Η κατηγορία του κ. Δρυμιώτη για την «απάτριδα Αριστερά» ανέστρεψε τις συνηθισμένες πολώσεις με τις οποίες αντιμετωπίζεται η Αριστερά, ιδίως από το 2012 (ήτοι, από τον χρόνο που άρχισε να διευρύνει την εκλογική επιρροή της και να γίνεται ανταγωνιστική). Είναι σύνηθες, κάθε εκδήλωση, δήλωση, ακριτομυθία από την πλευρά της, να γίνεται αφορμή για στεντόρειες κατηγορίες εναντίον της, περί τοξικότητας, διχαστικότητας κ.λπ. Πολλές κατηγορίες στοχεύουν στις συμπεριφορές στελεχών ή μελών της (ανεξαρτήτως της κομματικής τους στέγης). Ετσι παρουσιάζεται ως ένα αγενές, επιθετικό, τυχοδιωκτικό συνονθύλευμα, που πάντως, αμαυρώνει τα ιδανικά του χρηστού πολίτη, του πολίτη μιας αόριστης (και εύπλαστης) «κανονικότητας». Στο πολυσύνθετο διάβημα αποκαθήλωσης, συχνά βοηθάνε και οι ποικίλοι εκφωνητές της Αριστεράς. Αυτοί που με σεχταριστική εγωπάθεια ορίζουν τον εαυτό τους ως συμβολαιογραφικά ιδιοκτήτες.
Τελευταία, οι (αδικαιολόγητα) κενές θέσεις στην κηδεία του Σαββόπουλου, έγιναν αφορμή κατηγοριών για πολιτική μικρότητα των κομμάτων αλλά και των παραδόσεων της Αριστεράς. Η γενική κριτική της αντιπολίτευσης για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ ή για τα Τέμπη, γίνεται η αφορμή αντι-κατηγοριών για τοξικότητα που δεν «αφήνει τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της».
Οι πολυετείς πολιτικές εκδηλώσεις που αναπτύσσονται στον χώρο του Αγνώστου Στρατιώτη μετατρέπονται από το παρεμφερούς ιδεολογικής πηγής κατηγορητήριο σε αμαύρωση ιερού χώρου κ.λπ. Τώρα, άθελά του, ο κ. Δρυμιώτης βάζει μια μικρή τρικλοποδιά στην πάγια αποδομητική, αντιαριστερή τεχνοτροπία. Ο κ. Δρυμιώτης και λόγω ηλικίας διέγειρε το στοιχειό που η μεταδικτατορική δημοκρατία έχει ενταφιάσει: οι αριστεροί είναι «αντεθνικώς δρώντες». Από το κύτταρό τους.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μεταμφίεση της «Δεξιάς απενοχοποίησης» που έχει αναπτυχθεί ως ιδεολογικό και νοοτροπιακό πύκνωμα, εδώ και χρόνια (είπαμε, κυρίως από το 2012) από τις νέες σχολές σκέψης και αντίληψης τις οποίες εισήγαγαν στη Νέα Δημοκρατία κυρίως οι μεταγραφέντες από το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη.
Πολύ συχνά ο κ. Γεωργιάδης, ο κ. Βορίδης, ο κύριος Πλεύρης αλλά και αρκετοί άλλοι, εξηγούν την Αριστερά ως διαστροφή της ιστορίας που εμποδίζει την πρόοδο με τις «ελαττωματικές» (κατά Βορίδη) ιδέες της.
Η συγκρότηση ενός ενιαίου σώματος της «όλης Δεξιάς» είναι προβλέψιμο ιδεολογικό εγχείρημα. Η αίσθηση ότι «τους αφήσαμε και πήραν τα Πανεπιστήμια», ότι «τους αφήσαμε» να αλώσουν τον χώρο της τέχνης, ότι τους «δώσαμε» χώρο στα συνδικάτα κ.λπ. εκκινεί από μια λογική όχι μόνο νόμιμου ιδιοκτήτη της χώρας αλλά και ηγεμονεύοντος ιδεολογικού παρόχου μιας διανοητικής ελεημοσύνης.
«Εμείς είμαστε οι νικητές, άρα, οι προνομιακοί ερμηνευτές της ιστορίας, που η συμπλεγματικοί μεταδικτατορικοί δεξιοί παρέδωσαν στην Αριστερά». Κάπως έτσι. Είναι γεγονός ότι ένας πολιτικός φορμαλισμός που επικαλείται ή οριοθετείται πάνω στις παραδοσιακές εννοιολογήσεις της Αριστεράς, έδωσε και δίνει ποικίλες αφορμές για πολεμική. (Για παράδειγμα με την κολακεία ακόμα και λούμπεν γλώσσας ή συμπεριφοράς που φοράει τον αντισυστημισμό ως πηλήκιο). Ομως η νοοτροπία που ενυπάρχει και που εκφράστηκε από τον κ. Δρυμιώτη χτυπάει πρωτίστως τη φιλελεύθερη Αριστερά και τη θεσμική της εμμονή και όχι τις πολεμικές εξελκώσεις της.
Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι ζωγράφος και καθηγητής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ
