Ο πρόεδρος Τραμπ επέστρεψε στο πρόβλημα που υποτίθεται ότι μπορούσε να λύσει σε μία μέρα. Αλίμονο στους δύσμοιρους Ουκρανούς, λοιπόν, διότι για να τελειώσει αυτός ο πόλεμος ο ευκολότερος τρόπος είναι με την υποταγή του αδύναμου, δηλαδή της Ουκρανίας. Δεν είναι ο δικαιότερος τρόπος, αλλά αυτό δεν απασχολεί τον Ντόναλντ. Ο πρόεδρος αναζητεί τη γρήγορη και εύκολη λύση, ας είναι και άδικη – μήπως είναι δίκαια η ζωή; Του φτάνει μόνο να μπορεί να κοκορεύεται για το μέγα επίτευγμά του και να φοράει τις δάφνες του ειρηνοποιού. Για να παραφράσω την περίφημη φράση του Νέβιλ Τσάμπερλεν, όταν επέστρεψε από το Μόναχο με ένα παλιόχαρτο υπογεγραμμένο από τον «κύριο Χίτλερ», ο σκοπός του Τραμπ είναι να φέρει «peace for his time» στο Ουκρανικό. Αν αργότερα η Ρωσία, αφού θα έχει συνέλθει και ανασυγκροτηθεί, εξαπολύσει και πάλι τον πόλεμο για να ολοκληρώσει τις εδαφικές κατακτήσεις της, για τον πρόεδρο Τραμπ δεν θα φταίει η νίκη που ο ίδιος τους προσέφερε τόσο γενναιόδωρα στο πιάτο. Θα φταίνε οι διάδοχοί του στην εξουσία, που φυσικά δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι αντάξιοι του δικού του μεγέθους, γιατί όλοι ξέρουμε ότι κανείς άλλος ποτέ, ουδέποτε, πέτυχε αυτά που πέτυχε εκείνος. Σωστά;
Υπάρχει και κάτι άλλο όμως, σημαντικότερο από τη γοητεία της ευκολίας και του κυνισμού. Αν αυτός ο πόλεμος λήξει στην παρούσα φάση του με νίκη των Ρώσων, οι οποίοι θα έχουν επιβάλει τις θέσεις τους από τις συνομιλίες του 2022 στην Κωνσταντινούπολη, η ήττα δεν θα είναι μόνο της Ουκρανίας, αλλά και της Ευρώπης. Αυτό ακριβώς θα είναι όμως το κέρδος για τον πρόεδρο Τραμπ και μάλιστα με όρους στρατηγικής. Με τη συνθηκολόγηση της Ουκρανίας, η Ευρώπη θα είναι υποχρεωμένη να ανασυγκροτηθεί στρατιωτικά και να εξοπλιστεί, για να υπερασπιστεί τον εαυτό της από τη ρωσική απειλή. Η αντιμετώπιση της απειλής αυτής θα είναι πια ευρωπαϊκή υπόθεση, με τους Αμερικανούς να απελευθερώνουν πόρους, τους οποίους θα μπορούν να αξιοποιήσουν στην αντιμετώπιση της Κίνας, που γι’ αυτούς έχει την προτεραιότητα. Αν ο Τραμπ, θυσιάζοντας την Ουκρανία, απαγκιστρώσει τις ΗΠΑ από την Ευρώπη, θα έχει πραγματοποιήσει μία διακηρυγμένη επιδίωξη της ατζέντας MAGA στην εξωτερική πολιτική, που ήταν όμως τις τελευταίες δεκαετίες σταθερή επιδίωξη των ΗΠΑ. Θυμίζω ότι η αμερικανική δυσφορία για την επιβάρυνση με το κόστος της ευρωπαϊκής άμυνας δεν είναι κάτι καινούργιο. Ο πρώτος που έθεσε το θέμα και μάλιστα σε σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ ήταν ο Ρίτσαρντ Νίξον στην αρχή της προεδρικής θητείας του.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι οι Ουκρανοί, παρά την εξασθένηση που έχουν υποστεί, θα μπορούσαν ποτέ να δεχθούν την ειρήνη με τη μορφή που την προσφέρει ο πρόεδρος Τραμπ. Θα είναι μια κακή ειρήνη, μια προσωρινή παύση, στην πραγματικότητα, αφού η Ρωσία θα έχει βγει κερδισμένη κατά πάσα έννοια. Η Ευρώπη είναι πια μόνη της στον «θαυμαστό, νέο κόσμο», η θεία επέστρεψε στο Σικάγο. Η κυβέρνηση Μερτς, στη Γερμανία, το έχει κατανοήσει και, γι’ αυτό, ξεκινά ένα πρόγραμμα επανεξοπλισμού της Γερμανίας, ιστορικής σημασίας για τα μέτρα της χώρας. Είναι νωρίς να πούμε αν το μέλλον της Ευρώπης περνά μέσα από την αναβίωση του πνεύματος του Σάρνχορστ. Αν προχωρήσουν και σε ανασύσταση του θεσμού του Μεγάλου Γενικού Επιτελείου, τότε θα μπορούμε να το πούμε…
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ «REBRANDING»
Εσείς θα δώσετε 28 ευρώ στον Αλέξη Καραμήτρο, για να διαβάσετε τα απομνημονεύματά του; Δεν αξίζει τον κόπο, όσους μπακαλιάρους κι αν περιέχουν οι 700 σελίδες του βιβλίου, που παρουσιάζεται σήμερα. Εξάλλου, οι μέχρι τώρα προδημοσιεύσεις αρκούν για να καταλάβουμε πως ούτε τα μυαλά του Αλέξη άλλαξαν ούτε ο χαρακτήρας του. Να σας συνοψίσω λοιπόν τις 700 σελίδες σε 7 λέξεις: Αφού δεν βλέπει μέλλον, νοσταλγεί το παρελθόν. Μην ψάχνετε κάτι περισσότερο, αυτό είναι. Ο σκύλος που κυνηγάει την ουρά του.
Η μοναδική απορία μου, στην οποία προφανώς το βιβλίο δεν μπορεί να δώσει απάντηση, είναι πώς νοείται «rebranding» με επιστροφή στο παρελθόν. Πολύ περισσότερο, επειδή σε ένα από τα αποσπάσματα που ο ίδιος έδωσε στη δημοσιότητα γράφει: «Δεν είμαι άνθρωπος που παίρνει βιαστικές αποφάσεις ή κάνει άλματα στο κενό, το αντίθετο. Βασανίζω και βασανίζομαι για κάθε μου απόφαση». Το ότι σκέφτεται πολύ τις αποφάσεις του, όμως, δεν σημαίνει ότι είναι σωστές. Σημαίνει μάλλον ότι του χρειάζεται περισσότερος χρόνος, ώστε να κάνει με περίσκεψη το λάθος που ο άλλος θα κάνει απερίσκεπτα. Ουκ εν τω πολλώ το ευ.
