Πενήντα δύο χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου κατά της δικτατορίας και η ακροδεξιά αναθεώρηση της Ιστορίας δεν έχει ακόμη αποφασίσει: να ζητήσει VAR για το αν είχε όντως νεκρούς εντός ή εκτός κτιρίου από τη χουντική καταστολή; Να πει πως απλώς το τριήμερο της εξέγερσης ήταν ένα πανηγυράκι ή πώς τελικά ήταν τόσο καθοριστικό που επέφερε τη… διχοτόμηση της Κύπρου λόγω του Ιωαννίδη; Η μεγάλη αυτοθυσιαστική πράξη των νέων που κορύφωσε μια σειρά διεργασιών της αντίστασης (δύο Νομικές, Κίνημα στο Ναυτικό κ.ά.) μόνιμα προκαλεί αμηχανία σε όσους έκαναν τον φόβο τους ιδεοληψία ή σε όσους, λόγω εχθροπάθειας, διαβάζουν εντελώς λάθος την επταετία και τις διάφορες μορφές ανυποταξίας σε αυτήν. Το μεγάλο δίδαγμα του Πολυτεχνείου είναι πως το αυθόρμητο δεν αρκεί, αλλά και χωρίς αυτό δεν εκφράζεται το συνειδητό. Πως πάντα υπάρχουν γεγονότα που λειτουργούν ως πυκνωτές, καταλύτες για να ξεδιπλωθεί η Ιστορία. Το Πολυτεχνείο δείχνει πως οι διεργασίες αναζητούν μόνες τους συχνά εκείνη τη φωτεινή δίοδο που ανασυνθέτει όλο το τοπίο. Εδώ και χρόνια συνομιλώ κι έχω κάνει συνεντεύξεις με αγωνιστές/αγωνίστριες του αντιδικτατορικού κινήματος.
Οχι μόνο της γενιάς που το 1973 ήταν από 18 ως 25 ετών αλλά και με όσους προσήλθαν σε εκείνο το ρεύμα κι ενώ εγγράφονταν στις προηγούμενες γενιές (Λαμπράκηδες κ.ά.).
Ο Μίμης Ανδρουλάκης, εκ των πρωταγωνιστών τότε, λέει πως πάντα ένα μεγάλο γεγονός ενοποιεί μια γενιά. Συνηθίσαμε να λέμε τα παιδιά εκείνα (σήμερα είναι από 68 έως 75 ετών) «γενιά του Πολυτεχνείου» ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Πολύ μικρό μέρος τους ενεπλάκη με την ενεργό πολιτική. Η ακροδεξιά αναθεώρηση βέβαια τους αποδίδει όλα τα δεινά του τόπου. Ηθελαν να κυβερνά τη χώρα ο Σπαντιδάκης μάλλον ή οι βασανιστές του ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Ολοι οι αγωνιστές λένε για το καζάνι που έβραζε ήδη από το 1969, για το κομβικό έτος 1972 που απώλεσαν την όποια νομιμοποίησή τους τα χουντικά φοιτητικά συμβούλια, για την παράλληλη και εφαπτόμενη πάλη παράνομων οργανώσεων, για τον ξεσηκωμό στα Μέγαρα, για το κίνημα αλληλεγγύης σε όλον τον κόσμο, για τη συμβολή των οικοδόμων κ.ά. Το γιατί επιλέχθηκε το Πολυτεχνείο εκείνη τη στιγμή ως κέντρο αγώνα προφανώς οφείλεται και σε τυχαιότητες. Οι οποίες όμως διαμόρφωσαν μια σειρά από παράγοντες, που και βάθος είχαν, και μια αργόσυρτη διάρκεια. Συχνά, μια σε πρώτη ανάγνωση ακίνητη περίοδος κλονίζεται από ένα πυκνό και μεγάλο γεγονός που επισωρεύει μέσα του πολλές μαζικές όψεις. Οι κήρυκες της ακινησίας ιστορικά βαφτίζουν το αμετάβλητο ως νομοτέλεια. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουν εικόνα της κίνησης της κοινωνίας. Μνήμη για όσους/-ες δεν σιώπησαν τότε.
