Μία από τις πολλές στρεβλώσεις που απαγορεύουν τη σοβαρή πολιτική συζήτηση στην Ελλάδα είναι η σύγχυση των εννοιών. Αναρωτιόμαστε ποιο είναι το μέλλον του προοδευτικού χώρου και περιορίζουμε τη συζήτηση στο αριστερό μέρος του πολιτικού φάσματος, γιατί έχουμε ταυτίσει την Αριστερά με την πρόοδο (όπως και με την κοινωνική ευαισθησία, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη). Σήμερα, που βρίσκονται σε τεράστιο κίνδυνο όλα τα επιτεύγματα του παρελθόντος, ας επιστρέψουμε στους ορθούς ορισμούς των εννοιών, μια και για να δώσεις μια απάντηση το σημαντικότερο είναι να έχεις καταλάβει την ερώτηση.

Προοδευτικός είναι αυτός που επιζητεί την εξέλιξη, την αλλαγή προς το καλύτερο. Περισσότερη ελευθερία, περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη ευημερία. Συντηρητικός αυτός που δεν επιθυμεί την αλλαγή. Γιατί, λοιπόν, μιλώντας για τον προοδευτικό χώρο ασχολούμαστε με τις πολιτικές δυνάμεις που δίνουν λυσσαλέα μάχη για τη διατήρηση όλων όσα μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση, όπως είναι το ΠΑΣΟΚ;

Γνήσια προοδευτικοί άνθρωποι υπάρχουν σε όλο το πολιτικό φάσμα, από τους φιλελεύθερους που έμειναν στη ΝΔ μέχρι τη ΔΗΜΑΡ. Βαυκαλίζονται, όμως, αν πιστεύουν ότι θα εξυγιάνουν με την παρουσία τους τούς βαριά άρρωστους οργανισμούς που τους φιλοξενούν. Ο οργανισμός θα τους μεταδώσει την αρρώστια ή θα τους αποβάλει.

Το μέλλον του προοδευτικού χώρου βρίσκεται έξω από το σημερινό πολιτικό σύστημα. Και θα υπάρξει μόνον όταν οι προοδευτικοί αποφασίσουν να δράσουν από κοινού για να υπερασπιστούν την πρόοδο, πέρα από ιδεολογικές διαφορές, κοσμοθεωρίες και – πολύ περισσότερο – μωροφιλοδοξίες και ιδεοληψίες.

Τα τελευταία τρία χρόνια όσοι συμμερίζονται την ίδια αγωνία και αντιλαμβάνονται ότι μόνο με γενναίες αποφάσεις για δραματικές αλλαγές μπορούμε να σώσουμε ό,τι σώζεται και να ελπίζουμε σε καλύτερο μέλλον, επιδίδονται σ’ έναν σουρεαλιστικό «μεταρρυθμιστικό τουρισμό». Περιηγούνται από κόμμα σε όμιλο προβληματισμού και από πρωτοβουλία σε κίνημα πολιτών, εκφράζοντας την εκτίμηση του ενός προς τον άλλον και συμφωνώντας στα ήδη συμφωνημένα. Η αγωνία είναι ειλικρινής, αλλά το αποτέλεσμα ίδιο με της αμεριμνησίας που επιδείξαμε τόσα χρόνια: δουλειά δεν γίνεται!

Υπεράσπιση με κάθε μέσο των δημοκρατικών θεσμών και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, προσπάθεια να μη διαρραγεί τελείως το, έστω λειψό, κοινωνικό μας συμβόλαιο, περικοπή όλου του περιττού κράτους προκειμένου να διασωθεί το αναγκαίο, αυτό που θα εγγυάται και θα επιβάλλει την εφαρμογή του νόμου, θα προστατεύει τη ζωή και την περιουσία των πολιτών και θα διασφαλίζει την πρόσβαση σε τροφή, υπηρεσίες Υγείας και εκπαίδευση των πιο αδύναμων, είναι το ελάχιστο πλαίσιο στο οποίο συμφωνούμε οι προοδευτικοί, όπως αλλιώς και αν αυτοπροσδιοριζόμαστε: φιλελεύθεροι της Δεξιάς και της Αριστεράς, μεταρρυθμιστές, κεντροαριστεροί, κεντρώοι ριζοσπάστες και δεν ξέρω ‘γώ τι άλλο. Πλαίσιο ικανό και αναγκαίο για μια νέα πολιτική συμμαχία.

Η συζήτηση για τον προοδευτικό χώρο απλώς πρέπει επιτέλους να λήξει. Και να τον φτιάξουμε σήμερα. Γιατί αύριο το μόνο που θα μπορούμε να συζητήσουμε θα είναι το ποιος έφταιγε.

Ο Αντύπας Καρίπογλου είναι πρόεδρος της Δράσης