Την πρώτη φορά που είδα τον Νέλσον Μαντέλα από κοντά ήταν στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε μία ημέρα μετά την αποφυλάκισή του. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο πιο ξεχωριστός άνθρωπος που είχα συναντήσει ποτέ. Εν μέρει ήταν η σοφή, ευφυής και με δόσεις καλού χιούμορ μεγαλοψυχία του που μου έδωσαν αυτή την εντύπωση. Αλλά συγχρόνως ήταν και μια αύρα μεγαλοπρέπειας που τον περιέβαλλε, η αυτοπεποίθηση που ορίζει το πραγματικό χάρισμα. Ο καθηγητών των Αγγλικών μου στο σχολείο συνήθιζε να μας μιλάει για την «εξαιρετική αίσθηση του εαυτού τους» που είχαν οι σαιξπηρικοί ήρωες. Ο Μαντέλα είχε ακριβώς αυτό.

Δεν ήμουν ο μόνος που ένιωθε ένα είδος έξαψης εκείνη την ημέρα. Στην αίθουσα υπήρχαν 200 δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο και πολλοί από αυτούς ήταν πολύ γνωστοί στη χώρα τους. Από τότε έχουν περάσει 21 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα έχω γράψει δεκάδες χιλιάδες λέξεις για τον Νέλσον Μαντέλα για εφημερίδες, ντοκιμαντέρ και ένα βιβλίο. Η μεγάλη πρόκληση ήταν να αποφύγω να γράψω μια αγιογραφία. Απέτυχα. Ο δημόσιος άνδρας Νέλσον Μαντέλα ήταν μια διασταύρωση του Γκάντι, του Χριστού και του Ουίνστον Τσόρτσιλ. Αγαπήθηκε ακόμη και από τους λευκούς αντιπάλους του που δεν αγωνίστηκαν για να μην ανατραπεί το σύστημα του απαρτχάιντ.

Οταν έγραφα το βιβλίο έψαχνα κάποιον να μου πει κάτι κακό γι’ αυτόν. «Ισως η τάση του να εμπιστεύεται πολύ τους ανθρώπους», μου είπε ένας στενός του φίλος. Το σκέφτηκε για λίγο και πρόσθεσε: «Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο είναι κακό…».

Ο John Carlin είναι συγγραφέας του βιβλίου «Playing the Enemy» στο οποίο βασίστηκε η ταινία του Κλιντ Ιστγουντ «Ανίκητος»

Τελευταία Νέα