Τέτοιες πιένες το «Παλλάς» είχε να γνωρίσει από τις «Μάγισσες της Σμύρνης». Μην πω το «Κλουβί με τις τρελές». Βέβαια, την περασμένη Τετάρτη ανέβηκε στη σκηνή του ένα λαϊκό έπος, συμβολικό για την εθνική μας μνήμη. Η «Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου». Με τον Αλέξη Τσίπρα στον ρόλο του Νίκου Ξανθόπουλου που υποδυόταν τον τραγουδιστή Καρατζόγλου ο οποίος προσπαθούσε να επανενώσει την οικογένειά του, σκορπισμένη στους πέντε ανέμους μετά την καταστροφή της Σμύρνης. Ακριβώς όπως ο «μια φορά στα εκατό χρόνια ηγέτης» προσπαθεί να επανενώσει την προοδευτική παράταξη που έγινε σκορποχώρι μετά την «καταστροφή» του 2023, την οποία ο ίδιος προκάλεσε. Αλλά αυτό δίνει μεγαλύτερη ένταση στη δραματουργία.
Βέβαια το έργο θα μπορούσε να είναι και η «Επιστροφή της γηραιάς κυρίας» του Ντύρενματ, αλλά όσο «Κι αν ο Τσίπρας γέρασε κι άσπρισε το μαλλί του» δεν μπορώ να τον φανταστώ στον ρόλο της Κλερ Ζαχανασιάν. Κι έτσι όπως είδα τα παλιά συντροφάκια μαζί, σκέφτηκα μήπως ανεβάσουν κάτι σε μιούζικαλ, φοιτητικό μιούζικαλ κατά προτίμηση, το «Grease» για παράδειγμα, αλλά μπα. Η «Οδύσσεια» που έχει μέσα της και την Ιθάκη είναι ό,τι πρέπει. Και ο Αλέξης Τσίπρας ήταν τόσο επικολυρικός στην ομιλία του που συγκρίνεται άνετα με τις ατάκες των μελό της Κλακ Φιλμς. Εκανε μακροβούτι στις αναμνήσεις του από το Δημοτικό και ανέσυρε στον αφρό τους στίχους του Ιωάννη Πολέμη από το «Κρυφό σχολειό» με εκείνο το «Τι έχασε, τι κέρδισε, τι έχει, τι της πρέπει» (Μα Πολέμη ο μπαγάσας;).
Κατά τα άλλα, η «παράσταση» έμοιαζε με αναβάθμιση φοιτητικού αμφιθεάτρου. Οι ίδιες, γνωστές φάτσες, με πιο άσπρα μαλλιά, περισσότερες ρυτίδες (εκτός από την Ολγα Γεροβασίλη, να τα λέμε κι αυτά), πιο σενιαρισμένοι (λέμε τώρα) από εκείνη την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο Ακροπόλ, το 2013, τότε που η ελπίδα ερχόταν, ήταν ακόμη στον δρόμο. Ωστόσο, όπως περίπου είχε μιλήσει τότε, μίλησε και τώρα. Σκορπίζοντας ολούθε ευθύνες και χαμόγελα.
Αοριστίες και υποσχέσεις. Μόνο που οι τότε κοντινοί του ήταν τώρα εξορισμένοι στη γαλαρία, στο ίδιο έργο αλλά θεατές αυτή τη φορά και όχι πρωταγωνιστές. Οι κομματάρχες με τα σπίρτα μπροστά από τα φωτισμένα παράθυρα μίας εξουσίας που είναι ακόμη πολύ μακρινή προοπτική. Θλίψη. Ηρθε την άλλη μέρα και ο καθηγητής Μαραντζίδης και το απογείωσε με εκείνο το «Ο Τσίπρας είναι η βροχή στην ανομβρία». Μόνο; Πάριο δεν έχει ακούσει ο κύριος καθηγητής; Εκείνο το «Στα τραγούδια είσαι ο στίχος, στη βροχή η μελαγχολία, στις καμπάνες είσ’ ο ήχος κι η ψυχή μες στα βιβλία» ταιριάζει περισσότερο.
Εδώ και πολλές λέξεις προσπαθώ να το σοβαρέψω αλλά πώς; Αυτός ο πολιτικός σουσουδισμός που προσπαθεί να δείξει τα μικρά ως τεράστια και τα ευτράπελα ως σοβαρά, που σερβίρει τα ίδια θεωρώντας ότι έχουμε χωνέψει τα προηγούμενα, που κάνει αυτοκριτική για να καταλήξει στο ότι ο ίδιος δεν φταίει σε τίποτα δεν μου το επιτρέπει. Και μετά έρχεται μια λεπτομέρεια, ένα στιγμιότυπο και τινάζει στον αέρα ό,τι απέμεινε. Μωρέ rebranding ξεrebranding, εκείνο το μπατζάκι που, όταν σηκώνεται όρθιος, φρακάρει και φρενάρει στο μέσον της γάμπας και μένει εκεί εσαεί, δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει αποτελεσματικά ο πρώην πρωθυπουργός.
