Μαζεύτηκαν στην Κοπεγχάγη για να βρουν λύσεις που θα ενισχύσουν την ασφάλεια της Ευρώπης τώρα που ο Λευκός Οίκος βάζει πρώτα το λουκέτο στην Αμερική, το Νομπέλ που ψάχνει ο ένοικός του και τη φυσική κατάσταση των διοικητών του στρατεύματος. Δεν κατέληξαν κάπου αλλά έτσι κι αλλιώς η σύνοδος ήταν άτυπη. Στα τέλη του μήνα, θα συγκεντρωθούν σε μια τακτική, στις Βρυξέλλες, για να αποφασίσουν. Από τις παραπολιτικές πληροφορίες που συνέλεξαν όσοι βρέθηκαν εκεί, όμως, προκύπτουν κάποιες ενδιαφέρουσες πτυχές του τρόπου λειτουργίας της Ενωσης. Ας πούμε, πρόεδροι και πρωθυπουργοί αντιστάθηκαν σθεναρά στις ιδέες που έβαλαν πάνω στο τραπέζι η Φον ντερ Λάιεν και ο Κόστα. Πολλές λεπτομέρειες της πρότασης της πρώτης για το αντι-drone τείχος απορρίφθηκαν από τον Μακρόν και τον Μερτς. Η εξήγηση που δίνουν γνώστες των ευρωπαϊκών παρασκηνίων δεν εστιάζει τόσο στην ουσία του ίδιου του πρότζεκτ. Οι μεγάλες χώρες, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία, ανησυχούν ότι η Κομισιόν συχνά υπερβαίνει τα όρια των αρμοδιοτήτων της. Φοβούνται, για να το θέσουμε διαφορετικά, πως η πρόεδρός της επιχειρεί να αποκτήσει περισσότερες εξουσίες από τους 27 ηγέτες.
Δίλημμα
Στη σύναξη επί δανέζικου εδάφους, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου θέλησε να ξεπεράσει και το βέτο του Όρμπαν στην ένταξη της Ουκρανίας. Δεν τα κατάφερε, ωστόσο. Η Γερμανίδα κι ο Πορτογάλος έδωσαν σε διπλωμάτες την εντύπωση ότι προσπαθούν σκληρά να φιλοτεχνήσουν ηγετικά προφίλ – αλλά και πως κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν το Κίεβο. Το αποτέλεσμα της συνόδου, βέβαια, έδειξε ότι οι επικεφαλής των εθνικών κυβερνήσεων έχουν τον τελευταίο λόγο. Για ορισμένους ευρωκράτες, που μίλησαν στο Politico, η συμπεριφορά κάποιων από τους προηγούμενους μοιάζει λαϊκίστικη – επειδή ενίοτε κριτικάρουν τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς προκειμένου να ακουστούν ευχάριστοι στην κοινή τους γνώμη. Το δίλημμα που αναδεικνύεται στην Κοπεγχάγη είναι τόσο παλιό όσο η ΕΕ: ποιος πρέπει να καταστρώνει τα σχέδια για το μέλλον της Ευρώπης, οι εκλεγμένοι ηγέτες των κρατών-μελών ή οι τοπ αξιωματούχοι που δεν λογοδοτούν απευθείας στους ψηφοφόρους; Οι δεύτεροι κοιτούν ευκολότερα τη μεγάλη εικόνα, αφού δεν χρειάζεται να αγωνιούν για τα ποσοστά τους. Οι πρώτοι, πάλι, συνήθως αναγκάζονται να λαμβάνουν υπόψη τις βουλές του μέσου πολίτη γιατί έχουν ανάγκη την ψήφο του. Η ισορροπία ανάμεσα στις προτεραιότητές τους δεν προκύπτει πάντα αλλά είναι το ζητούμενο. Γιατί στην πολιτική πραγματικότητα δεν υπάρχουν ιδανικές καταστάσεις.
