Η ατζέντα της χθεσινής Συνόδου Κορυφής ήταν γεμάτη. Υπήρχαν καμιά δεκαριά θέματα. Βέβαια, θα μπορούσαν να συνοψιστούν σε μια λίστα των τριών: οι ηγέτες κλήθηκαν να βρουν τους τρόπους με τους οποίους θα κόψουν την ανοδική πορεία των λαϊκιστών σε ολόκληρη την ήπειρο, θα βοηθήσουν την Ουκρανία να κερδίσει τον πόλεμο και θα ανακαλύψουν ποια είναι επιτέλους η ευρωπαϊκή ταυτότητα που επικαλούνται μπροστά σε κάθε πρόκληση στην οποία πρέπει να ανταποκριθεί η Ευρώπη. Για παράδειγμα, σχετικά με το κάπως ασαφές κεφάλαιο των συζητήσεών τους υπό τον τίτλο «Κλίμα και ανταγωνιστικότητα», γίνεται μεγάλο ντιμπέιτ για το πώς θα επιτευχθούν οι στόχοι μείωσης των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου μέχρι το 2040 χωρίς να διαταραχθεί η βιομηχανική παραγωγή, η οποία αποτελεί την ατμομηχανή της ευρωπαϊκής οικονομίας. Η ισορροπία που αναζητούν είναι κρίσιμη και για πολιτικούς λόγους. Αν οι πράσινοι νόμοι οδηγούν σε απώλεια θέσεων εργασίας, οι ακροδεξιοί καραδοκούν για να εκμεταλλευτούν την κοινωνική οργή. Ούτε στο Ουκρανικό συμφωνούν όλοι. Ας πούμε, ορισμένοι πιστεύουν ότι η Ευρώπη πρέπει να ζητήσει από το Κίεβο να αγοράζει όπλα made in EU, όπως ο πλανητάρχης προμοτάρει τα αμερικάνικα όποτε μιλάει με τον Ζελένσκι.
Χρόνος
Κάποιοι άλλοι, πάλι, επιμένουν ότι δεν έχουν το δικαίωμα να υποδείξουν κάτι τέτοιο σε μια εμπόλεμη χώρα. Τα κράτη – μέλη τσακώνονται επίσης για τις τεχνικές λεπτομέρειες του Συμφώνου για τη Μετανάστευση και το Άσυλο. Διαφωνούν στην κατανομή των βαρών που εκείνο προβλέπει (όσα απέχουν πολλά χιλιόμετρα από την «πρώτη γραμμή» θέλουν να δώσουν χρήματα αντί να ανοίξουν τα σύνορά τους σε μετανάστες). Υποτίθεται ότι οι κεφαλές των ευρωπαϊκών χωρών θα ζητούσαν να εντατικοποιηθεί η προσπάθεια εφαρμογής του επειδή αρκετοί απειλούνται από δεξιούς ακραίους που εποφθαλμιούν κυβερνητικές θέσεις. Η Κομισιόν, όμως, συμβούλευε από προχθές να μη δημιουργούνται προσδοκίες σημαντικής προόδου στο θέμα – τι κι αν είναι σχεδόν υπαρξιακό για την ΕΕ; Προφανώς, κανείς στην ευρύτερη περιοχή των Βρυξελλών δεν περίμενε να καταλήξουν χθες οι ευρωπαϊκές ηγεσίες σε κοινά αποδεκτές λύσεις για όλα τα παραπάνω προβλήματα της Ενωσης. Αλλωστε, οι χρονοβόρες – στα όρια της εξάντλησης – διαπραγματεύσεις είναι στο DNA της. Ωστόσο, πλέον όποιοι συμμετέχουν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο βρίσκονται αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο σε μερικά χρόνια από σήμερα να κάθονται δίπλα τους, ή απέναντί τους, στο οβάλ τραπέζι των «27», τέσσερις ή πέντε εκπρόσωποι της Ακροδεξιάς. Ο χρόνος δεν είναι πια με το μέρος τους, δηλαδή.
