Ενα γεγονός. Και οι προβολές του. Και όσα αυτό πυροδοτεί. Που μπορεί να είναι πολύ πιο σημαντικές και ουσιώδεις από αυτό καθαυτό το συμβάν. Και το συμβάν, στην προκειμένη περίπτωση, είναι η εκδίωξη κακήν κακώς, με βρισιές και προπηλακισμούς, μιας παρέας βρετανών εβραϊκού θρησκεύματος από ταβέρνα της Νάξου. Οι δύο πλευρές λένε τα ίδια πάνω – κάτω, πετώντας ωστόσο οι μεν στους δε το μπαλάκι της προκλητικής και τραμπούκικης συμπεριφοράς. Σε αυτές τις περιπτώσεις η αλήθεια είναι κάπου στη μέση αλλά λίγο πιο κοντά σε όποιον κάνει πρώτος την καταγγελία. Και η αλήθεια είναι ότι η καταγγελία έγινε πρώτα από τους Βρετανούς, στον βρετανικό Τύπο. Η απάντηση από τους ιδιοκτήτες ήρθε αμέσως μετά με ένα κείμενο, καταγγελτικό μανιφέστο, που αρχίζει ξεκαθαρίζοντας το ποιος είναι στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Μια ετικέτα που, κατά τη γνώμη μου, λειτουργεί ως πυροκροτητής εχθροπάθειας και συγχωροχάρτι τραμπουκισμών.
Στην προκειμένη περίπτωση ο τραμπουκισμός φαίνεται ότι άρχισε από τη Βρετανίδα που προσπάθησε να ξεκολλήσει μια φιλοπαλαιστινιακή αφίσα στο εσωτερικό του μαγαζιού. Και ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας τής απάντησε με μια επίθεση στην οποία συμμετείχαν και οι πελάτες του καταστήματος μετατρέποντας μία διένεξη που θα μπορούσε να σταματήσει εκεί, σε δημόσιο εξευτελισμό, στα όρια του λιντσαρίσματος, κάτι που έκανε το νεότερο μέλος της παρέας να αισθανθεί ότι φορούσε κίτρινο αστέρι. Και εδώ το δίκιο μπατάρει προς τη μία μεριά των Βρετανών αφού οι ιδιοκτήτες της ταβέρνας τους αποκαλούσαν «δολοφόνους μωρών», μετερχόμενοι έτσι μία θεμέλιο λίθο του φασισμού που είναι η συλλογική ευθύνη ή (κατά τον Χάιντεγκερ) η οντολογική ενοχή. Με απλά λόγια, «Είσαι ένοχος επειδή είσαι Εβραίος». Δηλαδή, ύστερα από έναν περίπατο σε ιδεοληψίες, ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας έρχεται σε πλήρη ταύτιση με τον Νετανάχιου που θεωρεί ότι είσαι ένοχος επειδή είσαι Παλαιστίνιος.
Το θέμα όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι κυρίως οι διαδικτυακές «μάχες» που ξέσπασαν με αφορμή το περιστατικό. Που ανέσυραν τόσο πυρηνικά θέματα ώστε είναι κάπως σαν να σου επιβάλουν να πάρεις θέση. Με τον ταβερνιάρη ή με τους Εβραίους; Τέτοια απολυτότητα που δεν αφήνει περιθώρια στην άποψη ότι ναι, ο Νετανιάχου διαπράττει μια γενοκτονία αλλά η απάντηση δεν μπορεί να είναι ο προπηλακισμός των Ισραηλινών. Βεβαίως και να διαμαρτύρεσαι γι’ αυτά που συμβαίνουν στην Παλαιστίνη αλλά αυτό δεν δίνει άλλοθι αναβίωσης πρακτικών που παραπέμπουν σε «Νύχτες των Κρυστάλλων». (Και σε όσους ειρωνεύονται τον παραλληλισμό, να πω ότι αν βάζεις στη σύγχρονη κουβέντα αναφορές στον Εμφύλιο, θα επιτρέψεις στον άλλον να βάλει και τη «Νύχτα των Κρυστάλλων». Δέκα χρόνια διαφορά έχουν, δηλαδή ένα βλεφάρισμα της Ιστορίας).
Πέρα λοιπόν του περιστατικού στη Νάξο, η εχθροπάθεια με την οποία καταναλώθηκε στα σόσιαλ μίντια με κάνει να πιστεύω ότι είμαστε ικανοί να κηρύξουμε εμφύλιο με αφορμή το Παλαιστινιακό.
Στη Σύρο
Επειδή είδα παραινέσεις τύπου «Μποϊκοτάζ στη Νάξο» όπως είχαν προηγηθεί και στη Σύρο με αφορμή την παρεμπόδιση του κατάπλου κρουαζιερόπλοιου με τουρίστες από το Ισραήλ, να ξεκαθαρίσω, ως Συριανή, κάποια πράγματα. Στις διακοπές μου στο νησί είδα δύο καφέ με αφίσα Free Palestine στη βιτρίνα, αλλά κολλημένη εσωτερικά (για να μην μπορεί να τη σκίσουν διερχόμενοι) έτσι ώστε να αποφασίσεις αν θα κάτσεις ή θα προσπεράσεις.
Οσο για τα γεγονότα του Ιουλίου, οι συριανοί φίλοι και συγγενείς μου, όλοι σχεδόν κεντροαριστεροί και αντικυβερνητικοί, ήταν εναντίον. Και μου είπαν ότι καμιά πενηνταριά άτομα ήταν που έκαναν το νταβαντούρι, οι περισσότεροι όχι Συριανοί, «Ανταρσύτες» (γνωστοί στο νησί) και δημόσιοι υπάλληλοι συγχρόνως. Κλασικός συνδυασμός πλέον.
