Μου το ‘πανε οι μάγισσες κι όλες οι καφετζούδες, μια το ‘πε στ’ αραμαϊκά – με τις βαριές πλεξούδες. Το ‘πε, το ‘πε ο παπαγάλος, το ‘πε και ο Καραχάλιος: ότι δεν φτάνει η δημοτικότητα για να γίνεις πολιτικός, πολύ περισσότερο πρωθυπουργός, αλλιώς θα γινότανε και η Μενεγάκη, που σκίζει από δημοσιότητα. Είναι όμως σίγουρος, ότι αν κατέβαινε η Μενεγάκη, δεν θα γινότανε με τη μία αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης; Επίτρεψέ μου να το θεωρώ εξαιρετικά πιθανό, μιας και υπάρχει πολύς κόσμος που σκέφτεται τηλεοπτικά και ψηφίζει αναλόγως – εδώ έχει γίνει κανονική ιδιότητα το «πρώην παίχτης ριάλιτι». Τι είναι ο κύριος; Πρώην παίχτης ριάλιτι. Δηλαδή, όπως λέμε δικηγόρος, οδοντίατρος, ή ινφλουένσερ – κι αυτό το τελευταίο (δηλαδή κράχτης) είναι το νέο προσοδοφόρο επάγγελμα. (Σκέψου να κατέβαινε υποψήφια και η Τούνη – θα την τσάκιζε την Καρυστιανού στις κάλπες).
Και γιατί όχι; Το ένα κόμμα θα έχει ενδεχομένως αρχηγό τη Μενεγάκη, το άλλο την Τούνη, το έτερο έναν τηλεμάγειρα και το παράλλο την Καρυστιανού. Πού το περίεργο – μήπως στον χώρο της Αριστεράς που έχει καπαρώσει και το ηθικό πλεονέκτημα δεν ψηφίσανε δαγκωτό Κασσελάκη και επί έναν χρόνο το γλεντήσαμε δεόντως; Μήπως δεν απολαύσαμε Χαϊκάλη υπουργό και Βαρουφάκη με τον σηκωμένο γιακά; Ποιοι τους ψήφισαν και τους ψηφίζουνε όλους αυτούς; Ποιοι ανέδειξαν αρχηγό κόμματος τον εκλεκτό Λεβέντη, και ποιοι επέλεξαν για υποψήφιο συριζολεβιέ ευρωβουλευτή τον μυώδη Παππά, που υπερψηφίστηκε απ’ τον αριστερό λαό και άρχισε πλέον να βαράει τρίποντα στα κεφάλια δημοσιογράφων; (Ακούω ότι θ’ ανοίξει και τραμπουκερί στο Στρασβούργο). Δεν είναι, δηλαδή, μόνο κάποιος κόσμος που ζει και σκέφτεται μέσω τηλεόρασης αποκλειστικά, αλλά και αρχηγοί κομμάτων και πολύς λαός που μπερδεύει τη βούρτσα με κάποια ομόηχα.
Αρα υπάρχει ψωμί για όλους. Υπάρχουνε μουστερήδες και ψηφοφόροι για κάθε πικραμένο, κάθε έναν που περνάει κρίση ηλικίας, κάθε πρωταγωνιστή σίριαλ, φωστήρα πρωινάδικου, μπασκετμπολίστα, τηλεμάγειρα και εν γένει viral τύπο του γυαλιού που τα σπάει στις νοικοκυρές και στους καναπέλληνες. Με τη λογική ότι επειδή φτιάχνει καλό παστίτσιο στην εκπομπή, ή έχει ωραίο τατουάζ στο μπράτσο, άρα κάνει και για υπουργός Οικονομικών, κι Εξωτερικών – αν, δε, είναι καλός μπακ, αμυντικός στο ποδόσφαιρο γιατί να μην τον κάνουμε και υπουργό Εθνικής Αμυνας; Ποια η διαφορά;
Και βέβαια, πέριξ των νέων προαλειφόμενων ή υποτιθέμενων κομματαρχών, σε στυλ Καρυστιανού, αμέσως, εκτός από αστρολόγους και εξορκιστές, πλάκωσαν και έτερα τσακάλια διότι οσφράνθηκαν πολιτικό λαρδί. Ηδη ο Καμμένος έδειξε έντονο ενδιαφέρον ελπίζοντας σε κανένα κοψίδι και διαβάζω ότι βαυκαλίζει την υποψήφια και την παροτρύνει να τρουπώσει στο πολιτικό παίγνιο, λέγοντας ότι τη φοβούνται. Ποιος τη φοβάται; Τρέμουν μερικοί τα πολιτικά της προσόντα και την πολιτική της πείρα, κάτι που σημαίνει ότι μπορεί μεν ο Κασσελάκης να κατεβάζει κεπέγκι στο κόμμα, αλλά είναι σίγουρο πως θα έχουμε νέες πηγές διασκέδασης , εφόσον, πάλι, κάποιος, ή κάποια από το πουθενά θα έρθει να μας σώσει χωρίς να του το ζητήσουμε.
