Σήμερα γίνεται η αποτέφρωση της Σοφίας Σεϊρλή στη Ριτσώνα – αυτή τη στιγμή που διαβάζετε, η τελετή μπορεί και να έχει ολοκληρωθεί. Για τον βασικό πυρήνα των θεατρόφιλων, η Σοφία Σεϊρλή ήταν το λεπταίσθητο στοιχειό της σκηνής και της πλατείας. Είτε την έβλεπες να παίζει, είτε την έπιανε το μάτι σου κάπου ανάμεσα στο κοινό, η θωριά της σαν να φίλτραρε τον χώρο, τόση που ήταν η κομψότητα και η αρχοντιά της. Μικρότερη όταν ήμουν, την παρομοίαζα μέσα μου με τη Σιλβάνα Μάνγκανο – μακάρι να είχαμε κι εμείς εδώ έναν Ντίνο ντε Λαουρέντις να επιληφθεί του φαινομένου. Και πράγματι, ο θάνατός της από πνιγμό στο αφιλόξενο Ικάριο έχει χαρακτηριστικά υπερπαραγωγής, η επιλογή της όμως να αποτεφρωθεί ώρες μακριά από φωτογράφους, τηλεοπτικά συνεργεία, την αγάπη ή την περιέργεια του κοινού, ενισχύει την εμμονή μου ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια εργάτρια γης στο «Πικρό ρύζι», που αναδύεται μέσα από τα λασποχώραφα του νεορεαλισμού με το φουστανάκι της βρεγμένο.
Μακάριοι όσοι ξετυλίγουν πίσω τους ιστορίες που τις λέει ένας μόνος του, εκτός κι αν συναντηθεί με έναν ακόμη. Χαίρε η καιομένη.
Πριν από ένα μήνα χάσαμε ξαφνικά έναν φίλο, τον Ολιβιέ – δεν τον ξέρετε. Είχαμε ήδη κλείσει εισιτήρια για το χωριό της Νότιας Γαλλίας που θα συναντιόμασταν και φέτος τέλη Αυγούστου, να μας μαγειρέψει ρατατούι, να πούμε για βιβλία, για εκθέσεις και για τον Μακρόν. Αποχαιρετίσαμε τον Ολιβιέ στο κρεματόριο του Περ Λασέζ στο βορειοανατολικό καρτιέ του Παρισιού, σα να λέμε στο κρεματόριο του Πρώτου Νεκροταφείου, κι ήταν όλος ο κόσμος του εκεί για να τον σπρώξει μαλακά προς το σύμπαν.
Δεν νομίζω ότι η Ριτσώνα είναι καλό σημείο εκτοπισμού για ανθρώπους που διαλέγουν την εξαγνιστική καύση. Απεναντίας. Η διαδρομή είναι μπελάς και η οδήγηση σε έναν μη προορισμό είναι σκέτη τρέλα. Δεν λέω να εγκαταστήσουμε κρεματόρια στη μέση της πλατείας Συντάγματος, λέω όμως ότι χρωστάμε μια θέση βοηθητική της μνήμης για τους νεκρούς μας, να μην πάνε άκλαυτοι επειδή η επίσημη εκκλησία έχει τις ανασφάλειές της. Καλύτερα να μην πω περισσότερα.
