Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Κώστας Τσουκαλάς, είναι εξαιρετικά εκδηλωτικός. Στις 3 Σεπτεμβρίου, στη γιορτή του ΠΑΣΟΚ, χόρεψε τη ζεϊμπεκιά που λέει ότι «στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή» κι ότι «εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί», και προφανώς ενθουσιασμένος με την ιδέα ότι είναι φτωχός πέταξε κάτω το σακάκι του και πήδηξε πάνω του, σε μια υπέροχη αυτοσχέδια χορογραφία. Αμα έχεις νταλγκάδες πρέπει να ξεχαρμανιάζεις.
Χθες, ο παρορμητικός εκπρόσωπος, μιλώντας στο ραδιόφωνο, απάντησε και στη δήλωση της Αννας Διαμαντοπούλου, η οποία είχε προειδοποιήσει το κόμμα να μη γίνει η Καρυστιανού ή η Κωνσταντοπούλου. «Για εμάς», είπε ο εκπρόσωπος, «η κυρία Καρυστιανού είναι ένα σύμβολο ως μητέρα που έχασε το παιδί της και έδωσε έναν τεράστιο αγώνα να μη θαφτεί η υπόθεση των Τεμπών στη λήθη». Και πρόσθεσε ότι το ΠΑΣΟΚ, με τις κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες του, εναρμονίστηκε με τον κόσμο, με τον οποίο θέλει να χτίσει μια πλειοψηφική σχέση εμπιστοσύνης για το αύριο. «Η θέση του ΠΑΣΟΚ είναι με την κοινωνία, με όσους θέλουν να λάμψουν η δικαιοσύνη και η αλήθεια», κατέληξε. Η έμπειρη και ιδιαιτέρως δρώσα πολιτικός ουσιαστικά προειδοποίησε το κόμμα της να μην τα περιμένει όλα από τα συλλαλητήρια και τη δυναμική που ενδεχομένως μπορούν να δημιουργήσουν. Και συνέστησε στην ηγεσία να μη γίνει ακόμα μία φορά παρακολούθημα της Κωνσταντοπούλου, αλλά να λειτουργήσει ενθυμούμενο τον θεσμικό ρόλο του κόμματος.
Ο παρορμητικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ δεν απάντησε ακριβώς σε ό,τι του επεσήμανε η Αννα Διαμαντοπούλου. Εκανε ότι δεν κατάλαβε; Δεν κατάλαβε, όντως; Παρέκαμψε την αναφορά στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία είναι γνωστό ότι ενορχηστρώνει τη σαφώς πολιτική παρουσία της Μαρίας Καρυστιανού – που είναι μεν σύμβολο, αλλά σύμβολο μιας λαϊκιστικής παρέλκυσης. Παρέκαμψε, δηλαδή, ότι το ΠΑΣΟΚ, αντί να μείνει στο πεδίο της σοβαρής κριτικής πιστό στον θεσμικό του ρόλο, μένει πιστό στη θανατολαγνεία, σε ό,τι αποκάλεσα χθες θυματισμό, σε μια ιδεολογία όχι σύνθεσης αλλά κατάλυσης, μια ιδεολογία που παράγει μνησικακία – και ουσιαστικά οδηγεί σε έναν ανταγωνισμό διαμαρτυρίας όλα τα κόμματα της αριστερής και της δεξιάς αντιπολίτευσης, γύρω από την οποία οργανώνεται μια μάζα υπακούοντας σε συναισθήματα και όχι σε πολιτικές θέσεις.
Η Αννα Διαμαντοπούλου, λαμβάνοντας μέρος σε συζήτηση για τα Τέμπη στο πλαίσιο εκδήλωσης του κόμματός της, είχε τονίσει κάτι που ο εκπρόσωπος παριστάνει ότι δεν το άκουσε: ότι την Κωνσταντοπούλου την έφτιαξε το κίνημα αυτό, που στηρίζει και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ότι μια σειρά από «επιχειρήματα» των συλλαλητηρίων εκείνων ήταν ψέματα. Ποια είναι αυτά; Μα τα βασικά: το ξυλόλιο (ή οι άγνωστες ουσίες που μετέφεραν τα τρένα, κατά τη ρητορική Ανδρουλάκη) και, κατά συνέπεια, οι κατηγορίες για «μπαζώματα».
Επίσης, η φροντίδα για σύμπραξη και του ΠΑΣΟΚ με τους ιδεολόγους του θυματισμού, η συμμετοχή του στον νέο γύρο των τσαντίρ μαχαλάδων, αδυνατίζει ακόμα μία φορά τη δυναμική του ως θεσμικού αντίβαρου στην κυβέρνηση, που το σταθεροποιεί μακριά μεν αλλά δεύτερο στις δημοσκοπήσεις, σπρώχνοντάς το να στηρίζει τον μηδενισμό.
Τέλος, ο εκπρόσωπος, που εκτός από διαπρεπής στο μπαλέτο είναι και νομικός, δηλώνει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι με όσους θέλουν να λάμψουν η δικαιοσύνη και η αλήθεια. Από ένα θεσμικό κόμμα μιας ώριμης δυτικής δημοκρατίας, που είδε κι έπαθε να απαλλαγεί από τον λαϊκισμό, θα περίμενα να δηλώνει ότι η δικαιοσύνη λάμπει στο δικαστήριο, στην ακροαματική διαδικασία, στη δίκη. Οχι στο πεζοδρόμιο. Ούτε στον τσαντίρ μαχαλά.
Η πίτσα και η δημοκρατία
Ενας κωμικός, του είδους stand up, που συνήθως ταλαιπωρεί και τα αισθητήρια και τα κριτήρια του κοινού, κάνοντας μια παράσταση στο Κερατσίνι είπε τα εξής: «Γουστάρω κάθε φορά εδώ γιατί έχει απέναντι αυτή την τεράστια ελληνική σημαία πάνω σε αυτό το καζάνι. Το οποίο, αν κρίνουμε από τη μυρωδιά, έχει μέσα βοθρολύματα. Αρα βγάζει απόλυτο νόημα». Και συνέχισε λέγοντας ότι η λέξη «λιπάσματα» του θυμίζει αυτό που θα έπρεπε να καταλήξουν να είναι όλοι οι ναζί ή ότι η πηγάδα του Μελιγαλά είναι «tripa advisor» και άλλα πολύ έξυπνα και πολύ ωραία πράγματα ενορχηστρωμένα στη γραμμή μίσους εναντίον πραγματικών και φανταστικών αντιπάλων.
Ο κωμικός αυτός, όμως, έβγαζε το ψωμί του κυρίως ως έμμισθος στη διαφημιστική καμπάνια γνωστής επώνυμης πίτσας. Η οποία, κρίνοντας ότι η δημοσιότητα του κωμικού της δεν τη συμφέρει, τον απέλυσε. Και άρχισαν οι ολολυγμοί, για την πίτσα και τη δημοκρατία.
Κι όμως. Τα πράγματα είναι απλά. Οταν έχεις απόψεις, πρέπει να είσαι έτοιμος να πληρώσεις για αυτές. Και ναι μεν η δημοκρατία σε καλύπτει για να τη βρίζεις, αλλά μια επιχείρηση που εκτιμά ότι θα χάσει πελάτες (κι ότι αυτοί είναι περισσότεροι απ’ όσους ασπάζονται τις εμφυλιοπολεμικές απόψεις σου) τι την υποχρεώνει να συνεχίσει να σε πληρώνει; Τζάμπα radical δεν έχει ακόμα εφευρεθεί.
