Εδώ και πενήντα χρόνια στη δημόσια ζωή, έζησα από κοντά τις αγωνίες και τις προσδοκίες αυτού του τόπου. Εμαθα πως η Ελλάδα ανασαίνει μέσα από την ανθρώπινη εγγύτητα, τη μέριμνα, την παρουσία. Και όταν το κράτος αποσύρεται, οι άνθρωποι σβήνουν μαζί του. Σήμερα, η χώρα μας αντιμετωπίζει ξανά ένα κρίσιμο ερώτημα: πώς θα στηρίξουμε την ύπαιθρο, τα μικρά νησιά, τα ορεινά χωριά; Πώς θα μείνει ζωντανός ο τόπος όπου ζουν ένας παππούς, μια γιαγιά, μια νέα οικογένεια που θέλει να δημιουργήσει;
Η απάντηση παραμένει ίδια εδώ και είκοσι χρόνια: τα ΚΕΠ πρέπει να λειτουργούν ως υποκαταστήματα του κράτους. Δεν σχεδιάστηκαν για απλή διεκπεραίωση υποθέσεων, αλλά ως «η Δημοκρατία της Καθημερινότητας». Η φυσική, ανθρώπινη παρουσία του κράτους δίπλα στον πολίτη.
Η σταδιακή συρρίκνωση των ΕΛΤΑ σε μικρούς τόπους δημιουργεί ανασφάλεια. Οχι μόνο για τις συναλλαγές και τις υπηρεσίες, αλλά για την αίσθηση ότι το κράτος απομακρύνεται. Τα ΚΕΠ μπορούν να καλύψουν αυτό το κενό, και μάλιστα να το μετατρέψουν σε ευκαιρία ανασύνταξης της δημόσιας παρουσίας.
Το δίκτυο υπάρχει: περισσότερα από χίλια ΚΕΠ σε όλη τη χώρα, με έτοιμες υποδομές, στελεχωμένα από λειτουργούς που γνωρίζουν το διοικητικό σύστημα αλλά και τις ανάγκες του κάθε τόπου. Το επόμενο βήμα είναι η εξέλιξή τους σε κέντρα πολλαπλών υπηρεσιών, σε συνεργασία με τα ΕΛΤΑ αλλά ακόμη και με το τραπεζικό σύστημα και τις κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων (π.χ. Βοήθεια στο Σπίτι), ώστε να προσφέρουν όχι μόνο διοικητική εξυπηρέτηση, αλλά και υποστήριξη στους ηλικιωμένους, βασικές οικονομικές συναλλαγές και βοήθεια σε πολίτες που δυσκολεύονται με τις ψηφιακές υπηρεσίες.
Η ύπαιθρος δεν ζητά ελεημοσύνη. Ζητά κράτος παρόν. Με τα κτίρια, το προσωπικό και την τεχνολογία ήδη διαθέσιμα, η Ελλάδα μπορεί να ενισχύσει την παρουσία της εκεί όπου η ζωή είναι πιο εύθραυστη.
Τα ΚΕΠ είναι το μέλλον ενός ανθρώπινου κράτους. Είναι ώρα να ολοκληρώσουμε αυτό το όραμα.
