Σε μία εποχή όπου το ποδόσφαιρο μοιάζει να τρέχει με ασύλληπτους ρυθμούς, η ανάγκη για αλλαγή στο καλεντάρι του αθλήματος γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Η τελευταία κίνηση της FIFA να εξετάσει τη μεταφορά του Παγκοσμίου Κυπέλλου σε χειμερινή περίοδο, όπως έγινε στο Κατάρ, αναδεικνύει το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο – ένα αδιέξοδο γεμάτο υπερβολικά παιχνίδια, αυξανόμενες απαιτήσεις και σοβαρούς κινδύνους για την υγεία των ποδοσφαιριστών.
Η σαδιστική φόρτωση αγώνων σε 365 ημέρες τον χρόνο, χωρίς σημαντικά διαλείμματα, μετατρέπει το ποδόσφαιρο από πάθος σε αγχωτική καθημερινότητα. Η διατήρηση των εθνικών πρωταθλημάτων, οι συνεχείς διεθνείς διοργανώσεις και η πίεση για εξαιρετικές αμοιβές των παικτών και προπονητών δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα που απειλεί όχι μόνο την ποιότητα των αγώνων, αλλά και τη σωματική και ψυχική υγεία των πρωταγωνιστών του αθλήματος.
Το ποδόσφαιρο έχει μετατραπεί σε έναν εξαντλητικό μαραθώνιο χωρίς αναπνοές, όπου οι παίκτες είναι απλώς αναλώσιμοι στη φρενήρη κούρσα για κέρδη και τηλεθέαση. Οι διοργανώσεις πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα, λες και το γήπεδο είναι εργοστάσιο και όχι χώρος αθλητικής δημιουργίας. Οι παίκτες σέρνονται από γήπεδο σε γήπεδο, ενώ οι διοικούντες κρύβονται πίσω από ευχολόγια και «προτάσεις διαλόγου», χωρίς να παίρνουν ουσιαστικές αποφάσεις. Η υγεία και η αξιοπρέπειά τους ξεπουλιούνται στον βωμό του χρήματος, λες και το ποδόσφαιρο είναι ένα προϊόν μαζικής κατανάλωσης και όχι πάθος και τέχνη. Αν συνεχιστεί αυτή η αλλοτρίωση, το μόνο που μένει είναι ο ανελέητος εξανδραποδισμός του αθλήματος.
Επιπλέον, οι αντιδράσεις για τους αγώνες που γίνονται σε ώρες πρωτόγνωρες για το ευρωπαϊκό κοινό λόγω των αλλαγών στο πρόγραμμα δείχνουν πόσο δύσκολη είναι η εξίσωση. Ο κόσμος του ποδοσφαίρου, από φιλάθλους μέχρι διοικητικούς, πρέπει να βρει κοινό τόπο δράσης και να θέσει σε προτεραιότητα το καλό των παικτών και την ποιότητα θέασης και απόλαυσης του αθλήματος. Η ιδέα των ομάδων να «φορτωθούν» παιχνίδια χωρίς διαλείμματα είναι ξεκάθαρο πως δεν υπηρετεί το ποδόσφαιρο που αγαπάμε.
Χρειάζεται ένα πιο «γλυκό» και συνεκτικό καλεντάρι, όπου θα υπάρχει μέριμνα για ξεκούραση, αποθεραπεία και αποφυγή υπερκόπωσης. Η πρόταση για πιο συνεχή παράθυρα εθνικών ομάδων, όπως η συγχώνευση Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου, μπορεί να διευκολύνει την κατάσταση, αλλά δεν αρκεί αν δεν συνοδευτεί από συνολική αναδιάρθρωση. Το ποδόσφαιρο είναι περισσότερο από αγώνες και αριθμούς, είναι και υγεία, πάθος και ποιοτική ψυχαγωγία. Οσο οι παράγοντες δεν συνειδητοποιούν αυτό, οι ακραίες καταστάσεις θα συνεχίσουν να πληθαίνουν. Ηρθε η ώρα για αποφάσεις που να σέβονται και τα όρια των παικτών και τις προσδοκίες των φιλάθλων. Ενα καλύτερο, πιο ανθρώπινο ποδόσφαιρο είναι εφικτό, αρκεί να υπάρξει θέληση για αλλαγή.
