Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ και τον Δημήτρη Ψαρρά που με κύρος και ευρηματική έρευνα μας τροφοδοτούν με την ισπανόφωνη τελείως πρόσφατη δραματουργία. Ιδού τώρα, μετά το «Κίεβο» του ουρουγουανού συγγραφέα που έκρινα την περασμένη Δευτέρα, στο θέατρο Αλμα το ίδιο μεταφραστικό δίδυμο μας προσφέρει ένα σύγχρονο έργο από την Ισπανία. Ο συγγραφέας του Πέρα Ριέρα είναι μόλις 39 ετών και ήδη έχει στη βιογραφία του έξι έργα. Τα «Παιχνίδια εξουσίας» που είδαμε είναι το τελευταίο του και μας αφορά καιρίως και εξακολουθητικά.

Είναι ένα σχεδόν ωμό ντοκιμαντέρ πάνω στο πρόβλημα των εταίρων της εξουσίας, κάθε εξουσίας. Ο δαιμόνιος αυτός θεατρικός «ρεπόρτερ» κατορθώνει να δημιουργήσει μια μελέτη πάνω στην εξάρτηση των τεσσάρων εξουσιών, της δικαστικής, της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της «τέταρτης», του Τύπου. Αυτό το άνισο τετράπλευρο είναι ένας μηχανισμός που παράγει εκβιασμούς, δολοπλοκίες, υπονομεύσεις, ασέλγεια, προδοσίες, απάτες, χρηματισμό και μπλόφα, πολλή μπλόφα.

Εκείνο που κάνει ενδιαφέρον το έργο του Ριέρα είναι η εμπλοκή του Τύπου, της τέταρτης συνιστώσας, στους μηχανισμούς της εξουσίας. Τα τρία πρόσωπα του έργου (η δικαστική και η νομοθετική ακούγονται, εμπλέκονται αλλά δεν «παίζουν») είναι ένας πρωθυπουργός που κατηγορείται με ντοκουμέντα για παιδοφιλία, ένας κολαούζος της εξουσίας (δημοσιοσχεσίτης του πρωθυπουργού) και μια φιλόδοξη δημοσιογράφος από αυτές που έχουν επιβληθεί με τολμηρά τοκ σόου. Το θέμα, ο πυρήνας, η συνέντευξη που ζητεί η δημοσιογράφος από τον πρωθυπουργό σε σχέση με το σκάνδαλο που κυκλοφορεί ήδη στα ΜΜΕ.

Η γραφή του Ριέρα μοιάζει με μια γρήγορη και συνεχώς ανατρεπτική παρτίδα πόκερ. Ο εκβιασμός διαδέχεται τη συκοφαντία, η μπλόφα ακολουθεί την πρόκληση και η υπονόμευση συμπληρώνει την αυτοταπείνωση και τον συμβιβασμό. Είναι πολιτικό το έργο αυτό; Οχι, η πολιτική είναι το όχημα. Θα μπορούσε αυτό το παιχνίδι να παίζεται στο Χρηματιστήριο, στο πανεπιστήμιο, στον δήμο, στη Βουλή, στον στρατώνα, στα καμαρίνια ενός θεάτρου, στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ. Εχει να κάνει με τις πάσης φύσεως εξουσιαστικές σχέσεις, άρα και με το σεξ.

Στο θέατρο Αλμα αυτή τη στιγμή ο παραγωγός Βίλης Ανδρέου, η σκηνοθέτις Νικαίτη Κοντούρη και οι συνεργάτες τους, ο Γιώργος Πάτσας (σκηνικά – κοστούμια), η Μελίνα Μάσχα (φωτισμοί), ο Δημήτρης Ιατρόπουλος (ήχοι – μουσική) μεταφέρουν μέσω ενός ομογάλακτου Νότιοευρωπαίου στην ελληνική σκηνή την ιλαροτραγωδία του πολιτικοκοινωνικού και ηθικού μας ξεπεσμού.

Στη σκηνή του θεάτρου μεγεθύνεται το θέατρο που παίζεται στη Βουλή, στα πεζοδρόμια, στο Διαδίκτυο και στα κρεμασμένα με μανταλάκια στα περίπτερα έντυπα. Κράτα με να σε κρατώ να περνάμε τον γκρεμό.

Εξοχοι και οι τρεις ηθοποιοί κάτω από τη μετρημένη καθοδήγηση της Κοντούρη. Ρεαλισμός, κριτικός βέβαια, με εσωτερικό χιούμορ, κυρίως μαύρο, και εικόνες και ρητορική αναγνωρίσιμες και οικείες.

Ο Θέμης Πάνου, βιτριολικός όφις, ύπουλος, προκλητικός κι εθιμοτυπικά μειλίχιος ως είθισται (δημοσιοσχεσίτης). Ο Στέφανος Κυριακίδης (πρωθυπουργός) ελισσόμενη δεντρογαλιά και πανικόβλητος ασελγής ουρακοτάγκος και η Κατερίνα Μαραγκού (δημοσιογράφος) παγιδευμένη τραγικά σε διλήμματα που τη συνθλίβουν ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και στην καριέρα.

Τελευταία Νέα