Το αιματηρό μακελειό στα Βορίζια του Ηρακλείου της Κρήτης αποκαλύπτει και υπενθυμίζει με τον πιο τραγικό και θλιβερό τρόπο το απαράδεκτο και σχεδόν θεσμοποιημένο καθεστώς της βεντέτας αλλά και μία εκτεταμένη οπλοκατοχή και οπλοχρησία, η οποία διαμορφώνει όρους απόλυτης παραβατικότητας. Ο φόβος, η συνενοχή μέσω της μαζικής σιωπής και μια κακώς νοούμενη επίσης παραδοχή ότι η βεντέτα εντάσσεται σε κάποιου τύπου «μακρά παράδοση» σε συνδυασμό με τα νεότερα ήθη του σύγχρονου εγκλήματος καθιστούν την κατάσταση εκτός ελέγχου. Και αυτό το μακελειό και ευρύτερα κρούσματα βίας και αντεκδίκησης επιβεβαιώνουν όχι απλώς και μόνο την ανυπαρξία βούλησης και αναποφασιστικότητας της πολιτείας αλλά και το ανεπαρκές πλαίσιο, το οποίο μπορούμε να ορίσουμε απέναντι σε τέτοια απαράδεκτα φαινόμενα.
Εν έτει 2025 δεν νοούνται τέτοιες αντιλήψεις και βέβαια δεν μπορεί να συνεχιστεί ένα περιβάλλον επώασης και συνέχισης τέτοιων ηθών με θεσμική σχεδόν βία. Το όποιο περιθώριο συνεχίσει να δίνεται απλώς θα παρατείνει μια τέτοια λογική με ανεξέλεγκτες επιπτώσεις.
Η έρευνα και η απόδοση ευθυνών πρέπει όχι απλώς να πάει σε μάκρος και σε βάθος αλλά κάπου εδώ θα πρέπει να μπουν βαθύτατες κόκκινες γραμμές από τη μεριά της Δικαιοσύνης, της πολιτείας και της αστυνομίας. Και το θέμα επειδή ακριβώς δεν είναι περιπτωσιολογικό αλλά μέσα στα χρόνια επαναλαμβάνεται ανά τακτά διαστήματα με αιματηρό κόστος, πρέπει να απασχολήσει τη Βουλή ακόμη και με όρους νομοθετημάτων για την πάταξή του. Ως εδώ.
