Είπε ορισμένα σωστά πράγματα στη χθεσινή του μαραθώνια συνέντευξη στον ANT1 ο Αντώνης Σαμαράς. Οτι η κυβέρνηση δεν έπρεπε να παίξει με την εκταφή του παιδιού του Ρούτσι. Οτι στην κατηγορία της ευρωπαίας εισαγγελέα πως είσαι διεφθαρμένος δεν μπορεί να απαντάς πως «είναι και οι άλλοι διεφθαρμένοι». Οτι «δεν χρειαζόμαστε σωτήρες, σκοπό χρειαζόμαστε». Αυτό που παρέμεινε ασαφές όμως είναι ποιον ακριβώς σκοπό έχει στο μυαλό του. Ή μάλλον αν το όραμά του για την Ελλάδα επεκτείνεται πέρα από την ανάγκη να αποπεμφθούν ο Μητσοτάκης, που κατά την άποψή του έχει εγκαθιδρύσει «καθεστώς», και ο Γεραπετρίτης, με τον οποίο είναι προφανές ότι έχει έμμονη ιδέα.
Ο πρώην πρωθυπουργός έβγαλε στην επιφάνεια όλους του τους δαίμονες. Κατηγόρησε τον Μητσοτάκη ότι έχει «ποταμοποιήσει» τη ΝΔ και την έχει μετατρέψει σε «υβρίδιο σημιτικού ΠΑΣΟΚ με μπλε χρώμα». Εκδικήθηκε τη Μέρκελ, που μετά τη λαϊκιστική του στροφή δεν του σήκωνε το τηλέφωνο, κατηγορώντας την ότι έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Καταλόγισε στην Ντόρα ότι κάνει παρέα με τον… Τσίπρα. Πώς τα φέρνει όμως η ζωή: «ζεστοθεσούληδες» χαρακτήρισε χθες, επικαλούμενος τον Μενέλαο Λουντέμη, την παρέα του Μητσοτάκη, «ζεστοθεσούληδες» είχε χαρακτηρίσει από τη Βουλή τον Ιούλιο του 2020, επικαλούμενος και πάλι «τον δικό σας Λουντέμη», τους επιτελείς του Τσίπρα. Τότε οι Νεοδημοκράτες τον αποθέωναν, σήμερα τον αποφεύγουν.
Πέρα από τον εαυτό του, και την πολιτική του διαδρομή, ο πρώην πρωθυπουργός επαίνεσε στη συνέντευξή του και τον Κώστα Καραμανλή. Για κάποια πράγματα που έκανε; Το αντίθετο. Για τρία ΟΧΙ που είπε. ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο (που έχει φέρει το νησί στο σημερινό αδιέξοδο). ΟΧΙ στα «Σκόπια», όπως επιμένει να ονομάζει τη Βόρεια Μακεδονία (που παρέτεινε μια καταστροφική αβεβαιότητα στα Βαλκάνια μέχρι να υπογραφεί επιτέλους η Συμφωνία των Πρεσπών). ΟΧΙ στην εξωτερική πολιτική του Σημίτη (που ματαίωσε τις προόδους που είχαν σημειωθεί στις ελληνοτουρκικές συνομιλίες και παρέπεμψε στις ελληνικές καλένδες την προσφυγή στη Χάγη).
Αναρωτιέται έτσι κανείς τι προγραμματικούς στόχους, και τι «ριζοσπαστικές ιδέες», θα έχει το κόμμα που σκέπτεται να ιδρύσει ο βετεράνος πολιτικός. Στο Μεταναστευτικό δεν μπορεί να προτείνει χειρότερα πράγματα από αυτά που κάνει ο Πλεύρης. Την προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών δεν μπορεί να την ανατρέψει. Μένει η Τουρκία, την οποία κατηγορεί τον Μητσοτάκη ότι «ξεπλένει», ενώ εκείνος θα την τρομάξει απαιτώντας την οικουμενική επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Και μετά;
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα μπορούσε βέβαια για πολλούς λόγους να υποδυθεί τον έλληνα Μαμντάνι. Με την αθεράπευτη μεμψιμοιρία του, όμως, επιβεβαιώνει ότι δεν έχει καταλάβει τον βασικό λόγο για τον οποίο κερδίζουν άνθρωποι σαν τον νεοεκλεγέντα δήμαρχο της Νέας Υόρκης: η λάμψη τους, η θετική τους ενέργεια, η ταύτισή τους με την ελπίδα.
