«Τη στιγμή που στη Γάζα ο λιμός σκοτώνει χιλιάδες ανθρώπους, τη στιγμή που ο Νετανιάχου επισημοποιεί τον στόχο της εθνοκάθαρσης, την ώρα που η μία χώρα μετά την άλλη καταγγέλλουν τις γενοκτονικές πολιτικές, την ώρα που παλαιστίνιοι αθλητές σκοτώνονται σε δημόσια θέα, η σωστή συμβολική επιλογή είναι η μη συμμετοχή της εθνικής ομάδας μας στον φιλικό αγώνα μπάσκετ με το Ισραήλ». O συντάκτης της συριζαϊκής ανακοίνωσης ξεκινάει απευθυνόμενος στο συναίσθημα αλλά καταλήγει προτείνοντας κυρώσεις τόσο στις αθλητικές όσο και στις εθνικές ομάδες του Ισραήλ, θυμίζοντας πως όταν είχε εισβάλει η Ρωσία στα ουκρανικά εδάφη είχαν επιβληθεί σε όλες τις δικές της. Αν έχει μια αξία το συγκεκριμένο δελτίο Τύπου (μια κι ο αγώνας στη Λεμεσό έγινε κανονικά), αυτή είναι πως υπογραμμίζει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα ελληνικά κόμματα τη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή: σαν ένα ζήτημα εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης. Οι συριζαίοι φωνάζουν πως η κυβέρνηση λειτουργεί σαν ουρά του Μπίμπι και δεν τολμά να αναγνωρίσει παλαιστινιακό κράτος, όπως η κυβερνητική πλειοψηφία της πρώτης φοράς Αριστερά το 2015. Ετσι ευελπιστούν να ξανακουστούν σε ένα ακροατήριο που προτιμά πια τις κορόνες της Ζωής.
Προδιάθεση
Υπουργοί βγάζουν πύρινους λόγους στην Ολομέλεια για τους αριστερούς, που χρησιμοποιούν «γελοίες περιθωριακές ομάδες» προκειμένου να αποτρέψουν τους ισραηλινούς τουρίστες απ’ το να κατεβούν στα λιμάνια, αποδίδοντάς τους δόλια, αντεθνικά, κίνητρα. Απαντάνε στην αντιπολιτευτική κριτική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, δηλαδή, κατηγορώντας τους ότι προσπαθούν να – sic – δυναμιτίσουν τη στρατηγική σχέση Ελλάδας – Ισραήλ υπέρ της Τουρκίας. Μέχρι και συστημικές δυνάμεις με εμπειρία διακυβέρνησης, όπως το ΠΑΣΟΚ, υποβάλλουν τα διαπιστευτήριά τους στο κοινό το οποίο γράφει στους τοίχους “Free Palestine” – αν και τα γραπτά της Χαριλάου Τρικούπη μαρτυρούν την αγωνία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να βρει τη χρυσή τομή, ώστε να μην κατηγορηθεί ούτε από τους φιλοπαλαιστίνιους, ούτε από τους φιλοϊσραηλινούς πως γέρνει υπερβολικά προς κάποια πλευρά. Φυσικά, υπάρχουν και οι νεοαριστεροί, οι οποίοι αναζητούν μερικά λεπτά δημοσιότητας για την Πατησίων με επικοινωνιακές μεθόδους που εφάρμοζε ο Τσίπρας το μακρινό 2008. Τα ελληνικά κόμματα ψάχνουν μια ακόμη κόντρα για να συσπειρώσουν τις βάσεις τους. Ή για να πολωθούν με τους απέναντι επειδή εκτιμούν ότι μόνο με την όξυνση προκαλούν το ενδιαφέρον των ψηφοφόρων. Ασχέτως του ποιον στηρίζουν στο μεσανατολικό μέτωπο, επιχειρούν να εκμεταλλευτούν ένα από τα πιο σύνθετα ζητήματα της διεθνούς διπλωματίας προσαρμόζοντάς το στις ανάγκες της λαϊκίστικης προδιάθεσής τους στους καβγάδες.
