Η ταξιθεσία προκάλεσε μεγαλύτερο σούσουρο από το περιεχόμενο της τσιπρικής ομιλίας. Οι πρώην σύντροφοι – ακόμη κι αυτοί που δεν έπαψαν ποτέ να πιστεύουν στο μεσσιανικό χάρισμα του άλλοτε ηγέτη τους – βρέθηκαν στον εξώστη. Οποιος επιμελήθηκε τα σκηνικά της βιβλιοπαρουσίασης δεν τους έστειλε τυχαία εκεί. Η σκηνογραφική τέχνη οφείλει να δημιουργεί την ψευδαίσθηση ενός διαφορετικού περιβάλλοντος.
Ετσι, συριζαίοι και νεοαριστεροί έπρεπε να κάτσουν όσο πιο μακριά γίνεται από τον πρωταγωνιστή, ώστε εκείνος να έχει την ευχέρεια να πει ότι στέλνει «προσκλήσεις για όλους» συμπληρώνοντας «αλλά δεν θα έχουμε ρεζερβέ στην πρώτη θέση για κανέναν» (και για να υπάρχουν φωτογραφικά στιγμιότυπα που θα συνοδεύουν τη φράση του «αδρανείς γραφειοκρατίες» ή την παρατήρησή του για τους σημερινούς σχηματισμούς της αντιπολίτευσης οι οποίοι «επιμένουν σε λογικές που αφορούν τον μικρόκοσμό τους και όχι την κοινωνία»). Οσοι εξοστρακίστηκαν από την πλατεία του Παλλάς καδραρίστηκαν από τον επίδοξο επανιδρυτή της προοδευτικής παράταξης σαν απόδειξη πως αυτός φέρνει το κίνημα από τα κάτω, σαν πειστήριο για τη διάθεσή του να καθιερώσει την «αυτοοργάνωση», που θα εξαφανίσει το πολιτικό σύστημα το οποίο αποτελεί «μέρος του προβλήματος».
Υπερήφανος
Βέβαια, ένα ταμπλό βιβάν όπως αυτό που συνέθεσαν ο Φάμελλος, ο Χαρίτσης, η Γεροβασίλη, η Αχτσιόγλου κι οι άλλοι της κυβερνώσας Αριστεράς ενέχει τον ίδιο κίνδυνο με έναν πίνακα ζωγραφικής: ο καθένας διακρίνει ένα διαφορετικό σημαινόμενο από κείνο που υπολόγιζε ο καλλιτέχνης. Κι αν κάποιος έχει μελετήσει λίγο το έργο του τελευταίου, ενδέχεται να προσέξει ότι αντιγράφει περασμένες του περιόδους. Για παράδειγμα: ο Τσίπρας έχει βροντοφωνάξει «από αύριο κιόλας ξεμπερδεύουμε με το παλιό» πάνω σε μια εξέδρα μαζί με τον Καμμένο, το βράδυ των δεύτερων εκλογών του 2015. Εχει πει στη συριζαϊκή Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης, τον Νοέμβριο του 2019, «θέλουμε και μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα κόμμα ζωντανό και ανοιχτό που θα προωθεί μια νέα σχέση του πολίτη με την πολιτική», περιγράφοντας τον isyriza ως εργαλείο που υπηρετεί «τη συμμετοχή και την αυτο-οργάνωση».
Κι έχει καλέσει τους συνέδρους που μαζεύτηκαν στο Τάε Κβον Ντο τον Απρίλιο του 2022 να κάνουν μαζί «ένα μεγάλο άλμα για την πολιτική αλλαγή». Ο,τι ευαγγελίστηκε το έχει υποσχεθεί ξανά. Αλλά, με βάση τη δική του προχθεσινή ανάλυση της πολιτικής κατάστασης, απέτυχε να το εκπληρώσει. Οπότε, μπορεί να είναι «υπερήφανος» κι επειδή οι υποσχέσεις του δεν δεσμεύουν παρά μόνο εκείνους που τις δέχονται.
