Ολο και περισσότερες ελπίδες επενδύονται από την Ελλάδα σε ένα είδος «ασπίδας της ενέργειας» έναντι των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο, με αιχμή τη διττή συμμετοχή της αμερικανικής πλευράς σε συμφωνίες που βρίσκονται σε εξέλιξη με την ελληνική. Πρώτα, ήταν η Σεβρόν. Και τώρα όλα τα βλέμματα έχουν στραφεί από τις θαλάσσιες έρευνες στη μεταφορά αμερικανικού LNG στην Ευρώπη μέσω ελληνόκτητων πλοίων, σε έναν τομέα όπου ο Ελληνισμός διαθέτει αδιαμφισβήτητο παγκόσμιο πλεονέκτημα, το οποίο από τη φύση του, έτσι κι αλλιώς, δεν υπόκειται στις απειλές της Αγκυρας. Πολλώ μάλλον που η στιγμή ενδεχομένως να εξελιχθεί σε ιστορική καμπή επί του θέματος, αν η Ευρώπη πράγματι προχωρήσει στην πλήρη απεξάρτησή της από τη ρωσική ενέργεια. Κάτι που σχεδιάζεται, όμως δεν έχει ακόμα συμβεί, ενώ υπάρχουν πολλές υπόγειες διαφοροποιήσεις εντός της προς αυτή την κατεύθυνση.
Ακόμα όμως κι αν όλα εξελιχθούν καλά ως προς τα ενεργειακά ζητήματα, παρά τα όσα θετικά μπορεί αυτό να συνεπάγεται για την Ελλάδα, η αποτελεσματική και, πολύ περισσότερο, οριστική επίλυση του προβλήματος ασφαλείας που αντιμετωπίζει από τις τουρκικές απειλές δεν θα είναι ένα από αυτά. Η μεν μεταφορά μάλλον ελάχιστα επηρεάζει τα ζητήματα κυριαρχίας, ενώ όσον αφορά τις έρευνες δεν υφίσταται καμία απολύτως εγγύηση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αποφασίσουν ξαφνικά να ανατρέψουν μια πολιτική δεκαετιών, η οποία μάλιστα σήμερα έχει φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα, και να λάβουν θέση στο θέμα του Αιγαίου τέτοια ώστε να θέσουν την Τουρκία κάθετα απέναντί τους – γιατί αυτό θα σήμαινε το να ωφεληθεί η Ελλάδα σε επίπεδο ασφαλείας από μια τέτοια συμφωνία.
Αυτό άλλωστε δεν αφορά μόνο τους Αμερικανούς, αλλά εξίσου και τους Ευρωπαίους, οι οποίοι επίσης δεν έχουν λάβει πραγματικά θέση στα ζητήματα αμφισβήτησης που θέτει η Αγκυρα στο Αιγαίο. Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι αυτό συμβαίνει με κείμενα όπως η πρόσφατη έκθεση για την Τουρκία, όμως η πραγματική αξία αυτού του κειμένου είναι ανύπαρκτη. Εκείνο που μετράει είναι οι χώρες. Και αυτές δεν έχουν λάβει τέτοια θέση, ιδίως όποιες έχουν σημασία. Και ούτε αναμένεται να λάβουν. Αντίθετα, πέραν πολλών άλλων, συνάπτουν συμφωνίες συνεργασίας με την Τουρκία στον τομέα της πολεμικής βιομηχανίας, που δεσμεύουν τη στάση τους για μακρό διάστημα.
Μπορεί λοιπόν η Ελλάδα να βρέθηκε τώρα στο επίκεντρο των διεθνών ενεργειακών συζητήσεων με το σχετικό συνέδριο στην Αθήνα, όμως αυτό δεν μεταφράζεται σε κεφαλαιοποίηση εθνικής ασφάλειας.
Η «ενεργειακή ακτινογραφία» της Ανατολικής Μεσογείου είναι παλαιόθεν γνωστή στις μεγάλες δυνάμεις, όπως είναι και οι προστριβές επ’ αυτής. Και δεν υπάρχουν μεταβολές που να έχουν επηρεάσει θετικά τη στάση τους υπέρ της Ελλάδας, ούτε καν με τους δύο πολέμους, ενώ το αντίθετο συμβαίνει με την Τουρκία. Είναι συνεπώς σημαντικό να μην καλλιεργούνται πάλι αυταπάτες. Επειδή όταν έρθει η ώρα της κρίσεως θα καταρρεύσουν.
