποχής. Η ομοιομορφία των πολιτικών
προτάσεων των μεγάλων παραδοσιακά ρευμάτων, των σοσιαλιστών και των
χριστιανοδημοκρατών, που εκφράστηκε και με τη στάση τους για συνέχιση των
ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, προβληματίζει τους ψηφοφόρους της Ε.Ε.
Στις χώρες με ενεργό συμμετοχή στα γεγονότα της Γιουγκοσλαβίας η απογοήτευση,
αλλά και η εναντίωση στην εικόνα αυτής της Ευρώπης, πιστεύω ότι θα εμφανιστούν
στη Γερμανία, με τους τριγμούς στον κυβερνητικό σχηματισμό στην περίπτωση
ήττας των Πρασίνων, στη Μεγάλη Βρετανία, με αύξηση της αποχής και με μείωση
του ποσοστού του Μπλερ, στην Ιταλία, με ενίσχυση του κόμματος της
Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, στη Γαλλία, με υστέρηση από τις εκλογικές
προσδοκίες των οικολόγων του Κοντ Μπεντίτ, που ανεπιφύλακτα υποστήριξε τους βομβαρδισμούς.
Στην Ελλάδα, η αύξηση της δυσαρέσκειας απέναντι στην Ευρώπη είναι μεγαλύτερη
από όλες τις άλλες χώρες κατά 26%. Θέλω να πιστεύω ότι η δυσαρέσκεια αυτή θα
βρει γόνιμη διέξοδο κυρίως με την καταψήφιση των κομμάτων του δικομματισμού,
αλλά και με την υπερψήφιση του ΣΥΝ που με τη στάση του, τις θέσεις και τη
δράση του, απέδειξε ότι μπορεί και ξέρει να μάχεται για την Ε.Ε. της ειρήνης,
της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ανάπτυξης.
Θα υπερψηφίσει τον Συνασπισμό γιατί είναι το κόμμα που καλλιεργεί την ανάγκη
κοινής δράσης των κομμάτων της Αριστεράς προκειμένου να υπάρξει πειστική
απάντηση στα «αδιέξοδα» και τους «μονόδρομους» του δικομματισμού.
Ο Αλέκος Αλαβάνος είναι ευρωβουλευτής του ΣΥΝ
