Εδώ και ημέρες, ένας πατέρας θύματος στο δυστύχημα των Τεμπών πραγματοποιεί απεργία πείνας μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη. Τι ζητάει ο άνθρωπος αυτός; Την εκταφή των οστών του παιδιού του. Ισχυρίζεται ότι η εκταφή θα δώσει απαντήσεις για την αιτία του θανάτου του παιδιού. Δεν ξέρω αν επιστημονικά μπορεί να συμβεί, δηλαδή να υπάρχουν αυτά τα στοιχεία, ξέρω όμως ότι όταν επί δυόμισι χρόνια δεν είχε υποβάλει ποτέ τέτοιο αίτημα, το να το ζητάει τώρα που η ανάκριση έχει ολοκληρωθεί γεννάει ερωτηματικά. Οι δικηγόροι γνωρίζουν ότι ο φάκελος έχει πάρει τον δρόμο του και έχουν ασκηθεί διώξεις για το δυστύχημα, άρα δεν υπάρχει διαδικασία που να προβλέπει κάτι σχετικό. Δηλαδή, ακόμη και αν πει ένας εισαγγελέας «μάλιστα, κύριε, έχετε δίκιο που το ζητάτε, αποδέχομαι το αίτημά σας και δίνω την άδεια εκταφής», όλο αυτό (θα) είναι εκτός ανακριτικής διαδικασίας.
Εκείνοι επίσης που γνωρίζουν ως εκ της θέσεώς τους τα διαδικαστικά της υπόθεσης αποτιμούν το όλο σκηνικό που διαμορφώνεται με τη συνεχιζόμενη απεργία πείνας ως «μία – ακόμη! – προσπάθεια να καθυστερήσει η προδικαστική διαδικασία (η οποία έκλεισε στα τέλη Αυγούστου) και κατ΄ επέκταση, ως παρεπόμενο, να καθυστερήσει και η δίκη για το δυστύχημα».
Ερωτήματα για μια απεργία πείνας II
Κατά την πηγή που προανέφερα, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Περί τον Απρίλιο, και ενώ είχαν παραδοθεί στον ανακριτή όλες οι επιστημονικές έρευνες που πιστοποιούσαν ότι δεν υπήρξε παράνομο φορτίο, και δη ξυλόλιο, στην εμπορική αμαξοστοιχία, άλλοι δύο γονείς, «συνδεδεμένοι» με την «πρόεδρο» Καρυστιανού, απαίτησαν επίσης την εκταφή των παιδιών τους για να διαπιστωθεί αν στα οστά τους υπήρχαν ίχνη αυτού του υλικού. Το αίτημα απορρίφθηκε ως μη έχον σχέση με το αποδεικτικό υλικό. Πολιτικά όμως, το αίτημα των δύο αυτών γονέων αποτιμήθηκε από την ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης επίσης ως προσπάθεια «να μείνει ανοιχτός ο φάκελος της υπόθεσης και να μην περαιωθεί η ανάκριση».
Η ίδια πηγή προσδιόρισε ως χρόνο διεξαγωγής της δίκης τις «αρχές του χρόνου» – πολύ πιθανόν τον Φεβρουάριο του 2026 με τη συμπλήρωση τριών ετών από το δυστύχημα. Και ταυτόχρονα τη συμπλήρωση του χρόνου κατά τον οποίο, σύμφωνα με το τυπικό της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, επιτρέπεται (ή επιβάλλεται) η εκταφή των οστών των νεκρών.
Με αφορμή το γεγονός αυτό, μου ανέφερε χαρακτηριστικά: «Γιατί δεν κάνουν τότε την εκταφή, οπότε δεν απαιτείται καμία άδεια από κανένα; Κι αν εντοπιστεί κάτι στα οστά των συγγενικών τους προσώπων, “κάτι” που να διαφοροποιείται από τα επίσημα στοιχεία, να το εμφανίσουν στο δικαστήριο όπου θα διεξάγεται η δίκη; Ουδείς θα τους το απαγορεύσει».
Λογικά ερωτήματα…
«Η Βουλή είναι τραγέλαφος»
Λένε πως το πιο γελοίο πράγμα είναι η σοβαροφάνεια. Η συμπεριφορά αυτή όπου, ενώ ξέρεις ποιος είσαι, τι δυνατότητες έχεις και μέχρι πού μπορεί να φτάσουν οι δυνατότητές σου, υποδύεσαι τον σοβαρό, προκειμένου να σκουπίσεις κάτω από το χαλί την πραγματικότητα. Η Βουλή, ολόκληρη η Βουλή, επιχειρεί να εμφανιστεί προς τα έξω ότι είναι ένα (υπερ)σοβαρό πράγμα, ότι το να είσαι μέλος της είναι κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό, ότι έχεις, ας πούμε, στραμμένα πάνω σου όλα τα βλέμματα των πολιτών της χώρας κι άλλα τέτοια παραμύθια. Εμείς τα ξέραμε, καιρός όμως να τα μάθει ο κόσμος, από «μέσα». Ενας από τους ίδιους λοιπόν τους βουλευτές, ο γνωστός Μπιμπίλας (ναι, ο Μπιμπίλας με τα παρδαλά ντυσίματα), πήγε στον Σκάι το Σάββατο και την ξεγύμνωσε τη σοβαροφάνεια της Βουλής, και των 300. Την έκανε φιτίλια.
Κλήθηκε συγκεκριμένα να παρομοιάσει τη Βουλή με ένα είδος υποκριτικής τέχνης και χωρίς καν να το σκεφτεί τους ξεφτίλισε (ο Μπιμπίλας!!), απαντώντας: «Η Βουλή είναι τραγέλαφος». Ητοι, ένας χώρος όπου συνυπάρχουν το τραγικό και το γελοίο! Μετά εξομολογήθηκε πως, παρότι έχει «απόλυτη εμπιστοσύνη στη Ζωή Κωνσταντοπούλου», βρίσκεται «σε έναν χώρο που δεν τον κάνει ευτυχισμένο». Κι αφού τα είπε όλα αυτά, ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές.
