Δεν χρειάζεται να παρακολουθεί κανείς την πολιτική αντιπαράθεση για να γνωρίζει πως το στεγαστικό πρόβλημα έχει εξελιχθεί πια σε στεγαστική κρίση. Η εκτίναξη των τιμών των κατοικιών αλλά και των ενοικίων εξαιτίας της περιορισμένης προσφοράς και της τουριστικής αξιοποίησης των ακινήτων έχουν προσθέσει δυσβάστακτα βάρη στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Το κόστος της στέγασης δεν είναι βραχνάς μόνο για τους νέους. Είναι πηγή άγχους για όλες τις ηλικίες – και ειδικά για τα χαμηλότερα εισοδήματα.
Το νέο πακέτο μέτρων που παρουσίασε χθες ο Πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής είναι καλοδεχούμενο, όπως και κάθε απόπειρα να αντιμετωπιστεί μία από τις σημαντικότερες δυσκολίες της καθημερινότητας πολλών πολιτών. Ωστόσο, όπως έχουν ορθώς επισημάνει τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όλες οι μέχρι τώρα κυβερνητικές παρεμβάσεις έγιναν καθυστερημένα και δεν έβαζαν στο επίκεντρο την προστασία των πιο «ευάλωτων», των ενοικιαστών.
Ταυτόχρονα, ακόμη και οι ιδιοκτήτες έχουν εκφράσει παράπονα για τα εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια των διαφόρων προγραμμάτων με τα οποία επιδοτούνται οι ανακαινίσεις, υποστηρίζοντας ότι εξαιτίας τους «κόβονται» οι περισσότεροι από εκείνους που θα μπορούσαν, κάνοντας χρήση τους, να ρίξουν σπίτια στην αγορά. Γι΄ αυτό, δεν αρκεί μόνο να ανακοινώνονται προγράμματα. Πρέπει αυτά να έχουν μελετηθεί στη λεπτομέρειά τους, ώστε να προσφέρουν όντως λύσεις στην πράξη, όχι στη θεωρία. Πρέπει επίσης να υλοποιούνται. Οι κυβερνήσεις δεν κρίνονται από τις εξαγγελίες τους αλλά από τα αποτελέσματα που παράγουν.
