Υπάρχουν μερικά αντικειμενικά δεδομένα. Oπως, για παράδειγμα, ότι ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας, που μπορεί να φτάνει και το 30%, θέλει την ένωση της Κεντροαριστεράς. Το δείχνουν πολλές δημοσκοπήσεις. Πρόκειται για πολίτες που ασφυκτιούν ανάμεσα στα πατερημά του Σαμαρά και τους ύμνους του ΣΥΡΙΖΑ στην Μπολιβαριανή Δημοκρατία και θέλουν έναν τρίτο, σοβαρό, σύγχρονο και αξιόπιστο πόλο. Οχι για να συνεργαστεί αναγκαστικά σε κυβερνητικό επίπεδο με το ένα από τα άλλα κόμματα, αλλά για να αποτελέσει τη μαγιά για ένα ελληνικό Δημοκρατικό Κόμμα. Ολα αυτά δεν είναι θεωρίες, δεν είναι ουτοπίες, έχουν οδηγήσει ήδη σε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εκλογή του Καμίνη και του Μπουτάρη, οι οποίοι προηγούνται εκ νέου στις δημοσκοπήσεις.

Ενα άλλο αντικειμενικό δεδομένο είναι η πρωτοβουλία μερικών δεκάδων σοβαρών ανθρώπων να μαζευτούν και να λειτουργήσουν ως μοχλός για τη δημιουργία αυτού του πόλου. Οι εκδηλώσεις τους μαζεύουν κόσμο, οι ομιλίες τους είναι εξαιρετικές, ο λόγος τους πειστικός. Οι 58 έχουν ιδέες, έχουν φαντασία και έχουν κέφι. Δεν συμφωνούν βέβαια σε όλα, κάτι τέτοιο δεν είναι απλώς αδύνατο, είναι και ανεπιθύμητο. Αλλά ο διάλογος είναι γόνιμος και παραγωγικός.

Και τότε γιατί το εγχείρημα προσκρούει σε τόσο μεγάλες δυσκολίες; Γιατί τόσες γκρίνιες, τόσα αλληλοκαρφώματα, τόσες τρικλοποδιές; Τι άλλο πρέπει να γίνει σ’ αυτόν τον τόπο, διάολε, για να υποχωρήσει η καχυποψία, να παραμερίσουν οι εγωισμοί, να κάνουν πίσω οι ατομικές ατζέντες και να προχωρήσει ένα σχέδιο γρήγορα και αποτελεσματικά; Πρέπει να δούμε πρώτα μια ολοκληρωτική κατάρρευση, ώστε να εμφανιστεί στη συνέχεια ανάμεσα στα ερείπια ο Ελληνας Ρέντσι (;) και να πάρει τα πράγματα στα χέρια του;

Οι πασοκογενείς τσακώνονται με τους «βουλγαρικούς». Οι μισοί θέλουν πρώτα να επιλεγούν τα πρόσωπα, πετώντας μάλιστα κάθε τόσο κι ένα πυροτέχνημα, οι άλλοι μισοί δίνουν προτεραιότητα στο πρόγραμμα. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το κλίμα χάλασε όταν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος αιφνιδίασαν με την απόφασή τους να γίνουν οι ευρωεκλογές με σταυρό. Αλλοι ρίχνουν την ευθύνη στη ΔΗΜΑΡ, στην ατολμία της ηγεσίας της και στις αμφιταλαντεύσεις του Ψαριανού και του Παπαδόπουλου. Ολα αυτά είναι πιθανά. Το ζητούμενο όμως δεν είναι να εντοπιστούν οι ένοχοι για μια πιθανή αποτυχία, είναι να ξεπεραστούν οι πολιτικές σκοπιμότητες, οι παλαιοκομματικές λογικές και οι ανθρώπινες αδυναμίες στο όνομα ενός κοινού και ευγενούς σκοπού.

Η ιδρυτική συνδιάσκεψη της Ελιάς, που έχει προγραμματιστεί για τις 8 και 9 Μαρτίου, είναι καταδικασμένη να πετύχει. Ο χρόνος μέχρι τότε είναι αρκετός, το ενδιαφέρον των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών μεγάλο, οι προσδοκίες υψηλές. Αν οι 58 διαψεύσουν αυτές τις προσδοκίες, θα αποδείξουν ότι ήταν μία από τα ίδια. Και μια ιστορική ευκαιρία θα έχει χαθεί.

Τελευταία Νέα