Από τη μία, είναι άνθρωποι που βρίσκονται στο χείλος της αβύσσου, σπρωγμένοι εκεί από ένα σύστημα αδυσώπητο. Και οι ιστορίες τους οι οποίες η καθεμία κρύβει από μία προσωπική συντριβή. Από την άλλη, μια κοινωνία που βρίσκεται παραδομένη στο ανελέητο κυνήγι της οικονομικής ευμάρειας, αποστρέφοντας το βλέμμα της από όποιον μένει πιο πίσω σε αυτήν την κούρσα, στερημένος πόρων, δύναμης ή σθένους. Το στοιχείο που θα ενώσει αυτές τις δύο πλευρές, έστω και φευγαλέα είναι μια ληστεία, σχεδιασμένη να πλήξει το γόητρο της βασίλισσας του κέρδους, της τράπεζας. Ενα «Ριφιφί», όπως τιτλοφορείται η νέα σειρά της Cosmote TV σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια που έρχεται να αποκαταστήσει τη νομιμότητα μέσω μιας παράνομης πράξης. Και είναι η δουλειά αυτή που αξίζει της προσοχής του τηλεθεατή, όχι μόνο λόγω του υψηλού καλλιτεχνικού του προσήμου αλλά του χώρου που του αφήνει για αναστοχασμό πάνω στις ιδέες της.
Πίσω από αυτήν την ιστορία που είναι εμπνευσμένη από την πραγματική ληστεία του 1992, δεν κρύβονται μέλη οργανωμένου εγκλήματος, τρομοκρατικές οργανώσεις ή αδίστακτοι δράστες όπως είχε τότε ακουστεί. Αλλά καθημερινοί άνθρωποι που πήραν τον νόμο στα χέρια τους για να ξεπλύνουν έτσι το κρίμα από πάνω τους που τους έκανε το σύστημα. Οπως ανέφερε η Ευαγγελία Μουμούρη, πρωταγωνίστρια της σειράς κατά την παρουσίασή της, «το «Ριφιφί» που είναι μια αληθινή ιστορία, είναι το αποτέλεσμα μιας ένωσης ανθρώπων που έχουν από την κοινωνία βρεθεί στην άκρη και δεν μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους λόγω της αδικίας που ο καθένας έχει υποστεί».
ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ.
Από την πλευρά του ο Προμηθέας Αλιφερόπουλος τόνισε ότι «σ’ αυτό το σενάριο που είναι πραγματικά ανθρωποκεντρικό, οι ήρωες σκάβουν για να βγουν σαν βόμβα σε αυτό το λάθος κέντρο και να το χτυπήσουν. Εσκεμμένα ή όχι, έχει έναν συμβολισμό για το πώς ζούμε, τι προτεραιότητες έχουμε στη ζωή μας σαν κοινωνία κι όλοι οι ήρωες σαν ομάδα παλεύουν γι’ αυτόν τον κοινό σκοπό και τραβάνε την προσοχή μας μέσα από τα λαγούμια τους για να δούμε απλά τις καθημερινές ζωές τους και να ταυτιστούμε εκεί. Πρωτίστως να δούμε τους ανθρώπους παρά την περιπέτεια όπως συνηθίζεται σε τέτοιες ιστορίες».
Στα δύο πρώτα από τα έξι συνολικά επεισόδια που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε σε δημοσιογραφική προβολή, η δεκαετία του 1990 ζωντανεύει μέσα από μια πολύ ρεαλιστική αναπαράσταση, που έκρυβε τις δικές της προκλήσεις. «Είναι πολύ πιο εύκολο να κάνεις μια σειρά του 1900 από του 1992 που όλοι έχουμε κοινές μνήμες από αυτήν τη Αθήνα και που όλα υπήρχαν αλλά ήταν αλλιώς: τα φανάρια, τα πεζοδρόμια, τα αυτοκίνητα. Το στοίχημα ήταν πάρα πολύ μεγάλο να μη χάσει η σειρά την επαφή με τον χρόνο στον οποίο διαδραματίζεται», παραδέχτηκε ο Σωτήρης Τσαφούλιας. Η πέμπτη του συνεργασία με την Cosmote TV, φάνηκε να είναι και η πιο ώριμη αφού η σκηνοθεσία του ζωντάνεψε έναν κόσμο ρεαλιστικό, απαλλαγμένο από περιττά τερτίπια που η δύναμή του κρύβεται στους ανθρώπους του. Οπως σχολίασε ο Πάνος Βλάχος «μένει ένα αποτύπωμα ανθρώπων και μία δουλειά ενός καλλιτέχνη ο οποίος φωτίζει αυτήν την ιστορία χτυπώντας ένα «σύστημα»».
Ο σκηνοθέτης συνεργάστηκε στο καστ μεταξύ άλλων και με ηθοποιούς με αναπηρίες όπως οι Δήμος Γιγαντάκης, Ελλη Δρίβα και Αχιλλέας Ζέρβας γιατί ήταν «άνθρωποι που τους είχε ανάγκη η σειρά κι άξιζε να είναι εκεί ανεξάρτητα αν είχαν μια ιδιαιτερότητα ή όχι», όπως επισήμανε ο ίδιος προσαρμόζοντας τους ρόλους τους στα δεδομένα τους. Ισως γι’ αυτό, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης είπε κατά την παρουσίαση ότι «στη συγκεκριμένη σειρά, ο Σωτήρης Τσαφούλιας έχει καταφέρει να κάνει έναν αντίλαλο που είναι η ίδια η ζωή, ένα τηλεοπτικό κινηματογραφικό δρώμενο με χαρακτήρες που αναπνέουν κι είναι ανάγλυφοι».