Τ’ ακούτε οι υπόλοιποι 299; Ο Μπιμπίλας σάς κούνησε μαντίλι…
Χειρότερη από την προηγούμενη
Εγώ απλώς να προσθέσω ότι δεν τον είχα σε μεγάλη υπόληψη τον κύριο Μπιμπίλα, αλλά ύστερα από αυτά οφείλω να παραδεχτώ ότι ανέβηκε βαθμίδες στην υπόληψή μου. Επίσης, δεν του το είχα καθόλου να διαθέτει τέτοια κριτική σκέψη για τη Βουλή και το τι συμβαίνει εκεί. Θεωρούσα – και απολογούμαι γι’ αυτό – ότι είναι ένας ακόμη «χαβαλές», από τους τόσους που συμπεριλαμβάνει το κοινοβούλιο, οι οποίοι κρύβονται πίσω από τη σοβαροφάνεια της ιδιότητας του βουλευτή.
Ισως ευθύνεται γι’ αυτό ότι στη δεκαετία του ’80 και στις αρχές της δεκαετίας του ’90 πρωταγωνίστησε ως καλτ φιγούρα σε διάφορες b-movies. Λάθος.
Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι όσα είπε ο Μπιμπίλας ως βουλευτής στη συνέντευξη προχθές ουσιαστικά επιβεβαιώνουν τον αφορισμό ενός παλιού κοινοβουλευτικού, ότι «από την κρίση και μετά, κάθε Βουλή είναι χειρότερη από την προηγούμενη, κι αυτό θα συνεχίζεται στο διηνεκές. Ποιος να ασχοληθεί σήμερα με την πολιτική και για ποιο λόγο;».
Ελα μου ντε…
Ψάχνοντας ήρωες
Στη χώρα τού «ό,τι να ‘ναι», που οι ποιητές ονόμαζαν χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα (Αγγελος Βλάχος: «Ξεύρεις την χώραν που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα; που κοκκινίζ’ η σταφυλή και θάλλει η ελαία; – Ω! δεν την αγνοεί κανείς· είναι η γη η ελληνίς!», ολόκληρη η στροφή), συμβαίνουν απίστευτα πράγματα! Κυριακή χθες στη Θεσσαλονίκη. Ωραίος καιρός, καιρός για βόλτα στο κέντρο, πλατεία Αριστοτέλους, Καπάνι, Μοδιάνο, παραλία, τέτοια. Αλλά η πόλη επί ποδός πολέμου. Διότι, λέει, ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αναρχικοί και εκπρόσωποι της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας αποφάσισαν να κάνουν πορεία διαμαρτυρίας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης – προσέξτε, παρακαλώ, τώρα εδώ – με αφορμή τη συμπλήρωση επτά ετών από τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου! Εκλεισε και το μετρό για μερικές ώρες, ταλαιπωρήθηκε κόσμος – το απόλυτο μπάχαλο.
Πορεία για τα επτά χρόνια από τον Κωστόπουλο, πορεία για τα δώδεκα χρόνια από τον Φύσσα, πορείες για τα δεκαεπτά χρόνια από τον Γρηγορόπουλο – μια ολόκληρη γενιά ψάχνει τους ήρωές της με λάθος τρόπο, στη λάθος πλευρά, και για λάθος λόγους…
Στον Ιερό Βράχο με πανό και ρόπαλα
Στην ίδια χώρα, του «ό,τι να ‘ναι», όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα που λέγαμε, το κόμμα που προφανώς δεν έχει τίποτε να πει για τα προβλήματα της χώρας, αλλά έχει να επιδείξει μόνο ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής, το ΚΚΕ, «έστειλε» σε «καταδρομική επιχείρηση» καμιά 30αριά ΠΑΜίτες υπηρεσίας να κρεμάσουν πανό στην Ακρόπολη. Τα «παλικάρια» κρατούσαν τα κλασικά ροπαλάκια στα χέρια, με το σημαιάκι του «τιμημένου» καρφιτσωμένο πάνω τους, έτοιμα να δώσουν την ανυπέρβλητη μάχη κατά του ταξικού εχθρού, ο οποίος θα προσπαθούσε να τους αποτρέψει να κρεμάσουν (να βεβηλώσουν δηλαδή) στον Ιερό Βράχο δύο άθλια πανό με το «Free Παλαιστίνη». Σου λέει, μην πεταχτεί από καμιά μεριά η Μενδώνη με την Παναγιωταρέα να μας κλείσουν τον δρόμο, να έχουμε τα ρόπαλα να… αμυνθούμε! Να (τους) δείξουμε εμπράκτως το «δίκιο του εργάτη»!
Κι αφού τα κατάφεραν, οι «καταδρομείς», μετά στήθηκαν για την κλασική πόζα. Μπροστά τα πανό, πίσω αυτοί με τα ρόπαλα στον ώμο, και στο φόντο (τραγικό) ο Παρθενώνας, που επέζησε 25 αιώνες τώρα να παρατηρεί επιδρομείς και «επιδρομείς». Μπράβο στα παιδιά, έχω να πω, μπράβο και στο κόμμα! Πάντα τέτοια.
(Αν συνελήφθη κανείς; Οχι βέβαια. Η Αστυνομία δεν κάνει τέτοια λάθη. Εδώ, προ μηνών που έπιασε κάποιους για άλλη αιτία, στο τέλος τούς ζήτησε και συγγνώμη…)
