«Δυστυχώς ο Σημίτης είχε μετατρέψει την ένταξη στο ευρώ σε νέα Μεγάλη ιδέα και η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, καλώς ή κακώς, είχε πειστεί πως επρόκειτο για μια μεγάλη εθνική επιτυχία». Με τη φράση αυτή, ο Αλέξης Καραμήτρος (πρώην Τσίπρας) δικαιολογείται επειδή δεν έβγαλε τη χώρα από το ευρώ. Συγχρόνως όμως στη συγκεκριμένη φράση ο κ. Καραμήτρος συμπυκνώνει, ακουσίως ή μη, την ιστορική αξιολόγησή του για τη συμμετοχή της Ελλάδας στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Πόσο ανόητος μπορεί να είναι ο άνθρωπος για να το γράφει αυτό (όχι απλώς να το λέει) εν έτει 2027; Ελεύθερος είναι όποιος το θέλει να αντικαταστήσει τον χαρακτηρισμό που χρησιμοποιώ για τον κ. Καραμήτρο με άλλον της αρεσκείας του. Ομως, η ουσία του ζητήματος έχει μεγαλύτερη αξία, γι’ αυτό και αποφεύγω φορτισμένους χαρακτηρισμούς. Αν, δέκα χρόνια μετά από όλα αυτά που ζήσαμε, εξακολουθείς να πιστεύεις ότι αυτή η αξιολόγηση της σημασίας του ευρώ δεν χρειάζεται αναθεώρηση, τότε δεν έχεις καταλάβει τίποτα. Γρυ!
Η αντιπαραβολή με τον Κώστα Καραμανλή τον Ακάματο εν προκειμένω είναι διαφωτιστική. Ο Ακάματος εκτροχίασε το χρέος με τον δανεισμό, αύξησε το κράτος με τις μαζικές μονιμοποιήσεις του Προκόπη Παυλόπουλου και, όταν ήρθε η περιώνυμη στραβή, με τις παρενέργειες της χρεοκοπίας της Lehman Brothers στις ΗΠΑ, πάσαρε τη βόμβα με το φιτίλι αναμμένο στον ανυποψίαστο και αθώο Γιωργάκη, που πήγαινε στο δάσος για να μαζέψει βατόμουρα και λουλούδια. Γνωρίζοντας την κριτική και τις επιθέσεις που επρόκειτο να υποστεί, ο Ακάματος προτίμησε τη σιωπή. Κουβέντα δεν έχει πει έκτοτε για εκείνη την περίοδο και, ομολογουμένως, βγήκε κερδισμένος. Απέφυγε να δώσει μία μάχη, την οποία ήξερε ότι θα χάσει. Αυτό είναι από τις βασικές αρχές της στρατηγικής. Δεν εκπλήσσει καθόλου ότι ο Ακάματος την ακολούθησε, γιατί είναι έξυπνος άνθρωπος και την εξυπνάδα του την έχει καλλιεργήσει με τη μόρφωσή του. Ανεξαρτήτως της κρίσης του καθενός για το πρόσωπό του, για τον βίο και την πολιτεία του, ο Ακάματος δεν είναι ούτε κουτός ούτε αμόρφωτος. Ο Αλέξης όμως είναι και τα δύο. Και το επιβεβαιώνει με το βιβλίο που φέρει τη μορφή και το όνομα του στο εξώφυλλο…
ΤΑ ΠΕΤΕΙΝΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ
«Βγήκα στο μπαλκόνι, τύλιξα με τις παλάμες μου το αποκαμωμένο πλέον περιστέρι, σήκωσα τα χέρια πάνω από τα όρια του διάφανου τείχους που το εμπόδιζε να πετάξει και το άφησα ελεύθερο στον ουρανό, που μόλις είχε αρχίσει να παίρνει τα ρόδινα χρώματα της αυγής». Από σεμνότητα προφανώς και όχι από έλλειψη φαντασίας, ο Αλέξης Καραμήτρος παραλείπει τη χορωδία των χιλίων διακοσίων Χερουβείμ που έψαλαν το «gloria, gloria in excelsis». Είναι επειδή δεν μπορεί τη μελούρα και τον σεντιμενταλισμό, συγχωρήστε τον.
Τουλάχιστον το περιστέρι του Καρατζαφέρη, που κάθισε επάνω στο κεφάλι του στην τελετή των Θεοφανίων, ήταν πραγματικό. Μπορεί να είχε κρύψει κανναβούρι και ηλιόσπορο μέσα στην τζίβα ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, δεν ξέρω. Το περιστέρι όμως το είδαμε σε απευθείας μετάδοση από την Κωνσταντινούπολη, η ύπαρξή του δεν αμφισβητείται. Παρομοίως και με τον παπαγάλο του Φλωμπέρ. Η ηρωίδα του διηγήματος του Φλωμπέρ «Μια απλή καρδιά», η Φελισιτέ, βλέπει την ώρα του θανάτου της τον παπαγάλο στο κλουβί του και νομίζει η καημένη ότι βλέπει το Αγιο Πνεύμα. Ομως, ο παπαγάλος υπήρχε στο δωμάτιο, ανεξαρτήτως του πώς τον έβλεπε η Φελισιτέ. Για το περιστέρι του Αλέξη, όμως, αμφιβάλλω αν θα το πιστέψει κανείς…
ΔΙΚΟΠΟ ΜΑΧΑΙΡΙ
Δεν προξενεί κατάπληξη ότι ο κ. Καραμήτρος μόνο επαίνους έχει να πει στην «Ιθάκη» για τον Προκόπη Παυλόπουλο. Εκείνο που εκπλήσσει είναι ότι τον επαινεί για ό,τι ακριβώς του καταλογίζουν οι επικριτές του – δηλαδή, επειδή επέτρεψε να καεί η Αθήνα από τους αναρχικούς το 2008. Δεν αντιλαμβάνεται, αναρωτιέμαι, ότι έτσι δικαιώνει τους επικριτές του κ. Παυλόπουλου, ότι ο έπαινος του είναι δίκοπο μαχαίρι; Μάλλον όχι και, εν πάση περιπτώσει, δεν τον νοιάζει.
