Προφανώς το πανεπιστήμιο αποκτά φήμη από την αξία των διδασκόντων και των ερευνητών, όμως χωρίς την αγάπη και την εμπιστοσύνη των φοιτητών θα μοιάζει με ένα άδειο μουσείο θεωριών.
Αναστοχαζόμενος [rethinking academia, όχι πολιτικό rebranding] τον ρόλο του πανεπιστημιακού Δασκάλου [κι όχι απλώς Καθηγητή] κατέληξα ότι οι γνώσεις, η συνέπεια στις διδακτικές υποχρεώσεις, η συγγραφή συγγραμμάτων δεν αρκούν για να γίνει και να αναγνωριστεί κάποιος ως «καλός Δάσκαλος». Κάτι χρειάζεται ακόμα που δεν είναι οι σύγχρονες μέθοδοι μετάδοσης ή η ακριβοδίκαιη κρίση στις εξετάσεις, αλλά η αποφυγή ένταξης του μαθήματος σε ιδεολογικό σύστημα προσφιλές στον διδάσκοντα ή η αναγωγή της ειδημοσύνης σε «πατερναλιστικό μοντέλο
μύησης».
Η τυραννία των ειδικών [William Easterly, «The tyranny of experts», 2013] όχι μόνο συχνά έχει ως συνέπεια να συρρικνώνει την επιστημονική γνώση στα «πιστεύω» και στα «θέλω» του διδάσκοντος αλλά διασπά και την έννοια της Παιδείας ως προς το τι είναι «αληθές»
Η σύγκρουση της Εμπιστοσύνης με τη Δυσπιστία [Αντ. Σμυρναίος, «Ιστορούμεν δι’ εμπιστοσύνης», 2023] είναι ένα διαρκές εκπαιδευτικό διακύβευμα, όπου όμως η πειθώ «της καθέδρας» δεν θα στοχεύει στο να αλλοιώσει «την αξίωση αληθείας» των μαθητών/φοιτητών με έωλα ή ευλογοφανή μεροληπτικά επιχειρήματα. Ακόμα κι αν ο ομιλητής είναι αυθεντία,
δεν έχει τη δυνατότητα να πείσει [ή να νουθετήσει] αν ο λόγος του δεν συνοδεύεται με το αναγκαίο ακαδημαϊκό ήθος [ως στάση ζωής].
Η αποδοχή ρόλων Δάσκαλου – μαθητή/ φοιτητή δεν ομοιάζει με εξουσιαστικές σχέσεις επιβολής ιδεολογημάτων ή καταστολής διά της βαθμολόγησης, αλλά με την έντιμη ανταλλαγή απόψεων για
το βάθος της επιστήμης [και των κοινωνικοπολιτισμικών επιπτώσεών της].
Το πρόβλημα των ΑΕΙ δεν είναι η μη-ανταγωνιστικότητά τους, αλλά η κατάργηση της ακαδημαϊκής κοινότητας, δηλαδή της μη-υιοθέτηση από ΟΛΟΥΣ μίας κοινής κουλτούρας ως προς την αυτ-αξία της γνώσης και την εμπιστοσύνη στον κατέχοντα τη γνώση. Αυτό το έλλειμμα δεν θα το διορθώσουν τα μη-κρατικά πανεπιστήμια, καθώς δεν αποτελεί μέρος του προβληματισμού των
διάφορων μικρεμπόρων που τα πλαισιώνουν.
ΥΓ:Εκτός από τα τυπικά προσόντα και τους τίτλους, μήπως οι αρμόδιοι θα έπρεπε να ρωτήσουν τα ιδρύματα «καταγωγής» των διοριζόμενων για «τα έργα και τις ημέρες τους» εκεί, ώστε να μη βρεθούν εξαρχής μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις;
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
