Τρυφερή, συγκινητική, ανθρώπινη, αληθινή: η παράσταση με τα «Εξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες» όπως ξεδιπλώνεται στη σκηνή του Πτι Παλαί επιβεβαιώνει ότι για το καλό θέατρο λίγα πράγματα χρειάζονται – λίγα αλλά ουσιαστικά.
Η ιστορία, φαινομενικά απλή, δεν είναι ιδιαίτερα συνηθισμένη. Μια ώριμη γυναίκα (δύσκολο να την πει κανείς ηλικιωμένη), αστή, η Λίλυ, προσλαμβάνει έναν νεαρό δάσκαλο χορού, τον Μάικλ, για να τη μάθει να χορεύει. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει έξι διαφορετικούς χορούς, έναν κάθε εβδομάδα: βαλς, σουίνγκ, τσάρλεστον, φλαμένγκο, ροκ εντ ρολ και τάνγκο. Το έργο παρακολουθεί αυτές τις έξι συναντήσεις ανάμεσα στους δύο ήρωες που δείχνουν να μην ταιριάζουν καθόλου μεταξύ τους, στην αρχή τουλάχιστον. Γιατί στην πορεία θα συνειδητοποιήσουν ότι είναι πολύ περισσότερα όσα τους ενώνουν παρά όσα τους χωρίζουν.
Μέσα στο αστικών προδιαγραφών διαμέρισμα της Λίλυς, με την άπλετη θέα, η παράσταση που σκηνοθετεί ο Πέτρος Ζούλιας εξελίσσεται σε μια ανθρώπινη περιπέτεια σε συμπύκνωση. Οι δύο μοναχικοί άνθρωποι που συναντιούνται, με πρόσχημα τον χορό, αφήνουν σιγά σιγά την καρδιά τους να ανοίξει και να ξεδιπλώσει όλα όσα έχουν καταπιέσει, ηθελημένα ή αθέλητα, αλλά εξακολουθούν να αναζητούν. Και κυρίως την επαφή, την επικοινωνία, μια αγκαλιά, ένα βλέμμα…
Το έργο του Ρίτσαρντ Αλφιέρι που είχε ανεβάσει πριν από 17 χρόνια (2008) πάλι ο Πέτρος Ζούλιας με τη Ρένη Πιττακή, αλλά τότε παρτενέρ της στη σκηνή και τον χορό τον Κώστα Κάππα (στο Ιλίσια – Βολανάκη), παραμένει το ίδιο φρέσκο. Σε αυτή τη γλυκόπικρη κομεντί όλα κυλούν όπως ο χορός, όπου οι αρχικές δυσκολίες στον συντονισμό και τις κινήσεις θα δώσουν, στη συνέχεια, τη θέση τους σε μια γάργαρη φυσική ροή.
Ο σκηνοθέτης «διαβάζει» το κείμενο σαν παρτιτούρα και αφήνει χώρο στους δύο ηθοποιούς να παίξουν και να χορέψουν, να γνωριστούν και να συνδεθούν. Αλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με δάκρυ, οι καταστάσεις συμβαδίζουν με τα συναισθήματα, ξεδιπλώνοντας μια παλέτα χρωμάτων και αισθήσεων. Αλήθειες αποκαλύπτονται, φόβοι και αγωνίες εκφράζονται μέσα από αυτό το ταξίδι που επιτρέπει στους ήρωες να ανοίξουν την ψυχή τους και στο κοινό να γευτεί το σκηνικό αποτέλεσμα.
Οι ερμηνείες
Η Ρένη Πιττακή είναι η Λίλυ, αυτή η ώριμη γυναίκα που με τον δικό της τρόπο ενώνει τις αντιφάσεις της ηρωίδας της και τις ενσωματώνει με την άνεση και τη φυσικότητα που τη χαρακτηρίζουν. Αυστηρή και χαριτωμένη, συγχρόνως, διάφανη και συμπαγής, συγκινητική και γοητευτική, δυναμική και ευάλωτη, κλειστή στον εαυτό της αλλά και έτοιμη να τον μοιραστεί – γήινη. Αλλάζει κοστούμια, ανάλογα με το μάθημα και τον χορό που θα διδαχτεί, όπως αλλάζει και διάθεση, πάντα όμως με την ίδια υποκριτική ακρίβεια και λεπτομέρεια. Κάθε της κίνηση, κάθε βήμα, κάθε έκφραση, κάθε βλέμμα της εμπεριέχουν τη γυναίκα που υποδύεται, με το παρελθόν, τις μνήμες και το παρόν της. Είναι αξιαγάπητη: μια «μαθήτρια» χορού που δίνει μαθήματα θεάτρου.
Ο Κώστας Βασαρδάνης είναι ένας άξιος παρτενέρ, και στον χορό και στο σανίδι, πηγαίος, εκδηλωτικός, με μια χορταστική εκφραστικότητα. Ερμηνεύει τον Μάικλ με όλη την ενέργεια που πρέπει να κουβαλά ένας δάσκαλος χορού ενώ προσπαθεί να «επιβληθεί» στη μαθήτριά του, έστω κι αν η γοητεία της τον έχει ήδη κερδίσει. Αλλωστε κουβαλά κι εκείνος τα βαρίδια του παρελθόντος του, μαζί όμως με μια αχτίδα φωτός στον ορίζοντα. Ενα ζευγάρι που επιβεβαιώνει ότι (και) στη σκηνή τα ετερώνυμα έλκονται…
