Μετά την επικράτησή της στις εκλογές του 2019 η κυβέρνηση Μητσοτάκη έπαυσε τη δρομολογημένη από τους προκατόχους της ίδρυση μιας τέταρτης Νομικής Σχολής στην Πάτρα. Η απόφαση εκείνη δεν ήταν απαραιτήτως λανθασμένη αλλά ούτε έχει σημασία πια, ούτε μπορούμε να κρίνουμε χωρίς στοιχεία.
Αυτό που την κάνει εκ των υστέρων ενδιαφέρουσα είναι ότι η τότε υπουργός Παιδείας την αιτιολόγησε με το επιχείρημα ότι «υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι δικηγόροι, ενώ από την άλλη πλευρά υπάρχουν επαγγέλματα, τα οποία θα είναι σε πάρα πολύ μεγάλη ζήτηση τα επόμενα χρόνια». Τι έκανε, λοιπόν, για την ενίσχυση των επαγγελμάτων που θα είναι σε πάρα πολύ μεγάλη ζήτηση τα επόμενα χρόνια; Ενίσχυσε, μήπως, την έρευνα, όπως είχε πολλάκις τάξει;
Επιστρατεύοντας μάλιστα πετυχημένους ακαδημαϊκά Ελληνες από το εξωτερικό για σχετικά συμβούλια και φορείς, οι οποίοι, όπως μαρτυρούν σε δικές τους δημόσιες δηλώσεις, εγκατέλειψαν απηυδισμένοι. Το αφήγημα διέλυσαν, άλλωστε, δυο διεθνούς επιπέδου πανεπιστημιακοί, Σπύρος Αρταβάνης-Τσάκωνας και Μανόλης Δερμιτζάκης, παραιτούμενοι από τη θέση του προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Ερευνας, Τεχνολογίας και Καινοτομίας (που πάνω από τα μισά σοβαρά μέλη του την έκαναν με ελαφρά).
Μήπως τυχόν ενίσχυσε την ακαδημαϊκή κοινότητα με ερευνητικά προγράμματα και κονδύλια ή κατάντησαν κι αυτά μέσα ενίσχυσης ημέτερων και ρουσφετιών; Οπως, καλή ώρα, το έργο “Trust Your Stars” του υπουργείου Παιδείας, που προκάλεσε τη συνυπογραφή διαμαρτυρίας και σοβαρότατων καταγγελιών από 875 επιστήμονες. Ελαβε υπόψη της, όμως, το μέλλον και την αγορά με το μπλοκάρισμα της Νομικής της Πάτρας. Η αγορά, όμως, μάλλον διαφωνεί.
Το «αόρατο χέρι» της, συνεπικουρούμενο από την εξυπηρετική νομοθέτηση, αποφάσισε την ίδρυση ιδιωτικών νομικών σχολών, με προγράμματα σπουδών της πλάκας (κρίνοντας αυτά που τα ίδια δημοσιεύουν) με την υπογραφή καθηγητών των δημόσιων νομικών σχολών μας που δέχτηκαν να γίνουν μέλη των ιδιωτικών διοικήσεων. Λογικό. Γιατί και τα καταπληκτικά ιδιωτικά ιδρύματα του εξωτερικού που μας έταξαν, χρειάζονται το ταλαίπωρο ΕΚΠΑ και το δύσμοιρο Δημοκρίτειο για να νομιμοποιήσουν την ύπαρξή τους.
Το ότι οι καθηγητές, όμως, που φιγουράρουν στα ΔΣ των «μη κρατικών» πανεπιστημίων, διατηρούν παράλληλα και τις πολύ κρατικές θέσεις και τους μισθούς τους, λέει πολλά, δυστυχώς, για άλλα «αόρατα χέρια» άλλα και τα ορατά κίνητρα όσων επιτρέπουν την υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας στη χώρα μας.
