Το ότι εξακολουθούμε να είμαστε στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ενώ όλοι οι ενωσιακοί συμπατριώτες μας αγωνιούν ή έστω αναρωτιούνται τι θα γίνει με τον πόλεμο στην Ουκρανία, εμείς έχουμε την πολυτέλεια να διασκεδάζουμε με όσα γράφει ο κ. Τσίπρας για την προ δεκαπενταετίας Οδύσσεια που ζήσαμε – που για την μεγαλοσύνη του δεν ήταν παρά εσωτερική αναζήτηση κάποιας «Ιθάκης».
Πώς να το κάνουμε, ζήσαμε και εμείς πολεμική καταστροφή: μείωση του ΑΕΠ κατά 25% και ανεργία στο ίδιο ποσοστό, όπως είχαμε το 2015, μόνο σε πολεμικές περιόδους συμβαίνουν – εκτός και αν οι νεαροί φαντάροι προσμετρηθούν στο εργατικό δυναμικό, οπότε η ανεργία πέφτει κατακόρυφα, όπως και το προσδόκιμο επιβίωσής τους.
Ως επιβιώσαντες, μπορούμε να διασκεδάζουμε με τα εσωτερικά του δράματα διότι δεν ευθυνόμαστε: αν δεν τον είχε βάλει ο μακαρίτης πατέρας του εσωτερικό στην ΚΝΕ, αν ο ευεργέτης του Αλέκος Αλαβάνος είχε μια στάλα μυαλό, αν δεν συμπορευόταν με τον έξαλλο τυχοδιώκτη Αντώνη Σαμαρά την περίοδο 2010-12 και δεν συνέχιζε με την τσιπρο-παυλοπουλική έκδοχή του «ιστορικού συμβιβασμού» που στα καθ’ ημάς σήμαινε «το ένα χέρι ξεπλένει τ’ άλλο και τα δυο μαζί τον Καραμανλή»– ίσως σήμερα να ήταν επικεφαλής του ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος που επιδιώκει να ιδρύσει και όχι στα αζήτητα της ιστορίας όπως ο Πάμπλο Ιγκλέσιας των «Ποδέμος».
Ο κ. Ιγκλέσιας αποχώρησε, αντιλαμβανόμενος επιτέλους ότι η αλογοουρά δεν προσδίδει πολιτική σοφία· ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να πιστεύει πως η αγραβατοσύνη το κάνει και ελπίζει σε νεκρανάσταση· διότι έχει όραμα, ευθύνη και χρέος· δεν είναι παίξε-γέλασε, είναι η ενσάρκωση εκείνης της Αριστεράς «που έρχεται από μακριά και πάει μακριά», όπως συνήθιζε να λέει· για τον ΣΥΡΙΖΑ δήθεν, εννοώντας τον εαυτό του.
Ο κ. Τσίπρας είναι πολιτικός της επίδειξης, της μαγκιάς, των μεγάλων λόγων, της πλάκας: στεφάνι στην Καισαριανή, γκόου μπακ μαντάμ Μέρκελ, ποσέτ αντί γραβάτας, «θα βαράμε το νταούλι και θα χορεύουν οι αγορές», πανηγυρική συνάντηση με τον Κλίντον, πανάκριβη με τον Ντόναλντ Τραμπ [κόστισε 1 δισεκατομμύριο αγορές όπλων] για τον οποίο είπε «μοιραζόμαστε κοινές αξίες».
Από όσα διέρρευσαν εδώ και εκεί για το βιβλίο του, από τις κρίσεις του για πρόσωπα και καταστάσεις, είναι σαφές ότι ο κ. Τσίπρας είναι περήφανος για αυτό που είναι ως δημόσιο πρόσωπο και δεν σκοπεύει να αλλάξει.
Τον ευχαριστούμε για την ανακουφιστική ψυχαγωγία που μας προσφέρει μέσα στον ζόφο αυτών των ημερών αλλά ας ασχοληθεί με την οικογένειά του και τους φίλους του. Για δημόσια αξιώματα, δεν κάνει.