Διότι η σωτηρία της δικαιοσύνης, των φτωχών και του λαού είναι, βέβαια, η πιο παλιά και η πιο βαρετή ψύχωση. (Πες την και σκέτο πρόσχημα). Αλλά τι να κάνουνε μερικοί που τους λείπει η φαντασία; Επιστρέφουν επί τα ίδια, εδώ και αιώνες, κι ανέκαθεν – εξάλλου η σωτηρία των άλλων είναι ο ρόλος που βρίσκει κανείς ευκολότερα, ιδίως εκείνος που δεν μπορεί να σώσει ούτε καν τον εαυτό του. Και πάντα βρίσκονται κορόιδα να τον ψηφίσουν – πάντα και για πάντα. Κανείς δεν χάνεται σε αυτή τη χώρα αν βγαίνει συχνά στην τηλεόραση ως νέος σωτήρας, είτε πουλάει πλακάκια και κλασομπανιέρες ως τηλεπωλητής, είτε γιατί έχασε κάποιον δικό του σε τραγικό δυστύχημα.
Viral. Το θέμα είναι να είσαι viral. Δημοφιλής – ή απλώς να σε βλέπουν για κάποιον αόριστο λόγο στο γυαλί. Και αφού σε μπανίζουν, άρα και θα σε ψηφίσουν αν κατεβείς υποψήφιος στην πολιτική. Και εφόσον υπάρχει και κάποιο μελό αφήγημα από πίσω, όχι ανυπερθέτως πολιτικό, αλλά κυρίως συναισθηματικό, αν υπάρχουν και κλισέ σωτηριολογίας, πατριδολαγνείας και τουρκοφαγίας, τότε, πάντα, υπάρχουν κάποιοι που θα τσιμπήσουν. Είναι δοκιμασμένο, είναι ιστορικό θέμα ποσόστωσης της κουφόνοιας.
Ποια πολιτική μου λες; Δεν υπάρχει πολιτική για μια σημαντική μερίδα του κόσμου, αλλά μόνον το γυαλί. Και μέσα απ’ αυτό μπερδεύονται τα σίριαλ, οι μάγειροι, το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, οι παρουσιαστές, τα ριάλιτι, τα πάντα, με τις εκλογές. Οπότε ο κάθε viral ασύμβατος και παντελώς άσχετος με την πολιτική μπορεί να βρεθεί αύριο ευρωβουλευτής, βουλευτής, αρχηγός κάποιου φαιδρού κόμματος, δήμαρχος, οτιδήποτε – παραλίγο να είχαμε δήμαρχο και τον Παππά στην Αθήνα, να μοιράζει προοδευτικές καρπαζιές.
Αυτή είναι η βασική στρέβλωση. Αλλά είναι και τα κόμματα που επιλέγουν τέτοιους υποψήφιους είτε επειδή σκέφτονται ανάλογα, είτε από κυνισμό, διότι ξέρουνε το χνώτο του κόσμου και πως αρκετοί ψηφίζουν τηλεοπτικά, ή αθλητικά: ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες και τηλεπερσόνες. Και σου λένε, επομένως: αφού υπάρχει ένα ποσοστό ελαφρολαϊκών που σκέφτονται έτσι, δώσε τους, λοιπόν, και τους ανάλογους υποψήφιους.
